| |
| | Mantis Part #01 |  | | | Αυτό είναι μια προσπάθεια να γράψω ένα βιβλίο. Ελπίζω να σας αρέσει η αρχή και να θέλετε και την συνέχεια. Ευχαριστώ την elena για την υποστήριξη και για το κουράγιο της να διαβάσει 25 σελίδες. Ευχαριστώ | | |
Όταν προχωρόντας στο συνηθισμένο δρόμο, την συνηθισμένη ώρα, πηγαίνοντας στο συνηθισμένο μέρος και ξαφνικά ένα μπλε φως σε χτυπήσει στο στήθος με δύναμη και νιώσεις ότι κάτι προσπαθεί να μπει στο σώμα σου, από κάθε πόρο του δέρματός σου. με βία προκαλώντας τέτοιο πόνο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι καλύτερα να πεθάνεις, είναι δυνατόν να μην τελειώσει η μέρα σου περίεργα; Πόσο μάλλον όταν αυτή η ακτίνα φωτός ήρθε από τον ουρανό... Αυτό συνέβει σε μένα. Έναν απλό άνθρωπο, που γύρναγε σπίτι του, ύστερα από την συνηθισμένη βόλτα του και έτυχε να βρίσκεται στο λάθος σημείο, την λάθος στιγμή. 'Η μήπως οχι; Αυτή είναι η ιστορία μου.
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι μόλις είχα στρίψει στο στενάκι που αν το έπαιρνες ευθεία πάνω έβγαινες στο σπίτι μου. Τότε έγινε! Κάτι με χτύπησε στο θώρακα. Ήταν μια μπλέ ακτίνα που μόλις με άγγιξε άρχισε να μετατρέπεται σε ένα είδος ζελέ που προσπαθούσε να εισχωρίσει στο σώμα μου με την βία. Όσο και να προσπαθούσα να το αποτρέψω δεν το κατάφερνα. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Έκαιγε... Ω Θεέ μου τι πόνος και κάψιμο!! Και ύστερα όλα σκοτείνιασαν.
Ξύπνησα στο νοσοκομείο. Σίγουρα ήταν περασμένες δώδεκα γιατί ο ήλιος είχε ήδη ανέβει ψηλά. Ο πατέρας μου και η αδελφή μου ήταν δίπλα μου. Ποιός ξέρει από πότε. Στο διπλανό κρεββάτι ήταν ένα παιδί όχι πάνω απο εικοσιπέντε που όπως φαινόταν είχε σοβαρό τραυματισμό γιατί είχε σε όλο του το σώμα γάζες και ήταν σε μηχανική υποστήριξη. Το δωμάτιο ήαν συμμαζεμένο και στο τραπεζάκι που ήταν ανάμμεσα στα δύο κρεββάτια υπήρχε ένα βάζο με φρέσκα λουλούδια. Η μυρωδιά τους ήταν αυτή που με ξύπνησε. Ήταν γλυκιά και απαλή. Κάνοντας την κίνηση να ανασηκωθώ για να κάτσω καλύτερα στο κρεββάτι ξύπνησε η αδεφή μου.
-Πώς αισθάνεσαι; με ρώτησε με ένα ύφος αγωνίας,
-Καλά. Αυτή ήταν η μοναδική μου κουβέντα. Δεν ήξερα τι να της πω. Ποιός θα με πίστευε άλλωστε;
Τότε ξύπνησε και ο πατέρας μου και ακολούθησε ένας παρόμοιος διάλογος.
-Είσαι εντάξει;
-Μια χαρά, του απάντησα όλο αγωνία. Σίγουρα θα μου έκαναν εξετάσεις και θα είδαν κάτι παράξενο στο αίμα μου. Αυτό το μπλε πράγμα είχε μπει μέσα μου. Σίγουρα θα το πρόσεχαν στις εξετάσεις.
-Τα ρούχα μου που είναι; Μου φέρατε άλλα; Δεν νομίζω να έχουν στεγνώσει ακόμα.
-Καλά ρε, τα ρούχα σου σκέφτεσαι; η υγεία σου μετράει περισσότερο απο μερικά κομμάτια ύφασμα. Μην σε απασχολεί αυτό. Η αδελφή σου πήγε να φωνάξει το γιατρό για να έρθει να σε δει, για να μπορέσεις να πάρεις εξιτήριο και να έρθεις σπίτι.
