MARGARITA
22-10-2006 @ 06:16 | Έτσι είναι Νίκολας και 59 να πας σαν θα υπάρχουν φωτιές που ευχή μου είναι να μην υπάρχουν πάλι θα θέλεις τη μαμά σου...μου άρεσε το θέμα γιατί έχει αλήθεια....καλημέρα σου | |
ησυχια..
22-10-2006 @ 06:20 | Μου αρεσε πολυ..
Συμφωνω με την Μαργαριταρενια..
::smile.:: | |
Άθη Λ.
22-10-2006 @ 07:07 | το ποίημά σου κρύβει μεγάλη ευαισθησία... καλησπέρα Νικόλα μου ::smile.:: | |
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
22-10-2006 @ 09:45 | ::smile.:: Καλό. | |
« Ακρόνειρο »
22-10-2006 @ 13:27 | Έχεις τέτοιο τίτλο
και περιμένεις να σου κάνουμε αρνητικό σχόλιο;
Με τίποτα!
Καλησπέρα. | |
Ιουλιβέρτιος
29-10-2006 @ 19:28 | Καλά, έδωσες ρέστα σε αυτό το ποίημα! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
canceroula
21-02-2007 @ 11:32 | Κοίτα να δείς τώρα.
Εγώ ειμαι στα 33 και με την μαμά μου αν και πια δεν ζούμε στο ιδιο σπίτι αλλα στην ιδια περιοχή μιλάω κάθε μέρα. Υπάρχουν στιγμές που την θέλω δίπλα μου. Αυτό θα γινει και στα 39 και στα 49 πάντα. Μόνο που όσο θα μεγαλώνει θα σε έχει εκείνη περισσότερο ανάγκη. Τοτε θα γίνεις εσύ ο δυνατός της υπόθεσης και θα την προστατεύσεις. | |
 |
