| |
| | Να δω, περίμενα, καλοξυσμένα μολύβια |  | | |
Να δω, περίμενα, καλοξυσμένα μολύβια,
Νο2 Faber για απαλή γραφή,
ν΄ αφήνουν στο χαρτί 11.856.133 άτομα τετρασθενούς άνθρακα,
-κανείς δεν τα μέτρησε, γιαυτό τα υποθέτω-
ανάμεσα στις γραμμές φύλλου από τετράδιο,
όσα ακριβώς χρειάζονταν να χτίσουν λόγο
κι όσα ακριβώς το δάχτυλο αφήνει αόρατα άτομα τρυφερότητας,
πάνω στο λείο δέρμα απαλής σάρκας,
ανάμεσα στις γραμμές οδύνης, που για χρόνια χαράσσονταν,
όσα ακριβώς χρειάζονταν για ν΄απαλύνουν έστω μια.
το μολύβι να γράφει, το δάχτυλο να θωπεύει,
πορείες παράλληλες, έτσι νόμιζα.
Αντί γιαυτά, είδα ανθρώπους.
Να δω, περίμενα, καπνού δαχτυλίδια να αιωρούνται,
με μια οχτάγωνη-παράδοξα- οπή στη μέση και μια λεπίδα,
όση ακριβώς για να χωρέσει το οχτάγωνο μολύβι για να ξυστεί,
κάθε που δισεκατομμύρια άτομα άνθρακα είχαν πια σχηματίσει λέξεις,
κι οι λέξεις φράσεις κι οι φράσεις αγωνίες
κι οι αγωνίες έρωτα.
Αντί γιαυτά, είδα ανθρώπους.
Να δω, περίμενα βλέμματα απλανή, ταξιδεμένα,
μετέωρα ποτήρια με κρασί,
το μολύβι στο δεξί, στ΄αριστερό σφιγμένο το ποτήρι ,
μετέωρα στη μέση μιας σκέψης ή κάποιου αινιγματικού χαμόγελου,
μετέωρα σ΄ένα μονόλογο:
-να μπορούσα να βάλω το βιολί να παίξει για σένα,
το κρασί να σου βάψει παντοτινά τα χείλη άλικα,
κι έτσι να μπει η μορφή σου στο παλιό, απέναντι, το κάδρο,
να΄ρχομαι να σε βλέπω, να πίνω και να γράφω-,
μετέωρα, σαν κάποια άτομα άνθρακα ξέφυγαν και πώς να τα μαζέψεις.
Αντί γιαυτά, είδα ανθρώπους.
Άκουσα λόγια μα όχι λόγο,
είδα ματιές μα όχι βλέμματα,
είδα τυχαία αγγίγματα μα όχι θωπείες,
μύρισα μυρωδιές μα όχι αρώματα,
γεύτηκα φαγητά μα όχι εδέσματα,
ήπια κρασί μα όχι νέκταρ.
Για όλα αυτά, είδα ανθρώπους.
Μα ίσως, εγώ να μην τους ένιωσα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | | |
|
agrampeli
18-11-2006 @ 05:23 |
Για όλα αυτά, είδα ανθρώπους.
Μα ίσως, εγώ να μην τους ένιωσα.
πολύ καλό ::smile.:: | | justawoman
18-11-2006 @ 05:54 | Και είναι λίγο
που ήταν Άνθρωποι??????????
πικρόγλυκο το πιοτό της πρώτης κοινωνίας
το αίμα που λανθάνει μέσα του ορίζει
στον αναστεναγμό να βγει μιας άλλης μέρας.
Λιγάκι Λόρκα από μένα... που δεν ήμουν εκεί
(Ο έρωτας κοιμάται στο στήθος του ποιητή)
Ποτέ σου δεν θα μάθεις πόσο σ' αγαπώ
γιατί βαθιά στο στήθος μου κοιμάσαι.
Κι εγώ σε κρύβω μέσα μου σαν να 'σαι
κάποια φωνή από ατσάλι κοφτερό.
Νόμος πού σμίγει σάρκα κι ουρανό
το στήθος μου πού κλαίει έχει λαβώσει
και λόγια σκοτεινά έχουν δαγκώσει
το πνεύμα σου πού είναι αυστηρό.
