stixoi.info: Τα δέντρα της αυλής μου

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Τα δέντρα της αυλής μου

Στη marynik που μου το θύμησε με "Τα ρόδια του κήπου σου" ... και σε σένα που πονάς. Ψάχνω καινούριο δέντρο χωρίς μακριές ρίζες. Καμιά ιδέα;;; Μου λείπετε βρεεεεεεε

Κάθε φορά που μου λείπει το πατρικό μου σπίτι θυμάμαι τα δέντρα της αυλής μας.
Τη λεμονιά γεμάτη καρπούς που από τότε που γεννήθηκα φτάνουν για μας
και όλη τη γειτονιά.
Κάτω απ’ τα σκιερά της φύλλα κάθε καλοκαίρι κεντούσαμε τα μεσημέρια.
Τα απογεύματα περιμέναμε με αγωνία το σπερνό για να ξεχυθούμε στους δρόμους
για παιχνίδι. Κι ένα ημερολόγιο δίπλα να μη μας ξεφύγει καμιά γιορτή – από αυτές με ένα μικρό σταυρουδάκι δίπλα- κι εμείς κεντάμε. Για χρόνια η σταυροβελονιά έραβε τους πρώτους καημούς, τον πρώτο έρωτα, την πρώτη λαβωματιά.
Με γρηγοράδα αφού κάτω απ’ το ραφτό κρυβόταν ένα βιβλίο απ΄ τα μάτια της μαμάς. Πόσο αδημονούσα εκείνα τα καλοκαίρια το παιχνίδι, τις βόλτες αλλά πιο πολύ τη συνέχεια των σελίδων... εκεί σταματούσε η καρδιά μου κι άνοιγε το μυαλό μου.

Παλιότερα ανάλογα με την ώρα τον ίσκιο μας τον έδινε και η μανταρινιά. Ώσπου την κόψαμε στη μέση για να μας φτιάξει ο πατέρας ένα δωμάτιο. Είχαμε μια τεράστια αποθήκη στο πίσω μέρος του σπιτιού, κι άλλη μια μικρή μέσα στο σπίτι -εκεί μεγαλώσαμε-. Δωμάτιο παιδικό όμως όχι. Η μανταρινιά επιβίωσε. Μας δίνει ακόμα τεράστια κίτρινα λαχταριστά μανταρίνια με κουκούτσια αγνοώντας το κακό που της κάναμε.
Άπλωνα το χέρι απ’ το παράθυρο που ήταν πάνω απ’ το κρεβάτι μου κι έσβηνα τη μυρωδιά του τσιγάρου, τότε που κάπνιζα κρυφά, τρώγοντας ένα μανταρίνι. Και θυμόμουν πως μάζευα τις φλούδες τους στοίβα πίσω από κάτι βαρέλια που κρυβόμουν όταν ήμουν παιδάκι. Είχα μια μανία με τα μανταρίνια, τόση που η μαμά με έπεισε κάποτε πως τα κουκούτσια, με τα κουκούτσια τα έτρωγα, γεμίζουν το έντερό μου και γίνονται σκουλήκια . Δε με πτόησε όμως. Συνέχιζα να με γεμίζω σκουλήκια. Ώσπου ανακάλυψε τις στοίβες η μαμά. Από τότε άρχισα να καλύπτω τα ίχνη μου...

Τη δεσπολιά δε θυμάμαι πότε την ξεπατώσαμε. Θυμάμαι όμως ακριβώς τη μορφή της γιατί έστεκε στη μπροστινή μεριά του φράχτη. Ήταν το πρώτο πράγμα που έβλεπα από μακριά και μου φώναζε, σπίτι!
Στην άλλη άκρη αργότερα φυτέψαμε μια πορτοκαλιά, μα δε μεγάλωσε ποτέ πολύ. Κάτω από κείνο το δέντρο όμως μια μέρα ξύπνησα και με περίμενε η μοίρα. Με τη μορφή ενός άντρα. Αδυσώπητο κάλεσμα το ακολούθησα μέχρι τέλους.
Τα δέντρα της αυλής μου σχημάτιζαν τώρα ένα τετράγωνο.

