| |
| | Ψιχάλες και καταιγίδες μιας ψυχής |  | | | Γιατί όλα τα κακά να με βρίσκουν μαζί...;;; | | |
Πόσα Σάββατα, ανούσια και άδεια
ψάρευα ελπίδες με ψεύτικα δολώματα
Μηνύματα του έστελνα τα βράδια,
να του θυμίζουν πως αλλάξανε τα χρώματα
Κι ύστερα το καλοκαίρι ολότελα νεκρό,
μες στην ουτοπία χαμένο
Σαν άνεμος ήρθε κι έφυγε κι αυτό,
μα εγώ, γι’ αυτόν, εδώ να μένω..
Σαν ξέφτια απ’ του φορέματος την άκρη
κρέμονται οι αγάπες μου..
Για κάθε μια, πάντα, θα υπάρχει ένα δάκρυ,
όσα χρόνια κι αν βαρύνουνε τις πλάτες μου..
Έψαχνα στα σύννεφα, όνειρα και εικόνες
άλλαζαν μορφές, ταξίδευαν μακριά..
Έβρισκα στιγμές που, κάποτε, φάνταζαν αιώνες,
λίγες μόνο λέξεις να γλυκάνουν την καρδιά..
Χάραζα καρδιές στο σπίτι του, απ’ έξω
Η φίλη μου με πρόδωσε κι αυτή..
Θέλω μόνο δύναμη τα δύσκολα ν’ αντέξω
κι ας είν’ τα μάτια μου υγρά κάθε αυγή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ως τα χαράματα... γίνονται θαύματα...! | | | |
|
ΑΙΟΛΟΣ
14-11-2006 @ 09:33 | Κι ύστερα το καλοκαίρι ολότελα νεκρό,
μες στην ουτοπία χαμένο
Σαν άνεμος ήρθε κι έφυγε κι αυτό,
μα εγώ, γι’ αυτόν, εδώ να μένω..
Όμορφο το γραπτό σου…
Καλησπέρα…
::smile.:: | | Spartinos
14-11-2006 @ 11:11 | Κι ύστερα το καλοκαίρι ολότελα νεκρό,
μες στην ουτοπία χαμένο
Σαν άνεμος ήρθε κι έφυγε κι αυτό,
μα εγώ, γι’ αυτόν, εδώ να μένω..
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ | | TAS
14-11-2006 @ 12:01 | Σαν ξέφτια απ’ του φορέματος την άκρη
κρέμονται οι αγάπες μου
::yes.:: | | agrampeli
15-11-2006 @ 04:20 | όμορφο ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