Το πλήθος περιμένει συναγμένο
την αγωνία μου και το κορμί σου,
πηδούν μέσα στους κήπους και χορεύουν.
Όμως εσύ, αγάπη μου, κοιμήσου.
Ακου το αίμα στα βιολιά σπασμένο!
Κοίτα πού ακόμα μας παραμονεύουν!
καλημέρα είπα;;;
::smile.:: | | seizeTHEday
18-11-2006 @ 06:29 | ::smile.::
Να έχεις μια πανέμορφη μέρα
και ένα πανέμορφο Σ/Κ!
::smile.:: | | katia
18-11-2006 @ 18:12 | "Άκουσα λόγια μα όχι λόγο,
είδα ματιές μα όχι βλέμματα,
είδα τυχαία αγγίγματα μα όχι θωπείες,
μύρισα μυρωδιές μα όχι αρώματα,
γεύτηκα φαγητά μα όχι εδέσματα,
ήπια κρασί μα όχι νέκταρ."
::sneak.::
με λιγα λογια μας ειπες ξενερωτους!!!!
καταλαβαινω... μα και δεν καταλαβαινω την απογοητευση σου....
σιγουρα δεν ειχαμε καμια απολυτως σχεση με κυκλο χαμεενων ποιητων κι απ' οσο καταλαβα ειχες προετοιμαστει μονο για κατι τετοιο ....
λυπαμαι που δεν σε προετοιμασα για μια συναντηση ανθρωπων
κι οχι θεων...
Εγω παντως χαρηκα πολυ που ηρθες και που γνωριστηκαμε ... οσο αυτο ηταν επιτρεπτο απ' τις συνθηκες φυσικα....
ηταν εστω μια αρχη που θα χαρω να εχει και συνεχεια...
::smile.:: | | Tαπεινό χαμομηλάκι
19-11-2006 @ 09:54 | Moυ άρεσε πολύ ο τρόπος που περιέγραψες τα πράγματα...
Έτσι γίνεται συνήθως στις πολυάριθμες συναντήσεις, χωρίς αυτό βέβαια να αναιρεί την αξία κανενός από τους συμμετέχοντες...
Απλά είναι πολύ πιο δύσκολο να επικοινωνήσεις και να γνωρίσεις τον άλλο ουσιαστικά, όπως φαντάζομαι το είχες στο κεφάλι σου...
΄Συμφωνώ μαζί σου! Βέβαια, αυτό δεν είναι λόγος να μην περάσεις καλά!!!
::smile.:: | | jan_d_ark
19-11-2006 @ 14:37 | το μολύβι να γράφει, το δάχτυλο να θωπεύει,
πορείες παράλληλες, έτσι νόμιζα.
........................
Το μολύβι και το δάχτυλο έχουν ασύμβατες πορείες | | elixgeo
19-11-2006 @ 14:39 | Μάλλον εγώ ήμουν ο ξενέρωτος.
Και ανακάλυψα ακόμα μια φορά...
πως οι ζεστές ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν χρεία ποίησης,
η ποίηση πρέπει στις μοναχικές στιγμές.
Λυπάμαι αν στενοχώρησα, δεν είχα πρόθεση καμιά.
| | Palioxaraktiras
19-11-2006 @ 21:49 | Με στενοχωρησες Γιωργο
ΝΑΙ
Σου εγραψα λοιπον τι ειδα εγω στου Μπαιρακταρη και ...
Σκεφτηκα πολυ αν θα το βαλω και κατεληξα στο συμπερασμα πως αν το κρατησω μεσα μου θα ειμαι προστυχος.
Ελπιζω κι εσυ να με συγχωρεσεις, αν σε στενοχωρησω.
| | jan_d_ark
20-11-2006 @ 12:27 | τελικά ο Επίκουρος είχε δίκιο ότα έλεγε<
"Ο ευγενικός άνθρωπος ενδιαφέρεται , πάνω απο όλα, για τη Σοφία και τη Φιλία.
Από αυτά το ένα είναι Θνητό Αγαθό και το άλλο Αθάνατο"
Κάποιες στιγμές θαυμάζω -οχι μόνο το μυαλό- αλλά και την Ψυχή κάποιων ευγενικών ανθρώπων!
(Για τον Γιώργο και τον Σωτήρη) ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
