| |
| | Μεγάλωσα |  | | | Ένα απλό κρυολόγημα είναι κυρία μου… είπε ο γιατρός | | |
Μεγάλωσα!
Μες σε μια νύχτα ξαφνικά, μαζεύτηκαν όλα τα σκορπισμένα χρόνια και χτύπησαν την πόρτα μου.
Τους άνοιξα κι έπνευσε παρελθόν στο σκοτεινό δωμάτιο.
Σαν τους παλιούς συμμαθητές που συναντάς στο δρόμο… και κάτι, κάτι σου θυμίζουν
Όχι οι ίδιοι, τα παιδιά τους. Είναι τα παιδιά τους, που κάτι σου θυμίζουν.
Πας να μιλήσεις κι εκείνα σε κοιτούν με απορία. Στους καθρέφτες των ματιών τους ανακλούν ρυτίδες
που ποτέ δεν πρόσεξες ως τώρα. Περίεργες που είναι οι λέξεις όταν τις ξεστομίζεις.
Χρόνος... Ρυτίδες... Γερνάω
Κυκλοφορώ όπως παλιά, με το ίδιο χαμόγελο, τους ίδιους φόβους, τα ίδια ερωτηματικά
Με τις ίδιες αγωνίες, τους ίδιους πόθους, την ίδια θλίψη.
Φυσικά και άλλαξα.
Άλλαξα σπίτι, αυτοκίνητο, ρούχα, κούρεμα. Ε και;
Στο μαξιλάρι μου -όσο θυμάμαι- τα ίδια όνειρα ξαπλώνουν, καμιά φορά κι οι ίδιοι εφιάλτες
Κι όμως, μεγάλωσα
Αν δεν είχαμε καθρέφτες,
δε θ' αντικρίζαμε τα σημάδια του χρόνου στο είδωλό μας. Θα είμαστε -περίπου- αυτό που νιώθουμε.
Τα νεαρά παιδιά μου μιλούν στον πληθυντικό και ξαφνιάζομαι. Εγώ, που ακόμα σηκώνομαι να προσφέρω τη θέση μου στο λεωφορείο. Χα!
Όταν λέω ότι θέλω να μάθω ετούτο ή το άλλο, με κοιτάζουν περίεργα. Πρέπει να δείχνω σιγουριά, πρέπει να ξέρω για όλα. Μιλώ για τη μουσική μου και με κοιτούν κρυφογελώντας. Καλά να 'ναι ρετρό ο Σαββόπουλος, αλλά κι ο Μάλαμας;
Μετράω τα καλοκαίρια μου κι εκπλήσσομαι.
Πότε ήταν που πλατσούριζε ο έρωτας στις Κυκλάδες και με κυνηγούσε από νησί σε νησί;
Το παιδί μέσα μου θυμώνει. Χθες ήτανε, μόλις χθες!
Τότε που γύριζα απ’ το σχολείο με ματωμένα γόνατα. Τότε που κάναμε κοπάνα απ’ τα Γαλλικά. Τότε που έκρυψα το πρώτο ραβασάκι μου μέσα στο Πόλεμος και Ειρήνη. Τότε που πνίγηκα απ’ τον καπνό του πρώτου μου τσιγάρου...
Χθες ήτανε, μόλις χθες
Εξετάσεις, άγχη, φόβοι, ελπίδες κι η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, με τ’ αυτί κολλημένο στο ραδιόφωνο. Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούσαν. Πανεπιστήμιο, όνειρο ζωής φτωχών -πλην όμως τίμιων- και φιλομαθών γονέων. Ελευθερία πρωτόγνωρη τ’ ακαδημαϊκά θρανία, οι καινούριοι έρωτες, οι επαναστάσεις που δεν γνωρίσαμε. Πεισματικά δεμένοι στο άρμα του κινήματος, που ξεψυχούσε και βολεύονταν... έτσι, για την τιμή των όπλων, συρθήκαμε στα χνάρια του. Χρόνια μαλαματένια, μάτια ξάστερα, έγνοιες οικουμενικές, προσωπικά προβλήματα ανύπαρκτα.
Ο θεός μου έμαθε τάβλι να γεμίζω τις περίσσιες ώρες και με κέρναγε τσίπουρο για να μεθάει ο έρωτας των ματιών μου. Σφιχταγκαλιάσματα στις σκοτεινές γωνίες, Μαρξ και ζεϊμπέκικο, πλοία της γραμμής με προορισμό άγνωστο… αδιάφορο
Καλοκαίρια χωρίς δείκτη προστασίας.
Μεγάλωσα
Σήμερα το πρωί συνάντησα την παιδική μου φίλη
Πέντε χρόνια στο ίδιο θρανίο και στη σχολή μαζί και μετά… χαθήκαμε
Αλήθεια γιατί χαθήκαμε; Μα ναι θυμάμαι. Για τα μάτια εκείνου του αχάριστου πιτσιρικά. Τι αστείο!
-Πότε ήταν;
-Όχι μη ρωτάς καλύτερα.
-Τι κάνεις;
-Προβλήματα… η υγεία των γονιών, τα άγχη της δουλειάς… τα πήγαιν’ έλα των ερώτων.