Στην τελευταία γωνία ήταν η καρυδιά. Στην πραγματικότητα υπήρχε εκεί πολύ πριν το σπίτι μας. Οι ρίζες της είχαν απλωθεί κάτω από το περιβόλι και έβγαιναν από τον τράφο. Από κάτω περνούσε ένα ποταμάκι. Ήταν ο μοναδικός ήχος που με νανούριζε τα βράδια, κελάρυζε στα όνειρά μου.
Εκείνη η καρυδιά ήταν η αδυναμία μου. Είχε κάτι τεράστια χοντρά κλαδιά που όταν ανέβαινες πάνω τους σ’ έπιανε ίλιγγος. Από κάτω ήταν ποταμός κι ο τράφος ψηλός. Εκεί έμαθα να σκαρφαλώνω. Να προσπαθώ να ξαπλώσω στα κλαδιά, να μάθω να κατεβαίνω, να πηδάω. Πόσο λάτρευα εκείνη την καρυδιά! Πόσο υπέροχη έστεκε!
Την πρώτη φορά που άκουσα πως κινδυνεύει να μας ρίξει το περιβόλι δεν έδωσα σημασία. Αλλά το ένστικτο των παιδιών ισχυρό. Τέντωνα το αυτί στις συζητήσεις ώσπου άκουσα πως η λύση είναι να κοπεί. Να κοπεί;;;;;
Από τότε δεν το κουνούσα ρούπι από το σπίτι. Δεν πήγαινα πουθενά παρά μόνο στο σχολείο κι αυτό γιατί ο μπαμπάς ήταν στη δουλειά εκείνη την ώρα.
Προσπαθούσαν να με πείσουν με τα επιχειρήματα των μεγάλων αλλά εγώ το μόνο που ήξερα ήταν πως αγαπούσα εκείνο το γέρικο δέντρο. ‘Ώσπου μια Κυριακή με ξεγέλασαν. Τα ξαδέρφια μου έπαιζαν αυτοσχέδιο θέατρο, γίνεται να μην υποστηρίξεις το σόι;.
Όταν γύρισα είδα πεσμένα τα κλαδιά στο δρόμο. Ο πατέρας μου, μ’ ένα πριόνι, κρεμασμένος στο δέντρο τρόμαξε απ’ την κραυγή μου. Έκλαιγα με λυγμούς και πότιζα με τα δάκρυά μου τα φύλλα, τα κλαδιά. Ο πρώτος μου χαμός... κι ο πρώτος δόλος από κείνον που προστάτευε τον κόσμο μου.
Σήμερα, εκείνο το δέντρο μου μιλάει ακόμα. Οι ρίζες του βρίσκονται κάτω από το περβόλι μας... Τις νιώθω...
Από τότε ξέρω γιατί δεν πεθαίνει αυτό που αγαπάς. Ζει στα σπλάχνα σου. Αλλά δε δίνει πια καρπούς, τους γεύεται μόνο το στόμα των αναμνήσεων.
Τώρα στην αυλή μας ερημιά...

Χρόνια λοιπόν αργότερα, εγώ, άρχισα να κόβω. Εσένα. Γιατί θα τα γκρέμιζες όλα. Με το τσεκούρι στα χέρια άρχισα σιγά-σιγά. Δε θυμάμαι σε ποιο χτύπημα θυμήθηκα εκείνο το δέντρο. Και σταμάτησα. Δεν πα να γκρεμιστούνε όλα. Το παιδί μέσα μου γιορτάζει και διψά να σκαρφαλώνει στα κλαδιά σου. Όμως... η γυναίκα πρόλαβε να σε πληγώσει. Την είδες με το τσεκούρι στο χέρι... και το άφησες να πέσει πάνω σου.

