Εχθές με ρώτησε ο ήλιος που γυρήζω
σε πια συντρίμια προσπαθώ πια να κρυφτώ
πόσα κομάτια τη ζωή μου τεμαχήζω
και πιο κομάτι θέλω τάχα ν'αγαπώ....
Μέτα με βρήκε το φεγγάρι ξεχασμένο
σ'ένα σοκάκι που σεριάνηζα γυμνός
από αισθήματα πικρά τρυγηρυσμένο
κι από τη μέθη του φιλιού σου σαν τρελός....
Ύστερα μου'κλεισε η θάλασσα το μάτι
κι έγω της είπα πως ακόμα σ' αγαπώ
όσα δεν έζησα και τ'αφεισα στην άκρη
θέλω ξανά γουλιά γουλιά να ξαναπιώ....
Έπητα ήρθε ο νοτιάς σαν ένας φίλος
φίλε μου είπε 'έχεις αδεια αγκαλιά
έχει πια κλείσει της ψυχούλας σου ο κύκλος
και δεν κοιτάς ποτέ σου πέρα στ'ανειχτά....
Στο τέλος έμεινα μονάχος και πιο αδειός
στο πανδαιμόνιο του αδειού μου κορμιού
δεν είμαι πάντα δυνατός και ούτε άγιος
μα κρύβω μέσα μου καρδιά μικρού παιδιού....
