| |
[I][B]…Και τις ατέλειωτες τις νύχτες σηκώνεται απ’ το λήθαργο και τη λήθη των αιώνων, η γοργόνα και βγαίνει στα ρηχά. Κολυμπάει σ’ ωκεανούς από δάκρυα και σκόνες από ξεχασμένα ναυάγια, ζηλεύοντας την ελευθερία και την ανεμελιά που έχουν τα νυχτοπούλια.. Παραπλανάει τους έρημους ψαράδες που βγαίνουν για τα παραγάδια τους και βουλιάζει τα καΐκια των ονείρων τους σε απύθμενους και σκοτεινούς βυθούς.. Κι είναι θαρρείς η μόνη ευχαρίστηση που της έχει απομείνει πια…
Τα δικά της όνειρα έσβησαν με το ηλιοβασίλεμα.. Η μοναξιά της, ένα με τα κύματα που ξεβράζουν κογχύλια στην ακτή.. Σε κάθε κογχύλι κρύβεται κι ένα κομμάτι της πικρής της ιστορίας.. Η οργή της, αέρας που λυσσομανάει τα κρύα βράδια..
Και μες απ’ τη μαυρίλα του ουρανού, βγαίνει το φεγγάρι, περήφανο την κοιτά από’ κει πάνω, σα να την κοροϊδεύει για τα πάθη και τις αδυναμίες της… Μονάχα ένα μικρό αστέρι τρεμοπαίζει κλαψουρίζοντας, λες και συμπάσχει στον πόνο της…
Κι είναι αυτές οι νύχτες, που’ χει πανσέληνο, που αντί για το μαγευτικό της τραγούδι, βγαίνει απ’ τα σπλάχνα της γοργόνας θρήνος και μοιρολόι για το χαμένο παλικάρι… [/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
