| |
| | Αν μ' ακούς |  | | | Μέσα σε λίγο χρόνο χάσαμε έναν φίλο και την μητέρα του...μια δυναμική γυναίκα που δεν άντεξε τον πόνο...εύχομαι να μ' ακούει εκεί που είναι ...τώρα μπορούσα να γράψω κάτι αν και έχει περάσει λίγος καιρός... | | |
Χιλιάδες φορές μου είπες δεν μπορώ
Και άλλες τόσες δεν αντέχω
Και μάνα που είμαι δεν ήξερα τι να πω
Δεν ήξερα ποια λέξη να διαλέξω
«Καταλαβαίνω» έλεγα, μα ήταν ψέμα και αυτό
Ποιος μπορούσε να σε κατανοήσει
«Μου πήρε το παιδί μου, παλικάρι δίμετρο»
Γιατί…γιατί με γονατίζει;
Τι κουράγιο λέγαμε, τι υπομονή να κάνεις
Το βλέμμα σου χανόταν μακριά
Να φύγεις ήθελες, να πεθάνεις
Ποιος ζει χωρίς ψυχή, χωρίς καρδιά
Και είχαν πάρει και τα δύο, το βλέπαμε
Και κάθε μέρα ζούσαμε τον πόνο
Σιωπηλά να παίρνει τον άνθρωπο που ξέραμε
Δεν πάλεψες καθόλου με τον χρόνο
Και κάποια μέρα σ’ άκουσε ο δικός σου ο θεός
Και έκανε αυτό που παρακαλούσες
«Πάρε με και μένα, αν υπάρχει έλεος,
Όπως πήρες την ανάσα μου» ζητούσες
Η καρδιά ραγισμένη, κουρασμένη
Σταμάτησε μια μέρα να χτυπάει
Δεν άντεχε κι’ άλλο να επιμένει
Ότι άδικα ο λεβέντης σου είχε πάει
Σε σκέφτομαι συνέχεια, και δακρύζω
Σαν μάνα μου σε είχα και πονώ
Το γέλιο σου το κλάμα δεν θα σβήσω
Τα ακούω εκεί που είσαι στον ουρανό
…Με τον γιο σου παρέα…..σας αγαπώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | http://oneiro.pblogs.gr | | | |
|
keep_smiling
31-10-2006 @ 10:12 | πενθώ τον ήλιο
και πενθω τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς... ::sad.:: | | deti
31-10-2006 @ 14:20 | Θα πενθώ πάντα - μ' ακούς; - για σένα, μόνος, στον Παράδεισο
( Δύσκολο να σχολιάσω το ποιήμα σου αλλά μ' άρεσε ) | | horseman
31-10-2006 @ 14:47 | ::sad.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