Ξεσπάσαμε σε γέλια, παιδικά, κι οι αναμνήσεις άρχισαν κυκλωτικούς χορούς.
-Τον θυμάσαι τον Π;
-Ποιον εκείνον τον ψηλό κι άχαρο στο σχολείο που σε κυνηγούσε;
-Όχι εσένα κυνηγούσε.
-Χα χα, τι έκανε παντρεύτηκε;
-Φυσικά, μια πιτσιρίκα, δουλειά στρωμένη, του μπαμπά. Αυτός το ‘ριξε στην πολιτική, βάζει για Δήμαρχος. Αξιοσέβαστος, νεόπλουτος σε επαρχιακή τουριστική πόλη. Προνόμια του τίποτα, με βασιλικό διάδημα.
Κι εμείς αξιοσέβαστες, δε λέω.
Μα τα χαμίνια μέσα μας, έτοιμα για πετροπόλεμο.
-Τι κάνεις τώρα; Μόνη;
-Μόνη… κι εσύ; Η κατάφαση διστάζει λίγο, αλλά τελικά υποκύπτει. Που να εξηγείς τώρα τα πολύπλοκα. Έχουν περάσει και τόσα χρόνια.
Μας αγαπάει ο χρόνος κι ανανεώνει τις αυταπάτες μας.
«Κοντός ψαλμός αλληλούια», που λέει κι μάνα μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 22
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος) | | | |
|
0 Rh -
17-10-2006 @ 07:02 | ...μου θύμησες ένα αγαπημένο τραγούδι (ρετρό για τα πιτσιρίκια). να στο τραγουδήσω ? "δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή..." (της εποχής των Λαθρεπιβατών). ωραίο αυτό που διάβασα ::smile.:: | | agrampeli
17-10-2006 @ 07:04 | Μας αγαπάει ο χρόνος και μας γεμίζει αυταπάτες.
«Κοντός ψαλμός αλληλούια», που λέει κι μάνα μου
ωραίοοοοοοο ::smile.:: | | Nocturna_
17-10-2006 @ 07:05 | Σ΄αυτόν τον χείμαρρο που κατέθεσες
ένα έχω να πω...
Την επόμενη φορά που θα σε δω
θα έρθω με μια σακούλα πέτρες...
(και επιδέσμους μες στην τσάντα..)..
Τα φιλιά μου αγαπημένη μου j... | | justawoman
17-10-2006 @ 07:09 | Τι ανάγκη έχεις εσύ Ελενίτσα μου... λεχουδάκι είσαι
::whist.::
thanks Guys | | KTiNoS
17-10-2006 @ 07:13 | megalwsa asto dialo xalasa ...
::vlax.:: | | FRACTALS
17-10-2006 @ 07:26 | Πλάκα μου κάνεις…εσύ !!!; μεγάλωσες ...
… δεν το νομίζω…
Ούτε για τώρα ούτε ποτέ… αυτά να τα λες εκεί που δεν σε ξέρουν…
μαζί σου Nocturna …
θα τα πούμε από κοντά… μέχρι τότε τα φιλιά μου…
Υ.Γ. Στην ανάγκη σου όμως, κοντά σου είμαι! | | TAS
17-10-2006 @ 08:11 | Ξεπερνάω προσωρινά τη nostalgia.
Aν η Ελένη φέρει ολόκληρη σακούλα πέτρες
να έρθω κι εγώ με μια σφεντόνα; (αν με κρατήσουν τα πόδια μου - Έφη μπορείς να βοηθήσεις ;)!! ::devil.::
Σας συμφέρει ναμαι κι εγώ. Θα αισθανθείτε νεογέννητα! ::angel.:: | | FRACTALS
17-10-2006 @ 08:15 | ::laugh.::... TAS... ::yes.:: | | justawoman
17-10-2006 @ 08:37 | σνιφ... κλαψ
ούτε ένα κρυολόγημα δε διακαιούμαι...
αμέσως να με πάρουν με τις πέτρες...
Οι καλύτεροι φίλοι μου ::sad.:: ::scare.::
Να φωνάξετε και τον Ερυθρό Σταυρό βρε... χα χα χα
Σματς | | « Ακρόνειρο »
17-10-2006 @ 08:46 | " Ρυτίδες
Γερνάω "
Ξέρω καλά πως δεν θα αφήσεις καμία ρυτίδα,
να κατρακυλίσει στην ψυχούλα σου..
Πάντα σε διαβάζω γιατί έχεις κάτι να πεις..
Καλησπέρα. | | ioakim
17-10-2006 @ 08:57 | Δύσκολες αυτές οι κρίσεις του "γερνάω". Μα ευτύχως ύστερα κάπου ξεχνιέσαι. Αν απο μέσα σου δεν έχεις ασπρίσει | | MARGARITA
17-10-2006 @ 09:48 | Τα χαμίνια είναι λεύθερα και κάθε τι λεύθερο δεν γερνάει ........
κοριτσάκι μου το ρούφηξα το γραπτό σου...
