| |
ΑΥΤΑΡΚEΙΑ ΤΩΡΑ!
Αναφώνιζε σε κάθε ευκαιρία ο Β. Μάλλον θα το είχε και αυτό διαβάσει, όπως και πολλά άλλα, σε κάποιο βιβλίο με ψυχολογικοαναρχική κατεύθυνση (λογοτεχνία αεροδρομίου θα την έλεγε ο Η.)
Για ποια αυτάρκεια όμως μιλούν όλοι εκείνοι οι "αναρχικοί", οι "του χώρου" που ο μόνος χώρος στον οποίο έχουν ζήσει ειναι η τσέπη του μπαμπά. Ο Β. άρχισε να διαβάζει το επόμενο βιβλίο πριν προτού καλά καλά αντιληφθεί τι έλεγε το προηγούμενο. Έτσι έπρεπε. Έτσι έκαναν όλοι οι "φωτεινοί" γύρω του. Και εκείνος, χαμένος στο σκοτάδι της τσέπης του μπαμπά, προσπαθούσε να αντιγράψει τους τρόπους με τους οποίους "εκείνοι" ακτινοβολούν.
1 βιβλίο εκείνοι, 2 ο Β γιατί έπρεπε να αναπληρώσει το κενό.
Έρωτα εκείνοι, σεξουαλική κατανάλωση ο Β. για να ζήσει την μαγεία.
Ταξίδι διεύρυνσης της διόρασης εκείνοι, ταξίδι εύρεσης της όρασης αυτός.
Δεν με ενοχλούν όλοι εκείνοι που προσπαθούν να βελτιώσουν την ποιότητα του χαρακτήρα τους, αρκεί να ξέρουν ποιοι είναι και τι θέλουν. Αυτογνωσία είναι η λέξη κλειδί.
Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι ετερόφωτοι είναι και οι πιο τυραννικοί κριτές. Γιατί με την κρίση τους, θα φέρουν όλους τους άλλους στο αξιολύπητο δικό τους σημείο. "Μακάβριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".
Απο τους πιο "πτωχούς"...ειναι οι πλούσιοι.
Ποτέ μου δεν θεώρησα ότι τα χρήματα μπορούν να φέρουν την ευτυχία στους ανθρώπους (ένα κλισέ που δεν ισχύει πάντα καθώς τα χρήματα μπορεί να μην φέρνουν την ευτυχία αλλά μπορούν να δημιουργήσουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για αυτήν.
Όντας 32 ετών πιά, και μετά λύπης μου, βγάζω ένα συμπέρασμα το οποίο ευελπιστώ να είναι παροδικό. "Ο κόσμος περιμένει να λάβει απο εσένα ανταλλάγματα ολόιδια με αυτά που έχει δώσει, χειροπιαστά, υλικά, πράγματα που σκαλίζουν την μνήμη του όταν εσύ δεν θα'σαι εκεί".
Ο καλός φίλος ή εραστής γι' αυτόν τον κόσμο, είναι αυτός που έχει αφήσει πίσω του κάτι το οποίο να βλέπουν και να θυμούνται. Ο κόσμος δίνει περιμένοντας ακριβώς το ίδιο αντάλαγμα. Ένα άγραφο συμβόλαιο στο οποίο πρέπει να δώσεις πίσω ακριβώς ότι σου δόθηκε (δίχως εσύ ποτέ να το ζητήσεις).
Ο κόσμος έχει ξεχάσει (και συνεχίζει να ξεχνάει) ότι αυτά που λαμβάνει κατά την διάρκεια της συναναστροφής (φιλικής ή ερωτικής) δεν είναι ούτε χρήματα, ούτε σπίτια, ούτε αυτοκίνητα, ούτε δώρα. Το ύστατο δώρο που λαμβάνουμε όλοι απο τις συναναστροφές μας, είναι η χαρά του γέλιου μοιραζόμενοι ένα αστείο. Είναι το κλάμα που βγαίνει μέσα σε μια αγκαλιά, είναι η συντροφικότητα που παραγκωνίζει την μοναξιά, είναι η υπερηφάνια ότι επιλεχθήκαμε. Μόνο όσοι έχουν λάβει αυτά τα δώρα, ανυπολόγιστης αξίας, μπορούν να τα δώσουν. Οι υπόλοιποι απλώς προσπαθούν να υπερνικήσουν την ανικανότητα τους να δωρίζουν, με ανταλάγματα. Δεν είναι τόσο απόλυτο όσο ακούγεται. Υπάρχει και μια ενδιάμεση κάστα ανθρώπων που ενώ θέλουν να δώσουν όλα αυτά που ποτέ δεν έχουν λάβει, δεν έχουν μάθει το πως. Σε εκείνους είναι που μπερδεύονται οι δύο αξίες, υλικές και συναισθηματικές.
Μια μικρή αλλαγή σε ένα γνώριμο άσμα.
"Χρήματα.....χρήματα....χρήματα παντού,
και τα μυαλά στα χρήματα
αυτού του αόρατου θεού".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
