| |
ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΤΗΣ ΝΕΡΑΙΔΑΣ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
ΓΙΑΝΝΕΝΑ 2000
Εγώ μεγάλωνα και τα χρόνια περνούσαν κι όλο έφευγα και άφηνα πίσω μου την γιαγιά μου την Αθηνά και το χωριό μου. Και όταν γυρνούσα, ήταν εκεί. Πάντα εκεί. Ίδια. Λες και με περίμενε πάντα. Μόνο που καμιά φορά βαραίναν τα πόδια της, όπως έλεγε. Φώναζε ότι γέρασε. Βέβαια μερικά πράγματα δεν αλλάζανε ποτέ. Εγώ πάντα ήθελα να μάθω τα μυστικά της. Αυτά που έπρεπε να μάθω. Να μου πεί.
Ντρίν, ντρίν, ντρίν. Το τηλέφωνο ενοχλητικό και βάρβαρο για τα ευαίσθητα αυτιά μου. Το σηκώνω με μια φωνή βαριά από τα τσιγάρα της προηγούμενης ημέρας. Τσιγάρα, ρουφηξιά και παρηγοριά στις άδειες σελίδες που γράφω….
- N: Ποιος είναι?
- M: Καλημέρα μπουμπούκι μου.
Καλημέρα της είπα. Κοντεύει 60 χρονών αυτή η γυναίκα κι εγώ τα 40 και είμαι ακόμα το μπουμπούκι της Να’ ναι καλά, που στα σαράντα μου, με κάνει και βγάζω ακόμα ροδοπέταλα. Αύριο ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα, μου λέει. Το ξέχασες? Ότι πρέπει να φύγουμε για το χωριό, συνεχίζει.
- N: Μινού*, άσε με να πιω καφέ και θα σε πάρω εγώ σε λίγο. Ετοίμασα μια τριλογία και δεν είμαι και στα φόρτε μου.
Κλείνουμε το τηλέφωνο με την μάνα μου και σκέφτομαι ότι αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να πάω στην γιαγιά μου. Να μάθω και το τελευταίο χαρτί. Κάθε Μεγάλη Πέμπτη, μου ανοίγει και δύο φύλλα για να μου πει την μοίρα των ξωτικών. Αλλά εγώ δεν θέλω να μάθω για την μοίρα. Θέλω να τα δώ. Εδώ και τριάντα χρόνια, θέλω να δώ αυτή την κοπέλα με το κόκκινο τούλι και τα μαύρα εβένινα μαλλιά. Ίσως τελικά να έφτασε η ώρα….Ποιός ξέρει άραγε….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
