| |
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
17-11-2006 @ 11:04 | Δεν αναφέρομαι στη σημερινή επέτειο, αλλά γενικά και ασφαλώς έχουν ειπωθεί πολλά ψέματα, σε σημείο που κανείς πια δεν πιστεύει την ιστορία. Αλλά μήπως η "τρέχουσα ιστορία", τα εκάστοτε πολύ πρόσφατα γεγονότα, έτσι όπως τα παρακολουθούμε στις ειδήσεις, ανταποκρίνονται και αντιστοιχούν σε εκείνο που καταλαβαίνουν οι συνειδήσεις μας;
Έπος της σύγχρονης γενιάς στου απείρου την πορεία, μες των καιρών τ’ αλλόκοτα που γράφουν ιστορία...
Χλωμά σημάδια αόρατα στου νου την απειρία, μες στης ζωής τ’ απρόβλεπτα η αρχαία ομηρία... | | Στέργιος Δρίζης
17-11-2006 @ 13:07 | Προσωπικά πιστεύω ότι η πολιτική
είναι δυστυχώς τέχνη και αυτή.
Σε ολοκληρωτικά καθεστώτα
η τέχνη του λόγου είναι επικίνδυνη
γιατί πλάθει συνειδήσεις.
Σε ελεύθερα καθεστώτα ή τέχνη του λόγου
είναι πάλι επικίνδυνη γιατί φτιάχνει χαρακτήρες.
Τώρα που είμαστε ελεύθεροι, δεν νομίζεις
ότι απόψεις σαν τις δικές σου και τις δικές μου
επηρεάζουν τον ανώριμο ακροατή.
Όταν γράφεις για τον Λευτέρη στο ποίημα σου,
στην Κύπρο μιλάνε για τον Σολωμό Σολωμού
και έχει φωτογραφία και βίντεο και ίσως
το δικό του επώνυμο μνημείο.
Ο Λευτέρης είναι η δικαιολογία του ελληνικού κράτους στην
Κύπρο για τη ζημιά που άθελα προξενήσαμε.
Το τέλειο άλλοθι.
Ποιήματα σαν τον Λευτέρη δεν θα γίνουν ποτέ
αξιέπαινα σαν τον Σολωμό Σολωμού εφόσον δεν
υπάρχει Λευτέρης. Ακόμα και να υπήρχε, δεν πιστευώ ότι
θα ένιωθες το πραγματικό βάρος του ποίηματος που γράφεις.
Ο Σολωμός σολωμού δεν γεύτηκε καν ακόμα τη νίκη της
χώρας του, φαντάζεσαι τι έχει να γίνει αν κερδίσει πίσω η
Κύπρος τι έχει χάσει.
Θα γίνει άγιος ο αγωνιστής αυτός.
Ίσως να σε πειράζει το περιεχόμενο των απόψεων
μου, αλλά να φανταστεις δεν είμαι καν από την Κύπρο. | | KTiNoS
17-11-2006 @ 15:01 | opa ...ezbises to sxolio mou ...
Alla den prototipeis ... kathe xrono tetoies meres erxete enas san kai sena edw (kai allou ) kai mas leei to idio prama ...
Ποιος γνωρίζει ένος νεκρού το όνομα,
κανείς δεν ξέρει ούτε μιλάει επώνυμα.
Gia kalh sou plhroforish loipon pane mesa sto Politexneio exei kati kolones kai ekei einai ta onomata pou thes ...
An nomizeis oti einai pseftika pare th Rigilhs kai zhta toys ta praktika toy persinou eortasmou (pou htan ki o Kwstas) ekei tha sou poyn gia to prosklitirio nekrwn pou egine parousia prothipourgou kai proedrou dhmokratias ...
| | Στέργιος Δρίζης
17-11-2006 @ 15:58 | Το χαρτομάντηλο το έδωσες νωρίς....
και την ερώτηση μου την έγραψες στα παπούτσια σου φίλε.
Δεν ήξερα πως είσαι τελικά ευαίσθητος.
