| |
Σκλήρενε η μέρα
μου τελιώσαν πια οι λέξεις.
Εχει γεμήσει ο ουρανός τόσες συγνώμες......
πως να βρεί και πάλι το δρόμο η καρδιά....
Διώχνω τις αναμνήσεις μου με μια βραχνάδα στο γαμώτο που με σπάει,
μ'αυτές για λίγο χάνονται στις χαραμάδες και στα σκόρπια χαρτιά του γραφείου...
κι όταν πέσει πάλι το πυκνό πέπλο της γαλίνιας ανυπαρξίας μου
σαν κολασμένες ερωμένες χορεύουν στο κουρασμένο μου μυαλό....
Σκλήρενε η μέρα
έχω ραγίσει και φοβάμαι πως θα σπάσω
καθε φορά που έρωτας την πόρτα μου χτυπά,
ένα κερί πάντα σβήνει στα σκοτηνά αμπάρια της ψυχής μου.
Κάθε φορά που τα λόγια μου κάνω μελάνι και ζωγραφίζω τις στιγμές,
ένα πουλί μέσα μου πεθένη
έτσι που μένει άδειο το σώμα από όνειρα και στο τέλος αρνήτε να υποταχθεί στην πραγματηκότιτα....
Σκλήρενε η μέρα
δεν την αντεχώ πια
έχω λιγήσει.
Ακόμα κι όταν κοιμάμαι,
μέσα μου σταλάζει ο πόνος,
σταγόνα σταγόνα πάνω στη καρδία.
Ετσι που γενιούνται ξαφνηκά τα φαντάσματα της ψυχής μου....
Έτσι που έχω στα γονατά μου πέσει
και ικετεύω τον ίδιο μου τον εαυτό.....
Δεν έχουν νόημα αυτοί οι στίχοι,
ο εαυτός μου δεν με θυμάτε πια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
