| |
Οι εικόνες εναλάσονται στο θολωμένο μου μυάλο
σαν ένα τρένο που δεν βρήσκει το σταθμό και κάνει κύκλους σαν άγριο φίδι....
φτάνω στις άκρες της πιο βαθιάς μου λογηκής
με μια αγωνία που ραγίζει τα βουνά.
Ετσι που απο τις ρογμές των τρελών μου σκέψεων γενιούται πανέμορφες ανεμόνες και κυκλάμηνα
μια νύχτας βροχερης
με λιωμένο σίδερο και χώμα πικρό, διψασμένο....
Τσαλακομένος ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω
με χιλιαδες αναμένα κεριά
σπονδί στο έρωτα που τον φυλάκησαν οι αγριές νύχτες....
Έτσι που πάνω στη απόγνωση της σαλεμένης μου ύπαρξης ανοίγω το παράθηρο και κοιτώ το ατελιώτο μαυρό του ουρανού....
Μια ψευδέσθηση γενιέται λίγο πριν η τρέλα με ζυγώσει....
Πως τάχα μήκρενε λέει τόσο πολύ ο κόσμος που το παράθηρό μου έφτασε τόσο κοντα στο δικό της
έτσι που γαλήνια την βλέπω να κοιμάτε....
Τρέλα μου γλυκιά δεν σε φοβάμαι
αν ήταν το ονειρο για πάντα να κρατήσει
σου καταθέτω το αίμα της ζωής μου οβολό
αρκή να περάσω απέναντη..........
Όσο αξήζει μια στιγμή κοντά της δεν αξήζει ολάκερη η άσχημη ζωή μου.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