Αφού είσαι τόσο συγκινημένος σήμερα γιατί δεν ξέρεις ένα όνομα και την ιστορία του παιδιού...
Μήπως πήγες στο μνημείο και τώρα γύρισες.
Τόσο ευσυνείδητος είσαι και συ...φάε κουτόχορτο και άσε μας τα χαρτομάντηλα.
Οι ήρωες έχουν ιστορία, όπως ο Σολωμός Σολωμού.
Στην Ελλάδα ξέρουμε τους παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναικου
ξέρουμε όλους τους υπουργούς.
Δεν τσιγγουνευόμαστε ονόματα στην Ελλάδα.
Αμά υπήρχαν, θα χεζόμασταν πάνω μας.
Όπως για τον Καραισκάκη, τον Παπαφλέσσα, τον Κολοκοτρώνη...
και το Σολωμό Σολωμου...
Πάλι με συγκίνησες | | Θεοδώρα Μονεμβασίτη
17-11-2006 @ 18:20 | Στέργιο, επειδή σίγουρα κάποιοι θα αναρωτηθούν "Ποιος είναι ρε παιδιά ο Λευτέρης;" να πω ότι πρόκειται για ένα τετράστιχο: -Μες του Νοέμβρη τα μισά, ο αδερφός σου φεύγοντας μου έλεγε στ’ αστεία... γυναίκα του πως διάλεξε κάποια Ελευθερία... και μου ’πε πίσω θα 'φηνε μια σεβαστή Κυρία, γι’ αυτήν, συχνά μου μίλαγε, κάποια Δημοκρατία... «Μάνα είμαι αγόρι μου, μα δε με αγαπάς...» και κλαίγοντας ψιθύρισα, «Λευτέρη μου, μην πας…» | | Στέργιος Δρίζης
18-11-2006 @ 14:48 | http://www.apoelnews.com/easyconsole.cfm?id=566 | | Στέργιος Δρίζης
18-11-2006 @ 14:57 | Υπάρχει ένας άγραφος νόμος που λέει ότι την ιστορία τη γράφει ο δυνατός.
Σήμερα δεν ξέρω ποιος είναι πραγματικά δυνατός, η δημοκρατία ή κάτι άλλο.
Νομίζω πως η χούντα στην Ελλάδα δεν σταμάτησε ποτέ ούτε καν θυμάμαι πότε άρχισε. | | Στέργιος Δρίζης
18-11-2006 @ 15:31 | ΜΙΑ ΗΡΩΙΔΑ ΜΑΙΜΟΥ Η ΗΛΕΝΙΑ
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ... ΗΛΕΝΙΑΣ!!
Για τα μάτια της μοντέλας έκλαψαν πολλά ματάκια, αλλά έκλαψε και ο εμπνευστής της απάτης με 8 μήνες φυλακή, πόσες ακόμη Ηλένιες δεν έχουμε ανακαλύψει;
Με τα τόσα ψέματα που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν γύρω από το "Πολυτεχνείο", κοντεύει να χάσει την αίγλη της η Ηλένια Ασημακοπούλου, το "ωραιότερο" ψέμα της περιπτώσεως.
Η "θλιβερή" ιστορία της Ηλένιας -για όσους δεν την ξέρουν ή δεν την θυμούνται- έχει έτσι: Την πρώτη επέτειο του "Πολυτεχνείου", το 1974. ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων "νεκρών" (σύγχρονων και παλαιότερων, μια και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κλπ) που γέμισαν το πολυπαθές κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο -που έμεινε στην "ιστορία" σαν της Ηλένιας το κάγκελο"- υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: "Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει.