Τα ρούχα μου θα ήταν βρεγμένα λογικά γιατι αυτό που προσπαθούσε να μπει στο σώμα μου ήταν κατι παχύρευστο. Όλο και κάποιο υπόλυμμα θα είχε μείνει πάνω στο ρούχο. Και τότε ήρθε η έκπληξη.
-Πάντως τα ρούχα σου είναι εδώ. Το πιό πιθανόν να σκόνταψες κάπου και να έχασες τις αισθήσεις σου γιατί τα ρούχα σου είναι μια χαρά. Δεν είναι βρεγμένα. Θυμάσαι κάτι μήπως;
-Όχι τίποτα απολύτως.
Ο πατέρας μου, μόλις είχε κάνει την ερώτηση κλειδί. Εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να του έλεγα την αλήθεια και θα έπαιρνα έτσι το ρίσκο ή να με πιστέψει και να με βοηθήσει ή να μην με πιστέψει και να μου πει ότι ήταν ένα όνειρο που το είδα όταν λυποθύμισα. Μήπως έτσι ήταν τελικά; μήπως δεν έγινε τίποτα από αυτά το περασμένο βράδυ και όντως απλά τα φαντάστηκα; όπως και να είχε έπρεπε να του το πω. Πατέρας μου ήταν στο κάτω κάτω.
-Μπαμπά θέλω να σου πω κάτι. Χτες...
Άνοιξε η πόρτα. Μπήκε μέσα ο γιατρός με την αδελφή μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω εκείνη τη στιγμή.
-Πως αισθάνεσαι σήμερα νεαρέ μου; ρώτησε ο γιατρός.
-Καλά γιατρέ και να ένιωθα πολύ καλύτερα αν μου λέγατε να πάω και σπίτι μου.
-Θα πας σπίτι σου σε λίγο. Κάτσε να σε εξετάσω λίγο να δούμε αν όντως είσαι καλύτερα. Άνοιξε το στόμα σου και πες "ΑΑΑΑΑΑΑ".
Έκανα ό,τι μου είπε και ύστερα από δέκα λεπτά έφυγε από το δωμάτιο λέγοντας μου ότι θέλει να με ξαναδεί πάλι σε τρεις μέρες και όταν θα πάω σπίτι να ξεκουραστώ.
-Άντε καλέ θα ντυθείς; ρωτησε η αδελφή μου με ένα χαμόγελο.
-Σας περιμένω κάτω στην είσοδο, είπε ο πατέρας μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Όταν είσαι χάλια, κοιτάξου στο καθρέφτη και χαμογέλα. Ο καθρέφτης θα σου ανταποδώσει το χαμόγελο. | | | |
|
AETΟΣ
23-10-2006 @ 22:20 | Καλως ηρθες...θα περιμενω την συνεχεια...
καλη σου μερα Δημητρη ::smile.:: | | ΑΙΟΛΟΣ
23-10-2006 @ 22:17 | ::smile.:: Όμορφο και αναμένουμε…
Δημήτρη Καλημέρα....
::smile.:: | | MARGARITA
24-10-2006 @ 01:29 | Περιμένω την συνέχεια....καλημέρα σου | | ΤΟΞΟΤΗΣ
24-10-2006 @ 01:43 | Την καλημέρα μου Δημήτρη,
Καλώς μας όρισες. Κατάφερες να μας κάνεις να θέλουμε τη συνέχεια της μπλε φωτιάς σου. ::smile.:: | | DoSMaN
24-10-2006 @ 03:50 | Ευχαριστώ παιδιά!! Θα σας γράψω την συνέχεια σύντομα. ::wink.:: | | liebe
07-02-2007 @ 03:24 | Καλημερα Δημητρη μου,
Ωραίο διήγημα, περιμενω την συνεχεια ::kiss.:: ::rol.:: | | ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
20-06-2007 @ 02:15 | Δημήτρη ξεκίνησα να διαβάσω το τελευταίο σου διήγημα, αλλά προτίμησα πρώτα να δω ποιος είσαι και περί τίνος πρόκειται, ::oh.:: μου κίνησε το ενδιαφέρον η ιστορία σου και μου αρέσει η αμεσότητα της γραφής σου ! ::yes.:: ::wink.:: | | DoSMaN
20-06-2007 @ 17:41 | Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Μαρία Νεφέλη. Ελπίζω να σου αρέσουν και τα άλλα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
