| |
Αρχισε με τρεμάμενα τα χέρια ν ανοιγει δρόμο μέσα απο το σιωπηλό πληθος..αφήστε με να περάσω..κάντε στην άκρη..αφήστε με παρακαλώ.Τρεμουλιαστοί ηχοι απο παγωμένα χείλια,με ξεραμένο το λαιμό.
Προχωρούσε ανοιγωντας με τους αγκώνες ενα διαδρομο για εκεί που τ όνειρο μιας ζωής κείτονταν αμίλητο με μισόκλειστα τα ματια στραμένα στο ταβάνι.Κάντε στην ακρη λοιπόν..είμαι ο αντρας της.
Ξοπίσω του με βήματα γοργά ακολουθούσε ο γιός τους
Τα μαλιά της απλωμένα.. νησίδα θανάτου σε μια κόκκινη λίμνη ...
Διπλα της ενας οδοντίατρος που τον φωνάξαν απο εκεί κοντά, κρατουσε ακόμα το άψυχο χέρι της
απ τον καρπό.
Γυρισε και τον ρώτησε με τα μάτια καρφωμένα στα χείλια του..αιώνες πέρασαν για ν ακουσει το θλιβερό μαντάτο...δεν βρίσκω σφυγμό κυριέ μου...λυπάμαι
Ο γιος τους με περισή ψυχραιμία,ανασήκωσε το σώμα εκεινης που με πολύ πόνο τον έφερε σε τουτο τον κόσμο......ίσως ζεί μπαμπά..ίσως ζεί..
Σε λίγο κατεφθασε το ασθενοφόρο,χερια σηκωσανε το βαρύ κορμί και το απωθεσαν στο φορείο..
Ζητησε να την συνοδέψει..αφήστε με να ελθω μαζί σας....ειμαι ο αντρας της...
Ομως το μονο που του επιτρέψανε ητανε να μπει για λίγα λεπτά μεσα και να καθήσει στο πλάι της..
Μιλησε μου αγαπημένη..πες κάτι σε παρακαλώ..σ αγαπάω ψυχή μου,πες μου μια λεξούλα
τόση δά...
Ενα δάκρυ μονο κύλισε απο το μαγουλό της πανω στο χέρι του..το τελευταιο ίσως αντίο που του το φύλαγε να του το δωσει η ίδια ,συντροφιά στη μοναξιά που του ανοιγε διάπλατα την σκοτεινή της πόρτα για να τον κλεισει σαν μέγγενη μεσα της,στο ανήλιο μπουντρουμι,που ουτε τα ονειρα δεν μπορούν να δραπετευσουν.
Της χάιδεψε με στοργή τα ματωβαμένα της μαλλιά που προεξείχαν απο την γάζα που εκρυβε το πανω μερος του λαβωμένο κρανίου
Καλό ταξίδι κυρά μου...ψελλισε βγαζωντας την ματωμένη βέρα της απο το ζεστό ακόμα δάχτυλο
Δεν ειχε δάκρυα να απωθέσει σε τουτο το άψυχο σώμα,μόνο για λίγο ανάλαμψε η ψυχή του οταν ταξίδεψε στο χρόνο ο λογισμός του..."Που πάς χωρίς εμένα Μαριε,που πας?
Μουχες υποσχεθει πως ποτε δεν θα μ αφηνες μόνη το ξέχασες? Ξεχασες το τραγουδάκι μας"μη φοβασαι,μη φοβασαι στο πλευρό μου πάντα θασαι"?
Το ασθενοφόρο εφυγε βουβό ,χωρίς τον ήχο της σειρήνας,τον ήχο της ελπίδας,παίρνωντας μαζί του ενα νεκρό όνειρο..
26 Νοεμβρη 1999, και ωρα 8 το βραδυ,ημερα που γιορταζε η κορη κι ο γαμπρός τους,έλειπε εκεινη
απο την γιορτή που δεν ξανάγινε απο τότε...
http://users.forthnet.gr/ath/mariosru/
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
