| |
Κλείσαν οι δρόμοι με αγωνία
Τα λόγια που μου είπες είναι μαχαιριές
Τα μαχαίρια γίναν φυλακές...
Κι εγώ με σκυφτό το κεφάλι παίρνω το δρόμο του γυρισμού.
Μα που να πάω;
Ξέχασα να σου πω
δεν έχω που να πάω
δεν έχω που να γυρίσω...
Με σκορπά ο άνεμος στους δρόμους που σκοτείνιασαν
Μου ποτίζει η βροχή το σώμα...
Στις άκρες των ματιών μου ο πόνος και η θλίψη
δεν έχω άλλα δάκρυα πια
Μαζεύω απλά τα κομμάτια μου και με σκυφτό το κεφάλι παίρνω το δρόμο του γυρισμού
Μα που να πάω;
Όλοι οι δρόμοι μου γίναν γκρεμός
όλα μου τα όνειρα χαρτιά που παρασέρνει ο άνεμος σε βρώμικα σοκάκια
Φτάνω στα όρια της λογικής μου.
Με ένα τσιγάρο στριφτό και βρεγμένο από την αγωνία μου κάνω πέτρα τη στιγμή και λέω γεια χαρά
Έτσι τελειώσαμε
ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΝΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ
ΑΚΟΜΑ KI AN ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΝΑ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥΣ
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΘΑ ΠΑΡΑΣΕΡΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΧΑΡΤΙ
ΣΑΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΣΙΧΑΙΝΟΝΤΑΙ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
