| |
Μέσα μου βουϊζουν
διψασμένα δάση
που στέγνωσαν στην αναμονή
ξοδεύτηκαν στην στέρηση
κι αναδύουν μια φλογισμένη σκόνη.
Μια αποπνικτική αίσθηση εξάντλησης
ζητώντας το έλεος της λύτρωσης
μα, σύννεφο κανένα
στον καυτό ουρανό,
κι ο ήλιος δεν έχει οίκτο
σαν εκδικητικός εχθρός.
Ο αέρας ανάμνηση
ξεχασμένη από καιρό,
ξερά τα φύλλα,
μαύρα τα κλαδιά,
καμίνι...
Η όποια σταγόνα δροσιάς
εξατμίζεται στη θέρμη.
Λαχταρώ μια καταιγίδα,
λαχταρώ την αντάρα
την γκρίζα τ' ουρανού,
τον κρότο τον απόκοσμο
των αστραπών,
τον σαλπιγκτή αγέρα της βροχής
και του νερού τ' άπειρα βέλη.
Μα...
ο χειμώνας είν' ακόμα μακριά
οι καύσωνες για καιρό ακόμη
θα νέμωνται την ψυχή μου.
Το πολύ
μια περαστική μπόρα
να με ξεγελάσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
