Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132744 Τραγούδια, 271243 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Εδώ αθανασία
 Στη δική μας μνήμη η λησμονιά πτωχεύει. Κάθε επέτειο θυμόμαστε εντονότερα
 
«Εδώ αθανασία, εδώ αθανασία
σου μιλάει η ασίγαστη θέληση των αγωνιζόμενων ανθρώπων»

Στα έγκατα των αιώνων βροντάει πάντα η ίδια φωνή
σα να μην πέθαναν ποτέ οι τύραννοι του κόσμου
σα να γεννιούνται αδιάκοπα του μίσους νοσταλγοί

Πάντα κάπου στην άγονη έρημο της τυραννίας
θα ξεφυτρώνει με θράσος το άνθος της αντίστασης
κι ύστερα κι άλλο, έπειτα ακόμη ένα
τόσο ώστε να μεταμορφωθεί σε παράδεισο
το ματωμένο στρατόπεδο της εξέγερσης!

Κι είναι τότε που ανταμώσαμε τα παιδιά
με μάτια γεμάτα τριαντάφυλλα από την νιόφερτη άνοιξη
με τα χέρια γαντζωμένα ακόμα από τα κάγκελα
να ψιθυρίζουν άφοβα πια αυτοσχέδιους στίχους:

«Πόσα τραγούδια χύσαμε στης λευτεριάς τα χείλη
μα ‘κείνη αξεδίψαστη χάσκει καρτερικά
μόνο με αίμα σπάζεται του φασισμού η πύλη»

Μετέωρος Άγγελος

Υ.Γ
Τα δικά μας συνθήματα
ακούγονται ηχηρότερα από τα δικά σας πολυβόλα.



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 8
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Κοινωνικά & Πολιτικά,Αναμνήσεις & Βιώματα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

www.shortstory.gr
 
guesswho
17-11-2006 @ 07:39
Κι είναι τότε που ανταμώσαμε τα παιδιά
με μάτια γεμάτα τριαντάφυλλα από την νιόφερτη άνοιξη
με τα χέρια γαντζωμένα ακόμα από τα κάγκελα
να ψιθυρίζουν άφοβα πια αυτοσχέδιους στίχους:

«Πόσα τραγούδια χύσαμε στης λευτεριάς τα χείλη
μα ‘κείνη αξεδίψαστη χάσκει καρτερικά
μόνο με αίμα σπάζεται του φασισμού η πύλη»

Πού ήσουν Άγγελε τόσον καιρό;
Την καλησπέρα μου...
ΑΙΟΛΟΣ
17-11-2006 @ 08:29
Κι είναι τότε που ανταμώσαμε τα παιδιά
με μάτια γεμάτα τριαντάφυλλα από την νιόφερτη άνοιξη
με τα χέρια γαντζωμένα ακόμα από τα κάγκελα
να ψιθυρίζουν άφοβα πια αυτοσχέδιους στίχους:

Σ΄ ευχαριστώ πολύ Μετέωρε Άγγελε για το υπέροχο γραπτό σου…
Ωχριούν οι λέξεις μπροστά σ΄ αυτό που αισθάνομαι και συναισθήματα απερίγραπτα με κατακλύζουν…
Θα μου επιτρέψεις να παραθέσω ένα τραγούδι του Τσακνή επίκαιρο όσο ποτέ…

«Νοέμβρης »

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα στο
φως να καταθέσω,
πως πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό.

Νοέμβρης ήταν η χρονιά και δω γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά κι αυτή εβδομήντα τρία,
και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό.

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα,
στα κόμματα γαντζώθηκαν και γω δεν ξέρω τι να πώ
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε μα οι θύμησες πληγώνουνε
και λέμε σαν βρισκόμαστε τα ίδια και τα ίδια
μα νοιώθω σα μικρό παιδί που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη Επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου, δυο γιους απόκτησα κι εγώ,
δεκαεπτά Νοέμβρηδες μου βάρυναν την πλάτη,
σημαίες και γαρύφαλλα εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό.

Κρατάω το στόμα μου κλειστό,
τα χείλη μου ματώσανε,
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν.
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε,
αυτό έχω μόνο να τους πω,
τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν.

Του Διονύση Τσακνή από το δίσκο
«Αλήτης καιρός» 1991
justawoman
17-11-2006 @ 08:32
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
και στο ποίημα
και στο σχόλιο του Αίολου
::smile.::
Ηλιαχτίδα
17-11-2006 @ 08:52
υποκλεινομαι.......
kapnosa-v-ainigma
17-11-2006 @ 09:32
::smile.:: τι εισαι εσύ αγγελέ μου!!!!!μοναδικός! ::smile.:: ::smile.::
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
17-11-2006 @ 10:34
Αν και πάντα είναι ποιοτικό το έργο που παρουσιάζετε, σήμερα η προσέγγιση αυτού του ευαίσθητου θέματος υποθέτω πως κάλυψε κάθε αναγνώστη.
Spartinos
17-11-2006 @ 11:51
«Πόσα τραγούδια χύσαμε στης λευτεριάς τα χείλη
μα ‘κείνη αξεδίψαστη χάσκει καρτερικά
μόνο με αίμα σπάζεται του φασισμού η πύλη»

ΥΠΕΡΟΧΟ ::up.::
KTiNoS
17-11-2006 @ 14:52
::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο