| |
| | Πετραδια |  | | | ΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΩΝ ΕΧΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ, ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΜΟΥ.ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙΝ... | | |
…Το ζήτημα δεν είναι πως θα πεθάνουμε κάποτε. Το ζήτημα, το μεγάλο ζήτημα, είναι πως δεν προφταίνουμε, όσο ζούμε, να χρησιμοποιήσουμε και να χαρούμε ούτε το ένα δέκατο από τις εμπνεύσεις μας της κάθε καινούριας μέρας. Το πολύ μεγαλύτερο μέρος των ονείρων μας, των πόθων μας, των σχεδίων μας, ναρκώνονται για πάντα, προτού καλά-καλά συνειδητοποιηθούνε και κουβαλούμε μέσα μας ένα αμέτρητο πλήθος μικρούς πεθαμένους, που δεν έζησαν ποτέ. Το μισό μας τον καιρό τον περνούμε ονειροπολώντας. Και τον άλλο τον μισό αγωνιζόμαστε να καταργούμε τα περισσότερα όνειρά μας για να σώσουμε ένα ή δύο. Αλίμονο! Το ιδανικό το έργο δε θα το φτιάσουμε ποτέ. Μήτε θα βρούμε την ιδανική γυναίκα. Μήτε θα πραγματοποιήσουμε την ποίηση στη ζωή μας. Μήτε τις ιδέες. Μήτε ο διπλανός μας θα καταλάβει ποτέ τι ζητούμε. Αυτά όλα ήτανε παιδιαρίσματα, εφηβικοί ρεμβασμοί. Δεν υπάρχει πουθενά το Χρυσόμαλλο Δέρας. Μα υπάρχει το ταξίδι της Αργώς…
«ΑΡΓΩ» - Γιώργος Θεοτοκάς [Σημειώσεις του Λάμπρου Χρηστίδη]
…Ένα μεγάλο ακατόρθωτο όνειρο που του ’κλεισες την πόρτα κάθεται απ’ έξω χρόνια τώρα κι όταν σε βρουν νεκρό κανείς δεν ξέρει ότι δεν άντεχες ν’ ακούς αυτά τα τεράστια ματωμένα νύχια του να γδέρνουνε την πόρτα σου. Όλα όσα αρνηθήκαμε, αυτό είναι το πεπρωμένο μας…
«ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ» - Τάσος Λειβαδίτης
…Το νερό που το νόμιζα στερεμένο, αναβρύζει καθώς ένας πίδακας-κρίνος πάλι απ’ τα βάθη μου. Όλα τα ’μαθα Θεέ μου, ρώτησέ με κι εγώ θα σου ειπώ. Και μόνον γι αυτό το πιο κοντινό μου μη με ρωτήσεις. (Εσένα εαυτέ μου, ως να είμαστε δύο διάφοροι κόσμοι, το ξέρω. Θα φύγω δίχως να σε μάθω ποτέ.)…
«ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ» - Νικηφόρος Βρεττάκος
…Η επιθυμία κάθε άνθους είναι να γνωρίσει τον καρπό του. Και κάθε πρωινό αναμένει τη δύση του. Όπως καταλαβαίνεις τίποτα δε μένει στη γη αιωνίως. Άπαντα υπακούουν στην αλλαγή, στη φυγή μονάχα. Μα δε βλέπεις και το ομορφότερο θέρος επιθυμεί να αισθανθεί εντός του τού φθινοπώρου την αλλαγή. Υπομονετικά, φύλλο κρατήσου στην ακμή σου. Ο άνεμος δε θ’ αργήσει να σε κάνει δικό του. Θεώρησέ το ως ένα παιχνιδάκι και μην αντιστέκεσαι. Σιωπηλά δέξου το μη φευκτέον. Αφήσου στον άνεμο που σε παρασύρει με το φύσημα να σε κάνει δικό του, με το φύσημα…
«ΞΕΡΟΦΥΛΛΟ» - Ηerman Ηesse
…Εάν κανείς καλοσκεφτεί, λίγοι είναι οι άνθρωποι που πιάνουν τα εβδομήντα. Από μια λίγη το λοιπόν, εκατόχρονη ζωή, τα τριάντα χρόνια έχουν κιόλας αφαιρεθεί. Κι απ’ τα εβδομήντα καθαρά, δέκα στην άγουρη ανήκουν παιδική ηλικία και δέκα στ’ ανήμπορα, άχρηστα γερατειά. Τ’ άλλα πενήντα αν μοιραστούν τώρα, σ’ ισοτιμία, ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα, μένουν -σε μέρες- μόνο τα μισά! Και μες σ’ αυτές πολλά υποφέρουμε δεινά: βροχές κι αγέρηδες, και συμφορές στα βήματά μας! Και το χειρότερο, μας απειλούν ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά μας. Αν ο άνθρωπος καλοσκεφτεί τη ζωή του, είναι πολύ μικρή, δεν περισσεύει. Γι αυτό, θαρρώ, επιβάλλεται πάντα κανείς ανέμελος να ζει και όπως τον βολεύει!..
Ανώνυμο Κινέζου ποιητή
…To σώμα είναι χωριό και η ψυχή του είναι ο δημογέροντας. Πέντε χωριάτες μένουνε σ’ αυτό. Ονομάζονται όσφρηση, αφή, όραση, ακοή και γεύση ονομάζονται. Μα διόλου δεν ακούν το δημογέροντα. Ω Κύριε να κατοικώ δε θέλω πια σε τούτο το χωριό, όπου κάθε ώρα μου ζητούν ν’ απολογούμαι σε κάποιον γραφιά που τον φωνάζουνε «συνείδηση» και να πληρώνω συνεχώς λογαριασμούς. Πληρώνω και πληρώνω και δε σώζονται…
Καμπίρ
…Σ’ αυτήν εδώ τη μοναξιά κοντεύουν να με γνωρίζουνε τ’ αστέρια, επειδή κι εγώ περιστρέφομαι : Πότε γύρω από τη χαρά του ότι υπάρχω, πότε γύρω από τη θλίψη που έγινε ο άξονας του πλανήτη μας. Κι ακόμη επειδή εκπέμπω στο ίδιο σύμπαν κι εγώ το ήρεμο αυτό, το ελάχιστο έστω, των στίχων μου φως…
«ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΓΑΛΑΞΙΑ» - Νικηφόρος Βρεττάκος
…Και δε θ’ αργήσει η ώρα που ούτε εσένα ούτε εμένα θα βρεθεί άνθρωπος να πει ότι μας γνώρισε, μας θυμάται. Θα κατοικούν άλλοι θνητοί εδώ. Δε θα λείπουμε σε κανέναν…
Ηerman Hesse
…O Xρόνος σ’ αλλάζει κι ένας άλλος επιστρέφει αντί για σένα…
Τάσος Λειβαδίτης
…Ηλίθια αγάπη για την ύλη…
«ΓΡΑΜΜΕΣ» - Fausto Melotti
…Kι εκείνη τη φορά όπως ποτέ ή σαν πάντα πήγαμε εκεί που δεν προσμένεις τίποτα. Και βρήκαμε όλα όσα εκεί μας περίμεναν…
Pablo Neruda
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | | | |
|
Denis
23-11-2006 @ 07:55 | Γοητευτικές σκέψεις... Γιατί, όμως, ολοκληρώθηκε η κατάθεση των προσωπικών σου δημιουργιών; Υπάρχουν, τάχα, κι άλλες που δε θα 'θελες απλώς να τις μοιραστείς μαζί μας; Αν ναι, εύχομαι ολόψυχα ν' αλλάξεις γρήγορα γνώμη... Αν όχι, εύχομαι να σ' επισκέπτεται συχνότερα η Έμπνευση... | | « Ακρόνειρο »
23-11-2006 @ 08:05 | Σε ευχαριστώ που διάβασα αγαπημένα πράγματα..
Καλησπέρα. | | agrampeli
24-11-2006 @ 05:50 | ωραίες σκέψεις ::smile.:: | | seizeTHEday
25-11-2006 @ 12:35 | Υπέροχα όλα!
Ευχαριστούμε που μας τα έδειξες!
::smile.:: | | flying_libido
19-01-2007 @ 10:25 | Τη δική μου ερμηνεία για τα έπεα πτερόεντα μας
θα την βρεις στη ΧΟΗΦΟΡΟ ΠΕΖΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ, ένα κλειδί ποιητικών αναγωγών, που την έκλεισα στην ενδοχώρα του site
www.afterzed.gr/kartasos (αν σ' ενδαιφέρει μια άλλη εσωτερική εστίαση, ψάξε στα περιεχόμενα το 1ο ΣΤΑΣΙΜΟ) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