Αύγουστος 2006


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 28 Στα αγαπημένα: 2


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αναμνήσεις & Βιώματα Ομάδα Πεζά

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Κάθε μέρα με χάνω http://www.asterotropio.blogspot.com/

anthrakoryxos 29-10-2006 @ 19:15	::cry.::
Ραδάμανθυς 29-10-2006 @ 19:59	Όταν οι παιδικές αναμνήσεις είναι δεμένες με εκείνα τα πολύτιμα πλάσματα που μεγαλώνουν μαζί μας... και εννοώ φυσικά τα φυτά τότε δεν υπάρχει πιο δυνατό ελιξήριο ζωής και ένστικτο επιβίωσης... Μ' εκανες και θυμήθηκα μία ρήση: "Η φύση είναι πολύ πιο έξυπνη από ότι φανταζόμαστε" Ο εσωτερικός σου κόσμος, που περιγράφεις στο τέλος είναι ιδανικός παραλληλισμός της ανθρώπινης εξέλιξης, όπως και των φυτών. Εγώ πιστεύω έγινες καλύτερη, δεν με ανατρίχιασες.
_Windy_ 29-10-2006 @ 22:03	Πρωινή ανάγνωση καφές πικρός με το τσιγάρο σβησμένο σαν ανάμνηση ξεριζωμένη
AETΟΣ 29-10-2006 @ 22:33	Aπο τοτε ξερω γιατι δεν πεθαινει αυτο που αγαπας.Ζει στα σπλαχνα σου.Αλλα δεν δινει πια καρπους,τους γευεται μονο το στομα των αναμνησεων. Τωρα στην αυλη μας ερημια... Με γυρισες πολλα χρονια πισω...
jenny 29-10-2006 @ 22:55	Kalimera synonomati!;;egrapses;; me ton diko su idietero tropo.Me synghinises vathitata ke fysika edoses ikones me pol;y ,ala para poly,melanholia ke thetiko synesthima.Posa pragmata kratame mesa stin kardia ke stin psyhi mas mesa sto thysavrofylakio ...tu myal;u ke tis logikis mas.Na ise kala!
Ηλιαχτίδα 29-10-2006 @ 23:06	Αν πω εκπληκτικο θα ειναι απλά πολυ λιγο.. Πολυ ευαισθητο και μου εφερε δάκρυα. Σ ευχαριστω που μου το χάρισες..... Να εχεις πάντα μνημες στη ζωουλα σου... Αυτες μας κρατάνε άλλωστε..... ::cry.:: ::love.::
Αστεροτρόπιο (Jeny) 29-10-2006 @ 23:22	Ραδάμανθυ (τ' όνομά σου μου θυμίζει και την πατρίδα μου), η φύση όχι μόνο είναι έξυπνη αλλά πιστεύω βαθύτατα πως είναι και περισσότερο ζωντανή, αισθαντική απ' όσο φανταζόμαστε... η φύση αισθάνεται και συν-αισθάνεται. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Windy βάλε ζάχαρη στον καφέ κι άναψε τσιγάρο γιατί ::cry.:: . Σ' ευχαριστώ που πέρασες από δω. Φάνη υποψιάζομαι που σε γύρισα και το μόνο που μπορώ να πω είναι μια γλυκειά καλημέρα εκεί στο Μόντρεαλ και σε σένα. jenny καλημερούδια. Χαίρομαι που άγγιξα κομμάτια σου, πειράζει που κι εσύ με συγκίνησες με το σχόλιό σου; marynik... εγώ σ' ευχαριστώ που το δέχτηκες έτσι γλυκά.
MARGARITA 30-10-2006 @ 00:40	Καλημέρα ψυχή μου.....
ΑΙΟΛΟΣ 30-10-2006 @ 01:07	Όμορφα το αισθάνθηκα Jeny μου... Με πήρε μαζί του... Καλημέρα... ::smile.::