Το "δράμα" το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές δε - η "Αυγή"- έγραψε κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ και τον υπότιτλο: "Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη οπό σφαίρα. Τι απόγινε", λέει:
Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα "Τι απόγινες". Ολότελα τυχαία χθες βρεθήκαμε δίπλα σε ένα αγόρι κι από εκεί ξεκινάει μια ακόμα τραγωδία όπως την αφηγείται το ίδιο:
"Ήμασταν μαζί με την Ηλένια μέσα στο Πολυτεχνείο. Μετά την εισβολή, βγήκαμε δίπλα δίπλα οπό την έξοδο της Στουρνάρη. Ένας οπλισμένος τη σημάδεψε εν ψυχρώ και οι σφαίρες τη βρήκαν στην πλάτη. Ακούμπησε πάνω μου βγάζοντας αίμα από το στόμα κι έπειτα έπεσε. Με συλλάμβανε και στην Ασφάλεια μου πήραν το πουλόβερ μου που ήταν κόκκινο από το αίμα της. Δεν τους μίλησα καθόλου για την Ηλένια, για να την προφυλάξω, αν ζούσε... Όταν με άφησαν, το Φλεβάρη του '74. πήγα στο Χαλάνδρι όπου έμενε με την οικογένεια της. Μα οι γονείς της με τον μικρότερο αδερφό της είχαν εξαφανιστεί και στο σπίτι έμεναν άγνωστοι. Όσο κι αν ρώτησα δεν ήξεραν τίποτα. Ούτε κι από το σχολείο της. το Κολέγιο Αγ. Παρασκευής, έβγαλα άκρη. Ίσως οι γονείς της φοβήθηκαν για το δεύτερο παιδί τους κι εξαφανίστηκαν. Όλα αυτά δεν τα κατέθεσα στον κ. Τσεβά. γιατί φοβόμουν." Ο νεαρός σπουδαστής εγκατέλειψε αυτές τις μέρες τα μαθήματα του, τοποθέτησε, όπου νόμιζε καλύτερα στο χώρο του Πολυτεχνείου, ένα σκίτσο της φτιαγμένο πριν το γεγονότα, προσθέτοντας την αγωνία του: "Τι απόγινε:". Το όνομα του νέου είναι Γιάννης Ηλιόπουλος της Ηλεκτρονικής Σχολής".
Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε πως το σκίτσο της "δολοφονημένης" Ηλένιας -στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι- ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας "ΜΠΡΕΚ" και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου "Βογκ" (το σκίτσο της διαφημίσεως -είναι "παστέλ"- το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ. γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο, που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο). Μετά τη διαπίστωση της απάτης, πανικόβλητοι οι διοργανωτές του πανηγυριού έσπευσαν να παραπέμψουν σε δίκη τον Ηλιόπουλο -από το όνομα του φαίνεται "γέννησε" την Ηλένια-ο οποίος καταδικάστηκε (άρον- άρον στις 18/2/75) σε φυλάκιση οκτώ μηνών. | | Στέργιος Δρίζης
19-11-2006 @ 07:35 | http://homepages.pathfinder.gr/nfinnos/politexnio/hlenia.htm | | Θεοδώρα Μονεμβασίτη
28-11-2006 @ 11:34 | Ξέχασα να πω ότι το παραπάνω τετραστιχο με τον Λευτέρη, ήταν δικό μου.
Και με ρώτησαν: Σκοτώθηκε κανείς εκείνη την ημέρα; Να τους πω ονόματα.
Και απαντώ: Εγώ αυτό που θυμάμαι από εκείνο το βράδυ είναι ο φόβος όσων δεν πήγαν στο Πολυτεχνείο. Μπορεί να μη σκοτώθηκε και κανείς -που δε νομίζω-.
Έζησε όμως ο φόβος. Και ζει ακόμα στις ψυχές αυτών των ανθρώπων.
http://www.nederpix.nl/album_page.php?pic_id=1407
Εγώ αυτό το φόβο δεν τον θέλω στην ψυχή μου!
Έπειτα αν και πια ήρθε η Δημοκρατία αυτοί συνέχισαν να φοβούνται και δε λένε πια τη γνώμη τους.
Σε αυτό το site, σήμερα, πόσα... άτομα μπορούσαν να πούνε τη γνώμη τους και δεν το έκαναν... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
