| |
| | Ο θρήνος της μάνας |  | | | Ευχή, να μην αφιερεωθεί πουθενά ... | | |
Ο θρήνος της μάνας
Αχού…. ακούγεται η φωνή του σπαραγμού της μάνας.
Αχού…. κι ο πένθιμος ρυθμός του ήχου της καμπάνας.
Αχού… φρικτή η οιμωγή πάνω στου γιου το πτώμα.
Αχού… η κραυγή αντιλαλεί πιο λυπημένη ακόμα !
Κλαίει, θρηνεί, σπαράσσεται, στου γιου της το κουφάρι
Το κλεί σφιχτά στην αγκαλιά, ο χάρος μην το πάρει !
Χαϊδεύει τα χειλάκια του, φιλάει τα μαγουλά του
και με καυτά αναφιλητά ποτίζει τα μαλλιά του.
Ποιο μοιρολόγι να ειπωθεί στη μάνα, να ξεσκάσει
που πόνος πιότερα σκληρός δεν βρίσκεται στην πλάση ;!
Ποια παρηγόρια να βρεθεί, τον πόνο ν’ απαλύνει
στο νυφικό του σάβανο το σπλάχνο της σαν κλείνει ;
Με ποιο κουράγιο, του παιδιού τον τάφο θα σφραγίσει,
που κι η καμπάνα η πένθιμη κι αυτή έχει ραγίσει ;
Αχού… τραντάζονται οι λυγμοί πάνω στου γιου το πτώμα,
Αχού… η κραυγή αντιλαλεί πιο λυπημένη ακόμα !
Αχ ! πόσο η μάνα θα ‘θελε, πριν φύγει, την ευχή της
την στοργική και κύκνεια να δώσει στο παιδί της !
Αχ ! ένα «αντίο σου» να πει, ας της γινόταν χάρη,
στο τόσο όμορφο, γλυκό, μα άψυχο βλαστάρι,
..π’ άδικα, απρόσμενα, άκαιρα, αντί σε γής παλάτι
το τέκνο της να κείτεται σε νεκρικό κρεβάτι,
..που πριν να γευτεί την χαραυγή και του έρωτα το χάδι
γνώρισε τ΄ άμοιρο παιδί, πριν απ΄ αυτή, τον Άδη,
..πού πήρε ο χάρος στο ανθό, το νιό της παλικάρι,
….
και μύριες θά ‘θελε φορές, την ίδια νά ‘χε πάρει…
. . .
Αχού… «αχ δόλιο μου παιδί», σαν σκέπεται με χώμα,
κι είναι λυγμός που αντιλαλεί πιο τρανταχτός ακόμα !
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεν υπάρχουν φτωχές λέξεις... φτωχά λόγια υπάρχουν ! | | | |
|
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
10-11-2006 @ 10:49 | Παρότι λυπημένο, πολύ καλό.
Αυτό το θέμα, δυστυχώς, πάντα θα υπάρχει, ας ευχηθούμε για λιγότερους. | | Τσακίρη Χαρά
10-11-2006 @ 10:46 | Αμαν βρε Χρηστο...... τι εγραψες???
Κομματια με εκανες...... αν δεν εχεις ζησει τετοιες στιγμες και καταφερες να το αποδωσεις ετσι, θα τρελαθω τελειως!!!
Να γινοτανε καμια μανα και κανενας μας να μην τις ζουσε αυτες τις σκηνες.......... αλλα........
Καλο βραδυ με οχι αλλους εφιαλτες! | | MARGARITA
10-11-2006 @ 10:47 | Ευχή, να μην αφιερεωθεί πουθενά ...
Άφωνη Χρήστο....καλησπέρα σου ::sad.:: | | ΠΡΩΤΑΡΗΣ
10-11-2006 @ 11:24 | Χρήστο μου, υπέροχο αυτό που έγραψες....η αλήθεια είναι ότι με έκανες και εμένα κομμάτια...τα τελευταία χρόνια έχω ζήσει αρκετές φορές παρόμοια σκηνικά....και όπως λέει η κοπέλα μου, "δεν σταματάει ποτέ"..
Την καλησπέρα μου.. | | ΑΙΟΛΟΣ
11-11-2006 @ 01:33 | Σπαρακτικό Χρήστο…
Το απέδωσες όμως εξαίρετα…
Να είσαι καλά…
Καλημέρα…
::smile.:: | | CHЯISTOS P
11-11-2006 @ 04:16 | Ζωή και θάνατος μαζί,
χαρά και λύπη θα σε βρεί
και χίλιοι δυο μπελάδες….
Τι ξημερώνει ποιος θα πεί ;
Σαν αχταρμάς είναι η ζωή !
Κι εμείς απλές μονάδες….
Καλό σαββατοκύριακο !
| | CHЯISTOS P
12-11-2006 @ 13:44 | Καλό σας βράδυ, παιδιά, καλή βδομάδα αύριο !.... | | Άθη Λ.
12-11-2006 @ 13:49 | Επίσης Χρήστο μου... να είσαι καλά!
γι' αυτό που διάβασα... μόνο να με νοιώσεις μπορείς... γιατί μόνο να το νοιώσω μπόρεσα... ::no.:: | | agrampeli
14-11-2006 @ 05:21 | Αχού…. ακούγεται η φωνή του σπαραγμού της μάνας.
Αχού…. κι ο πένθιμος ρυθμός του ήχου της καμπάνας.
Αχού… φρικτή η οιμωγή πάνω στου γιου το πτώμα.
Αχού… η κραυγή αντιλαλεί πιο λυπημένη ακόμα
λυπητερό αλλά πολύ ωραίο ::smile.:: | | nicolas
14-11-2006 @ 06:42 | Πολύ ωραίο...σαν παλιό παραδοσιακό...
Χαϊδεύει τα χειλάκια του, φιλάει τα μαγουλά του
και με καυτά αναφιλητά ποτίζει τα μαλλιά του
έχεις και πιο δυνατούς στίχους αλλά αυτοι εδώ μου αρέσουν γιατι είναι σαν να διαβάζω γνήσιο δημοτικό ποιήμα
Χαιρετώ φίλε
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
