| |
| | Χάρηκα τόσο που σε είδα...μετά από καιρό |  | | |
Χάρηκα τόσο που σε είδα,
είχαμε χρόνια να τα πούμε
κι ήθελες τα νέα μου
να μάθεις όλα μονομιάς.
"Λοιπόν, εγώ μαλάκωσα στην υλική υφή μου,
είναι πρωτόπλαστο το δέρμα μου
σε κάθε αλλαγή,
όμως επάξια δεν πρόφτασα
τη διαρροή του κόσμου,
μεταμορφώνεται, όπως λένε, ο ουρανός από παντού.
Μη σε κουράζω άδικα, είμαι παιδί ακόμα
κι αυτό δεν είναι για κακό, ούτε για το καλύτερο,
είναι μια μεσοβέζικη σύγχρονη κατάσταση,
είναι επίσης μια αδιάβαστη ηθική αλήθεια".
Μ' αγκάλιασες θερμότατα,
"πού χάθηκες", μου είπες
κι ήθελες ολοπρόθυμα
να μάθεις όλα όσα έγιναν.
"Λοιπόν, εγώ πραγμάτωσα την γνωστική αντιουσία,
είναι αδιάλλακτο το πνεύμα μου
στην κατιούσα πρόνοια,
όμως κουράστηκα κι έχασα
τη νέα επανάσταση,
άδικη είναι, όπως λένε, όλη ετούτη η πρόοδος.
Μη σε μπερδεύω αστόχαστα, όνειρα κάνω ακόμη,
κι αυτό δεν με εμπόδισε, μα ούτε με βοηθάει,
είναι μια ελπίδα, που ζω κάθε ξημέρωμα,
είναι το μόνο "ναι" που εισπράττω απ' τη ζωή μου".
Δεν μίλησες στα τόσα νέα μου,
το χέρι μου έσφιξες
και μου είπες "να προσέχεις",
ύστερα έφυγες μα εγώ σου λέω ακόμη:
"Λοιπόν, εγώ αναζήτησα της γνώσης το βωμό,
μ' ένα μονάχα όνειρο: στα πέτρινα σκαλιά του,
στην άμεμπτη, σεμνή του εικόνα,
στον άδειο από λαμπερά κοσμήματα
πυθμένα του λιθόκτιστου βαθύ του πόνου,
ν' αφήσω βήματα, χειρονομίες και δάκρυα".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
« Ακρόνειρο »
28-10-2006 @ 13:54 | "Μη σε κουράζω άδικα, είμαι παιδί ακόμα"
Αυτό είναι ποίημα γραμμής..
Γουστάρω την ευαισθησία σου!
Καλησπέρα. | | angelface(sweetaki_girl)
28-10-2006 @ 14:05 | Και εγω με την σειρα μου την γουσταρωω... ::up.:: | | renouli
28-10-2006 @ 16:31 | Ακρόνειρο, σε ευχαριστώ. Πολύ γιατί κι ας μην το παραδέχομαι, η ευαισθησία είναι μια πραγματικότητά μου | | renouli
28-10-2006 @ 16:32 | γλυκύτατο girl, να είσαι πάντα καλά. | | ORLANDINA
28-10-2006 @ 16:53 | μ'αρεσει ::yes.:: | | MARGARITA
28-10-2006 @ 17:02 | "Λοιπόν, εγώ αναζήτησα της γνώσης το βωμό,
μ' ένα μονάχα όνειρο: στα πέτρινα σκαλιά του,
στην άμεμπτη, σεμνή του εικόνα,
στον άδειο από λαμπερά κοσμήματα
πυθμένα του λιθόκτιστου βαθύ του πόνου,
ν' αφήσω βήματα, χειρονομίες και δάκρυα".
Και εγώ αναζητούσα εσένα...μου έλειψες χαρά μου...τι θες και σχόλιο;;; ::wink.:: εγώ είμαι παιδί ακόμα ::love.:: ::smile.:: | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
29-10-2006 @ 14:55 | Renouli...
μ' αρέσεις...
μη χάνεσαι ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
