| |
| | Η Ιστορια Τησ Σκιτσογραφιασ (μερος τελευταιο) |  | | |
Η γελοιογραφία μπήκε για κάμποσους αιώνες στη λήθη, μέχρι την ανατολή ενός καινούργιου ήλιου για τους φιμωμένους υπηρέτες της. Τη Γαλλική επανάσταση, μια ανθρωποκεντρική αλλαγή που ξεκίνησε όμως με την Τρομοκρατία, για να καταλαγιάσει μετά από πολλά φτιασιδώματα και ποταμούς αίματος ,στο μονοπάτι που χάραξε ο Κλεισθένης, στην πρώιμη Δημοκρατία. Εφημερίδες του τοίχου φιλοξένησαν σκίτσα κατά κύριο λόγο επαναστατικά και πατριωτικά, μέχρι τη Βιομηχανική επανάσταση, που ανέδειξε τις έντυπες αντιρρήσεις του λαού απέναντι στις πρώτες μηχανές. Δυστυχώς τα σκίτσα στα ανελεύθερα ολοκληρωτικά καθεστώτα της εποχής, με την μορφή της προπαγάνδας ,έπαιξαν αρνητικό ρόλο, στοιχειώνοντας με εραλδικά σύμβολα φρίκης και τρόμου τα μετερίζια του αντίλογου. Δημιουργήματα δοσίλογων σκιτσογράφων του σκότους και της εξάρτησης, έγιναν οι Εφιάλτες που οδήγησαν τον Μεσαίωνα πίσω απ τις γραμμές των προμάχων της Δημοκρατίας. Βιβλία κάηκαν, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων εξοβελίστηκαν, κριτική και αμφισβήτηση περιχαρακώθηκαν σε στρατόπεδα εξόντωσης και σε ανήλια μπουντρούμια.
Η γελοιογραφία μπήκε ξανά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Όμως στις έστω και ελειποβαρείς Δημοκρατίες η γελοιογραφία έγινε το μπαστούνι του τυφλού, ο οδηγός του χαμένου, ο φάρος του ναυτικού, η εκτόνωση του ανήμπορου. Εκεί έγινε (και γίνεται ακόμα ),αυστηρή κριτική και λοιδορία της εξουσίας, προβληματίζοντας, διακωμωδώντας και ξεσηκώνοντας τις μάζες. Φιλοξενήθηκε σε πλακάτ και φειγ βολάν, τοιχοκολλήθηκε και τυπώθηκε. Έγινε η επανάσταση της σκέψης και μαζί με την ποίηση χέρι χέρι απογαλάκτισαν το βρέφος–άνθρωπος από τους σπηλαιογενείς φόβους και τις επιφυλάξεις του. Ας δούμε όμως πότε και πώς ξεκίνησε η γελοιογραφία στην πατρίδα μας, αφήνοντας ξοπίσω μας τα φαντάσματα. Η αρχή έγινε την εποχή του ‘Οθωνα, όπου σατυριογράφοι αλλά και σκιτσογράφοι με ψευδώνυμα πάντοτε, συναγωνίζοντο σε χιούμορ και ευρηματικότητα, με κυρίαρχο θέμα τους τον ‘Όθωνα και την αυλή του. Την περίοδο του Χαρίλαου Τρικούπη ο γελοιογράφος Άννινος ,άφησε εποχή με τις λεζάντες και τα εκφραστικότατα σκίτσα του, αλλά και ο Στέφανος Ξενόπουλος που εγκατέλειψε την Αγιογραφία για να αφοσιωθεί στην Γελιογραφία δεν πήγε πίσω. Στην μπέλ επόκ οι Γαλάνης, Παπαγεωργίου, Αντωνιάδης Βανδώρος και Ραψομανίκης άφησαν τα διαπιστευτήριατους.Την εποχή του Βενιζέλου οι Ρηγόπουλος, Γκειβέλης,Καστανάκης, Μαραγκός, Νάγος και άλλοι, έγιναν οι προπομποί του μοναδικού Φωκίωνα Δημητριάδη. Εκατοντάδες γελοιογραφίες του, κόσμησαν εφημερίδες και έντυπα με κυρίαρχο θέμα ,το έπος του 40 και τον φασουλή Μπενίτο. Μεταπολεμικά και μέχρι την Δικτατορία αλλά και μετέπειτα, οι Δημητριάδης, Πολενάκης, Μητρόπουλος, Καστανάκης, Αρχέλαος, Χριστοδούλου και άλλοι, έδωσαν τον παλμό της εποχής τους αλλά και της εποχής μας.Οι σημερινοί γελοιογράφοι μας είναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλους σας και άξιοι συνεχιστές των προκατόχων τους. Διαθέτουν χιούμορ, κριτική, και εξαιρετικό σκίτσο. Οι πολλοί χρησιμοποιούν λεζάντες και οι λίγοι την πιο δύσκολη παρουσία λόγου, χωρίς λόγια, δίνοντας με την εκφραστική εικόνα και μόνο, το μήνυμα απευθυνόμενοι βέβαια στους λίγους. Ας γυρίσουμε λοιπόν στην αφετηρία της περιήγησης μας, στην σύγχρονη σκηνή των θαυμάτων, στο γυαλί της τηλεόρασης. Είναι η ώρα των παραθύρων, της τηλεοπτικής ειδησεοθηρίας και των κάθε λογής τηλεαπόβλητων.Είναι η εποχή του καταναλωτισμού και δανεισμού ,όπου τα ΙΔΑΝΙΚΑ έγιναν ΔΑΝΕΙΚΑ. Τελικά είναι η δεν είναι η ζωή μας μια γελοιογραφία ;
Μαριος Ζαμπίκος http://users.forthnet.gr/ath/mariosru/
ΥΓ ούφ τέλος..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ο φοβισμενος αστυνομικός,ειναι το ιδιο επικινδυνος με τον αδίστακτο τρομοκράτη | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
