stixoi.info: δεν ξέρω τι θα βγει

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132744 Τραγούδια, 271244 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

δεν ξέρω τι θα βγει

καλή σας μέρα

Πόσους ορόφους φαντασίας θα θεμελιώσω ακόμη στη σαθρότητα
Πόσα παράθυρα να ανοίξω ακόμη,
αφού όλα βλέπουν στον ακάλυπτο των αντιφάσεών μου
πόσα μπαλκόνια να κρεμάσω στο κενό
αφού όλα έχουν θέα στη θάλασσα των πόθων μου;

Ενσκήπτω εντός μου. σπηλιές αυτογνωσίας ανοίγονται βαθιές
και μέσα τους ασίγαστες φιλοξενούνται ροές σταλακτιτών
κι αρχέγονα ασπόνδυλα ερπετά ,ακροβολισμένα
ήσυχα κυοφορούν τις ανησυχίες μου

Ποιος Ζεύγος σαρκοβόρων χαρταετών και σε ποιόν Καύκασο
κατασπαράζει το ήπαρ , του άφθαρτου αιώνος
την ώρα που βουλή θνητών ονείρων αποφασίζει : εγρήγορση
Προτού προλάβει κι έρθει το ξημέρωμα

Ενσκήπτω κι υποκύπτω , και κλείνομαι
αφού τριγύρω δεν μπορώ να βρω Ειλικρινή χαμόγελα
και πώς να τον χλευάσω μόνος μου το θάνατο
πώς να ξεχάσω πως αλλάζει ολοένα η όψη μου
πώς, πως η άνασσα φθορά στο θρόνο Διαδέχεται την Αίγλη,
μ΄ αλαλαγμούς και κρούοντας κύμβαλα του θριάμβου

διθύραμβοι σιωπής δοξάζουν την αναγέννηση που αργεί
κι η γη όλο και υποχωρεί στο σείσμα του αναπόφευκτου
-πάντα απαράλλαχτος ο φόβος του αναπόφευκτου
εις τους αιώνας των αιώνων-
κι η αντανάκλαση του ηλίου δεν μ’ αγγίζει πια…
λιγοστεύω . κι εγώ δεν ξέρω τι θα βγει μετρώντας το άπειρο
Κι υπολογίζοντας με αριθμούς τα ακαταλόγιστα


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 10 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

http://luogointerno.blogspot.com/

annaΤi 27-10-2006 @ 03:28	" και πώς να τον χλευάσω μόνος μου το θάνατο" .... έρχομαι κι εγώ παρέα χρήστο... ;-) χαχαχ... "κι η αντανάκλαση του ηλίου δεν μ’ αγγίζει πια… λιγοστεύω . κι εγώ δεν ξέρω τι θα βγει μετρώντας το άπειρο Κι υπολογίζοντας με αριθμούς τα ακαταλόγιστα" Το λάτρεψα....
Μαρία Χ. 27-10-2006 @ 03:30	Νομίζω ούτε κι εσύ ξέρεις τί γράφεις!!! Καλημέρα Χρήστο...
storm 27-10-2006 @ 04:08	διθύραμβοι σιωπής δοξάζουν την αναγέννηση που αργεί κι η γη όλο και υποχωρεί στο σείσμα του αναπόφευκτου -πάντα απαράλλαχτος ο φόβος του αναπόφευκτου εις τους αιώνας των αιώνων- κι η αντανάκλαση του ηλίου δεν μ’ αγγίζει πια… λιγοστεύω . κι εγώ δεν ξέρω τι θα βγει μετρώντας το άπειρο Αυτό που "βγήκε" Χρήστο όντως χλευάζει το αναπόφευκτο......
justawoman 27-10-2006 @ 09:07	διθύραμβοι σιωπής είναι καλύτερος τίτλος Χρήστο για το εξαιρεικό σου ποίημα... και για να κάνει κοντραστ στο περιεχόμενο καλησπέρα ::smile.::
ΑΙΟΛΟΣ 27-10-2006 @ 11:29	Υπέροχο Χρήστο... Από τα καλύτερα... Καλησπέρα... ::smile.::
TAS 27-10-2006 @ 13:16	Με j ! Ποίηση
MARGARITA 27-10-2006 @ 13:17	Ενσκήπτω κι υποκύπτω , και κλείνομαι αφού τριγύρω δεν μπορώ να βρω Ειλικρινή χαμόγελα και πώς να τον χλευάσω μόνος μου το θάνατο ..... Και εγώ θα κάνω το ίδιο μα θα χλευάσω τον θάνατο μονάχη μου Χρήστο υπέροχος όπως πάντα ::smile.::
ειρήνη 27-10-2006 @ 16:10	πολύ δυνατή κραυγή το ποίημά σου Χρήστο .. νομίζω πως βρήκες τον τρόπο να χλευάσεις μόνος σου τον θάνατο .. ::wink.::
Αγνή 27-10-2006 @ 18:47	Εξαιρετικός!! Το κρατώ να σε διαβάζω!
Θεοδώρα Μονεμβασίτη 28-10-2006 @ 09:01	Ποίημα με ουσία. Δεν βάζω στίχους που μου άρεσαν γιατί θα τους έβαζα όλους. ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο