| |
Μου είπες:
-Δώσε μου μια βάση να στηριχτώ,
δεν το μπορώ μονάχη.
Εγώ δεν θα χω ποτέ πια ένα φεγγάρι πανσέληνο,
είπες,
παρά μονάχα μια φέτα ουράνιου πεπονιού,
που θα ΄ρχονται και θα τσιμπολογούν
διαστημικά σπουργίτια,
κι εγώ θα κοιτώ
τη σάρκα του αιμάσσουσα να ρέει,
και οι σπόροι θα πέφτουν,
γεράνια ολοπόρφυρα
ολόγυρα στην κλίνη μου να φύονται.
Σε φαντάστηκα ανάμεσα σε πορφυρά γεράνια,
να κοιτάζεις το φεγγάρι σου.
Ήσουν μοναχή και λυπημένη.
Εγώ δεν θα φωτογραφίσω ξανά,
είπες,
ένα τραίνο που θα ΄ρχεται καταπάνω μου
και να θέλω να φύγω απ΄ τις ράγες.
Θα χαμογελώ στο μηχανοδηγό,
που θα είσαι εσύ,
θα χαμογελάς στην κοπελιά π΄ αγάπησες
που θα μαι εγώ.
Όταν το πρόσωπό σου φτάσει τόσο κοντά,
να ξεχωρίσω την κολόνια σου,
ανάμεσα στις μυρουδιές του ντήζελ,
μπορεί να σ΄ αγαπήσω.
Σε φαντάστηκα να στέκεσαι
ανάμεσα στις λαμποκοπούσες ράγες.
Φαντάστηκα τη μηχανή σου θρύψαλα,
ένα καμένο φιλμ στ΄ αριστερό σου χέρι τυλιγμένο
ένα ρουθούνι μισάνοιχτο ακόμα,
να αναπνέει την κολόνια.
Κι εσύ ήσουν μοναχή και λυπημένη.
Εγώ δεν θα σταθώ ξανά,
είπες,
βουτηγμένη μες στο χιόνι ως τη μέση,
να ξεχωρίζω τους κρυστάλλους του,
να γυαλίζω τους πιο περίτεχνους,
-τους πιο πανέμορφους, τους πιο τρυφερούς-,
με την άκρη απ΄ το μανίκι μου.
Να στους χαρίζω κι εσύ,
να τους λιώνεις με την ανάσα σου.
Σε φαντάστηκα να πασκίζεις,
φορώντας τα γυαλιά σου,
να ξεδιαλέγεις κρυστάλλους για μένα,
τους πιο περίτεχνους.
Ήσουν μοναχή και λυπημένη.
Μου είπες, δώσε μου μια βάση...
Κι εγώ σου έδωσα.
Ένα ποτήρι ολόγιομο με λαχταριστό Καυστικό Νάτριο.
Το πήρες, με κοίταξες σαν να έβλεπες ξανά
το φεγγάρι σου, τις λαμποκοπούσες ράγες,
τους αστραφτερούς κρυστάλλους του χιονιού σου...
Είπες:
-Είδες, εύκολο δεν ήταν;
Το ήπιες.
Και από τότε, ξανά, δεν μίλησες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