όσο για τις ρυτίιδες κάνουν τόσο χρόνο για να τις αποκτήσουν
σιγά μην τους ανησυχήσουν οι γραμμούλες τους ::love.::
Κυκλοφορώ όπως παλιά
με το ίδιο χαμόγελο
τους ίδιους φόβους
τα ίδια ερωτηματικά
Με τις ίδιες αγωνίες
τους ίδιους πόθους
την ίδια θλίψη. ::wink.:: | | Δήμητρα
17-10-2006 @ 09:50 | Γράφεις εκπληκτικά...
Το είπα και το ξαναλέω!
Πόσα να χωρέσει μια ψυχή αλήθεια?
Και για πόσο να τα κρατάει μέσα της κλεισμένα...
Αλλά και που θα τα πει θα γίνει κάτι?
Χάρηκα πάρα πολύ που μοιράστηκες κάτι τόσο όμορφο
και τόσο ''δικό σου''μαζί μας... | | ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
17-10-2006 @ 10:06 | Χάθηκα μες τους στίχους σου
κι ακόμα ψάχνω έξοδο να βγώ.
Σαν να διάβασα κομμάτι απ' την βιογραφία μου.
::up.:: | | ΑΙΟΛΟΣ
17-10-2006 @ 11:24 | Σφιχταγκαλιάσματα στις σκοτεινές γωνίες, Μαρξ και ζεϊμπέκικο, πλοία της γραμμής με προορισμό άγνωστο… αδιάφορο
Καλοκαίρια χωρίς δείκτη προστασίας.
Πολύ όμορφο justawoman...
Το αισθάνθηκα σαν δικό μου...
Καλησπέρα... ::smile.:: | | Αγνή
17-10-2006 @ 14:04 | Καλή μου, άσε με να σου μιλήσω ειλικρινά.
Δεν μεγάλωσες, ωρίμασες, ομόρφηνες, έγινες
πιό πλήρης!
Σβήσε την αναθεματισμένη σου φράση περί ζωής,
είναι γιά τους χαμένους και τους μίζερους.
Η ζωή είναι αυτό που σκέφτεσαι κάθε στιγμή ότι
είναι, είναι εσύ και τίποτε άλλο.
Εγώ ονειρεύομαι όσα θα κάνω, όσα θα ζήσω.
Σε φιλώ.
::smile.:: | | justawoman
17-10-2006 @ 15:11 | Καλησπέρα, καλησπέρα
κατ' αρχήν σας ευχαριστώ όλους που δώσατε το παρόν ακόμη μια μέρα, σ’ αυτά τα στιχουργήματα (κατά το κακουργήματα, χα –χα). Κι έχω να δηλώσω τα παρακάτω:
α) Αφορμή για τη συγγραφή του παραπάνω κειμένου στάθηκε όντως η συνάντηση μ’ αυτή την παλιά φίλη και τα δυσοίωνα νέα της δικής της ζωής. Τα δικά μου απλά τα έχω συνηθίσει
β) Οι κρίσεις του «μαμά γερνάω», είναι παροδικές και συνήθως με ταλανίζουν στην αρχή κάθε δεκαετίας, μετά αρχίζει και μου αρέσει η νέα μου φάση.
γ) Αγνή, εκτιμώ βαθύτατα το ειλικρινές σου σχόλιο, τη φράση θα τη βγάλω, είναι θέμα ημερών, απλά απωλέσθη πολύ παρόν και για ένα διάστημα μου ταίριαζε γάντι.
Τέλος , παρατηρώ ότι με μεγάλη ευκολία έχω αρχίσει να εκτίθεμαι εδώ πέρα… μήπως ν’ αρχίσω ν’ ανησυχώ;;;
Φιλιά σε όλα τα στιχοξενυχτόπουλα
::whist.:: ::love.:: ::wink.:: | | ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
17-10-2006 @ 15:26 | Μας αγαπάει ο χρόνος και μας γεμίζει αυταπάτες
Πολύ ωραίο το γραπτό σου!!! | | Peter
17-10-2006 @ 15:42 | Ζωή είναι ότι συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια...
John Lennon... Μου το θύμισες.
Κοτυφαίο αυτό που έγραψες. Ένα σφίξιμο στο στομάχι έχω.
Συγχαρητήρια... | | justawoman
18-10-2006 @ 12:29 | χαιρετίζω και τους επόμενους των επόμενων επισκέπτες μου
Καταιγίδα, Peter, Βραχνέ Προφήτη
καλησπέρα σας
::smile.:: | | ΑΜΕLIE
17-11-2006 @ 13:24 | Κι όμως ό,τι έχει ιδωθεί με καινούριο τρόπο χτίζει μια αειθαλή νεότητα.Άσε που καμιά φορά συμφέρει το ψυχικό Αλτσχάιμερ ώστε να ξαφνιάζουμε όποιον μας συναντά και αντιλαμβάνεται ότι δε χωράμε στο καλούπι που έφτιαξε για να μας χωρέσει, επιβεβαιώνοντας τη δική του σοφία και ωριμότητα!Γηράσκω αεί αναγεννημένος! | | Peter
20-11-2006 @ 17:00 | απίστευτο..... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
