| |
Ανοησίες…
Σταμάτα πια να στάζεις πάνω μου μεμψιμοιρία!
Παλιά με άγγιζες συχνά ,
Εγκυμονούσες έμπνευση.
Είχες το χάρισμα , να με διαβάζεις
Και να σε κρίνουν.
Τώρα με κρύβεις?
Σκονίζομαι στην ίδια θέση πάντα ,
Κι εσύ με κοιτάς και δε με πιάνεις.
Φταίει που με γέμισες με τις αδυναμίες σου..
Ήσουν ανοιχτό βιβλίο , και κατέληξες δίπλα μου,
Πάνω στο τραπέζι ,
Να μη λες ούτε καλημέρα!
Κλείστηκες κι εσύ, και τώρα πρωταγωνιστούμε
Και οι δύο.
Φθορά εσύ , αφθαρσία εγώ.
Δε σε φτάνω κιόλας , τι το θελες το δέρμα?
, και το βαρύ φορτίο σου?
Με καισαρική γέννησες , κι απάνω στο εξώφυλλο
, μου άφησες τα παιδιά της μοναξιάς σου.
Έχω μια ιδέα ,
Βάλε τα ‘’παιδιά ‘’ για ύπνο και γύρνα με στο τέλος..
Ξεκίνησε με από εκεί λοιπόν,
, και άσε με στο τζάκι να καώ,
σκίσε και πέτα τις 250 ανάσες μου , στη φωτιά..
να πάψω πια να σου μιλώ ,
, να πάψεις πια να με κοιτάς!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
