Βλέπω στους δρόμους ανθρώπους, σκυθρωπούς....μοναχικούς...θλιμένους...
Έχουν το κεφάλι συνέχεια σκυφτό και φορούν επάνω τους πάντα βρεγμένα ρούχα που στάζουν μοναξιά....
Κάθε σταγόνα...πληγή στην καρδιά τους...
γίνεται η στάλα καταιγίδα και τους μουσκεύει μέχρι τη ψυχή τους και τους λιώνει σιγά σιγά...
Δεν φταίει η ζωή....
Εκείνη προσπάθησε...και προσπαθεί να σους δώσει το καλύτερο...
κι ας της ρίχνουν όλα τα βάρη...
Δεν φταίνε ούτε κι αυτοί....
Φταίει ότι δεν έχουν εναν δικό τους Ήλιο...
ολόλαμπρο και ζεστό...
να βγούν στη λιακάδα και ν' απλώσουν την βροχή τους.....
να στεγνώσουν τα δάκρυα της ύπαρξής τους...
Φταίει οτι δεν βρέθηκε κανείς να τους χαρίσει αυτόν τον ήλιο...
να τον κρατήσουν στα χέρια τους...
να είναι όλοδικός τους....
να ανατέλει και να δύει μέσα τους....
αφήνοντας έτσι τα ρούχα τους πάντα στεγνά.....