ΚαΤερίνη 30-10-2006 @ 01:14	Καλημέρα Τζένη, με συγκίνησες πάρα πολύ, με ταξίδεψες στα δικά μου παιδικά χρόνια. Υπέροχο, μπράβο καρδούλα μου ::love.::
Τσακίρη Χαρά 30-10-2006 @ 02:00	Καλημερα κορίτσι των αισθηματων και των συν-αισθηματων ....... ::love.::
guesswho 30-10-2006 @ 03:19	Τζένη, για εμένα από τα καλύτερά σου...με γνώμονα πάντα βέβαια το πώς με έκανες να νιώσω... διάβαζα, διάβαζα, κι όταν τελείωσε ήθελα κι άλλο.... Μπράβο! ::smile.::
justawoman 30-10-2006 @ 03:41	Τζένη μου μ' άφησες με το τσεκούρι στα χέρια... μετέωρο!
ΠΡΩΤΑΡΗΣ 30-10-2006 @ 04:45	Με ταξίδεψες Τζένη, να 'σαι καλά.. ::yes.::
Nocturna_ 30-10-2006 @ 05:48	Ταινία μικρού μήκους...η αφήγησή σου.. Κι εγώ πλέον βλέπω το "The end" κάπως θολά.. Φυτρώσε η συγκίνηση στα μάτια... Καλή σου μέρα Τζενάκι..
agrampeli 30-10-2006 @ 05:54	Με γυρισες πολλα χρονια πισω... καί γώ είχα μιά καρυδιά για καταφύγειο όταν ήθελα να ξεφύγω από κατι σκαρφαλωνα στήν καρυδιά τι μου θυμησες νάσε καλά ::smile.::
sirena 30-10-2006 @ 10:12	Αφιέρωσες Τζένη, κυριολεκτικά και μη... Κρατούσα την ανάσα μου διαβάζοντας σε. ::cry.:: ::yes.::
seizeTHEday 30-10-2006 @ 10:36	::smile.:: Καλησπέρα Τζένη.
Αστεροτρόπιο (Jeny) 30-10-2006 @ 10:48	Σας ευχαριστώ βρε παιδιά... είχατε και την υπομονή να το διαβάσετε όλο ::cool.:: Την αγάπη μου.
TAS 30-10-2006 @ 13:21	Τζένη, ::smile.:: ::smile.:: ::smile.::
Ιουλιβέρτιος 30-10-2006 @ 17:01	Σκληρό! Επώδυνο! Με έβαλε σε σκέψεις. Σ' ευχαριστούμε πολύ Jeny γι' αυτό σου το πόνημα.
seizeTHEday 17-12-2007 @ 04:53	::kiss.:: Επιτέλους σε ξαναβλέπουμε! ::love.:: Ελπίζω να είσαι και να περνάς καλά! ::hug.::
ειρήνη 17-12-2007 @ 04:57	πανέμορφο Τζένη απλά πανέμορφο ,όμορφη ψυχή φιλιά ::smile.::
MARGARITA 17-12-2007 @ 04:57	Λείπεις αστεράκι... ::love.::
guesswho 17-12-2007 @ 10:22	Μια αγκαλιά τρελοκόριτσο. ::hug.:: Στην υγειά όσων δέντρων και "δέντρων" έχουν τις ρίζες τους γερές και τα κλαδιά τους πρόσφορα για σκαρφάλωμα....
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ 18-12-2007 @ 01:58	Έψαξα λίγο για την "δεσπολιά" Αν και σε πολλά μέρη αναφέρεται ως "δεσπολιά" στα μέρη μου την λένε "νεσπολιά" Το δέντρο μεσπιλέα, δικότυλο της οικογένειας των ροδιδών. Είναι ένα είδος και ευδοκιμεί στην Ευρώπη. Τα ονόματά της είναι μεσπολιά, μεσπιλιά, πολεμιδιά και νεσπολιά. Ο καρπός της λέγεται μούσμουλο ή μέσπολα και μέσπιλο. Τρώγεται πολύ ώριμο, σε αντίθεση με τα άλλα καρποφόρα, που οι καρποί τους μπορούν να φαγωθούν και λιγότερο ώριμοι. Αναφέρεται από το Θεόφραστο σαν μέσπολο ή επιμηλίδα καλλιεργούμενο στην Ιταλία.
annaΤi 18-12-2007 @ 06:34	...μου έκοψες την ανάσα, ρε. Με Μαργαρίτα! ::love.::
Maria Olsen 19-12-2007 @ 13:42	::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο