| |
κραδαινω το μεγάλο μου δρεπάνι
πάνω σε άτι με πλερέζες σκεπασμένο,
μα βγαίνει η φωνή μου με γινάτι
σαν αντικρύζω ενα καστρί μισοχτισμένο
πανώρια με χαμόγελο τζοκόντας
κόρη εμέ τον τρομερό το χάροντα προσμένει,
να παρω την ψυχή και ν αποθέσω
στο σκοτεινό του Αδη το λιμέρι
με πιάνουνε τα γέλια αθελά μου
σαν βλεπω μες τη λιμνη τη θωριά μου,
το σώβρακο μου λείπει το καυμενο
κι ανεμοδέρνουν απο κάτω τ αχαμνά μου
εκείνη με ντροπή κλείνει τα μάτια
και κρυβει με τις χούφτες της τα στηθεια,
κι ας εκανα ο δόλιος ψυχοβγάλτης
στη σέλλα μου αμέτρητα ξενύχτια
αμεσως το δρεπανι κατεβάζω
το ομορφό της το κεφάλι ν αποκόψω,
μα ευθυς η πονηρούλα πάει στο πλάι
και αντε τωρα εγω...χωρις "πτηνό" να ξελασπώσω
τα αχαμνά μου αναζητάω ποπολάροι
που αρχοντοπουλα "αμελέτητα"τα είπε,
ίσως να τάψησε μ αυγά σ ενα τηγάνι
και τελικά, το όνομα "'χαρούλα"' πια μου βγήκε
ΜΖ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
