| |
Τι όμορφα που θα ήταν εάν όλοι μας είχαμε βιώσει την έλειψη οξυγόνου στου έρωτα τις κορυφές.
Δεν χρειάζονται ούτε εξοπλισμοί, ούτε σωματική δύναμη για να τις ανέβεις. Μόνο χρειάζεται να έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά.
Να δίνεσαι.
Να εκτίθεσαι.
Να αφήνεις "τις πόρτες του σπιτιού σου" ανοιχτές για όσους διαβάτες θέλουνε στη στέγη σου να ξαποστάσουν. Έτσι μόνο θα δουν "το σπίτι σου" και θα αποφασίσουν εάν θα μείνουν. Το για πόσο δεν έχει καμία σημασία καθώς το πολυπόθητο "για πάντα" κρύβεται στις στιγμές και όχι στον χρόνο.
Κάποτε ήμουν τόσο ψηλά που φοβόμουν ότι ποτέ ξανά εκεί δεν θα ξαναβρεθώ. Μα τι αφελής που ήμουν. Δεν ήξερα τότε ότι σαν ανέβεις, δεν κατεβαίνεις ποτέ. Η ανάμνηση και μόνο σε εκτοξεύει. Θα μου πειτε: η νοσταλγία; η απώλεια; η μοναξιά μετά την πληρώτητα;
Τώρα απαντώ ότι για να χαρείς τον Ήλιο, πρέπει πρώτα να βρέξει.
Για να χαρείς την βροχή, πρέπει πρώτα να καείς.
Τώρα ξανανεβαίνω.
Ποτέ δεν ήταν έυκολο να ανεβείς στα βουνά του έρωτα. Γι'αυτό και πολλοί είναι εκείνοι που αντί να ανεβούν εκεί ψηλά, κατέβασαν τις κορυφές του χαμηλά στα απλοϊκά βοσκοτόπια της επιθυμίας.
Γιατί, η επιθυμία δεν έχει δυσκολίες.
Η επιθυμία δεν έχει υπόσχεση.
Η επιθυμία φεύγει τόσο εύκολα όσο ήρθε.
Η επιθυμία καταναλώνεται και καταναλώνει.
Η επιθυμία πατάει πάνω στους ανθρώπους δίχως ντροπή, ασυναίσθητα ή με πλήρης συνείδηση.
Σας χαιρετώ αλλούς απο ψηλά κι άλλους κοιτώντας απο κάτω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
