| |
Ο ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΣ
Είναι τύπος ταξιδιάρης και παράξενος
Μια μελωδία στο αυτί του σιγοπαίζει
Με χάρτες και βιβλία ονειρευότανε
Μία νύχτα από ‘δω να δραπετεύσει
Σκεφτόταν την ζωή του τόσο όμορφη
Όσο μπόρεσε πλησίασε κοντά της
Χρόνια ατελείωτα σχεδίαζε
Και κατάφερε να γίνει ένας ναύτης
Ένα πρωινό είδε στα μάτια του
Την γυναίκα που ‘χε ο νους του ζωγραφίσει
Δύναμη ανίκητη ο έρωτας
Τόσο εύκολα την είχε αγαπήσει
Αμέτρητες οι νύχτες που περάσανε
Να βρει για την καρδιά της ένα δρόμο
Τα λόγια που τις είπε μαγικά
Εκείνη όμως ζούσε σ’ άλλο κόσμο
Στις ώρες του σκεφτόταν τις φευγάτες
Πως τίποτα κανείς δεν του ‘χε δώσει
Αντίθετα κοιτούσανε να πάρουν
Μέχρι φίλοι του τον είχανε προδώσει
Μια νύχτα που τον κάνανε να φτύσει
Χάρτες και βιβλία του θα πάρει
Αφήνει πίσω δύο δάχτυλα ουίσκι
Και απόφαση το πήρε να μπαρκάρει
Με το βλέμμα το παράξενο του χάζευε
Την πλώρη που τα κύματα χτυπούσαν
Ο άνεμος του σφύριζε σκοπούς
Οι νύχτες με τα άστρα τον μεθούσαν
Παρέα του οι γλάροι στον Ατλαντικό
Χιλιάδες αναμνήσεις στον Ειρηνικό
Ζούσε στους ωκεανούς για χρόνια
Το πιο κρυφό τους είχε μάθει μυστικό
Μια κάποια ξαστεριά π’ αναπολούσε
Όπως τότε που εκεί την είχε αφήσει
Θυμήθηκε εκείνη
Που παράφορα την είχε αγαπήσει
Τα κύματα τον είχανε χορτάσει
Μπουκάλι οι βραδιές χωρίς σταγόνα
Άρχισε να σκέφτεται τον γυρισμό
Και άφησε τα κύματα του μόνα
Η πολιτεία του πολύ είχε αλλάξει
Πλέον άλλο πλήθος την πατούσε
Όλοι τους μιλούσαν διαφορετικά
Ψαχνόταν σαν χαμένος και ρωτούσε
Στο γραφείο του γεμάτο από σκόνη
Μια παλιά φωτογραφία είχε αφήσει
Κι ένα μπουκάλι με δυο δάχτυλα ουίσκι
Δεν φαντάστηκε ποτέ πως θα γυρίσει
Μια μέρα απ’ το σπίτι του περνάω
Ανοίγει και με έκπληξη με βλέπει
Για του τόπου την εξέλιξη μιλάω
Μα εκείνος σ΄ άλλα μέρη με προτρέπει
Μία βόλτα μοναχός του έξω κάνει
Τίποτα δεν βρήκε να ζητήσει
Άνθρωπο δεν είδε να γελάει
Μα ούτε και εκείνη που είχε αγαπήσει
Πόσο μόνος ένοιωσε…
Όλοι τους τον είχανε ξεχάσει
Όλοι τους που πάντοτε θυμότανε
Και συγγενείς τον είχανε ξεγράψει
Οι μέρες που άντεξε δεν ήτανε πολλές
Και πάλι το μυαλό του θα σαλτάρει
Για χώρες μακρινές και τροπικές
Μεσάνυχτα και πάλι θα μπαρκάρει
Από τότε κανένας δεν τον είδε
Και γράμμα του κανείς δεν είχε πάρει
Καλέ μου φίλε πάντοτε να ‘σαι καλά
Μαζί σου κάθε άστρο κα φεγγάρι
Πίσω μην κοιτάζεις και πληγώνεσαι
Αγάπα την στεριά που σ΄ αγκαλιάζει
Το θάρρος σου και ήρωας θα ζήλευε
Περήφανα ο ήλιος σε κοιτάζει
Συγνώμη το τραγούδι μου αν κούρασε
Μα ένοιωσα πως πρέπει να το δώσω
Σε κάποιον που με τη ζωή του δίδαξε
Πως τίποτα δεν έχω να προδώσω
Καλό ταξίδι και σε ‘σας
Όπου ο νους σας ταξιδεύει
Καλή πορεία να ‘χετε
Πάντα να γαληνεύει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
