| |
Κοιμήθηκες πάνω στην ράχη του ανέμου,
Όμορφη γυναίκα….
Έφυγες… Σε παρέσυρε το κάλεσμα του Σκοτεινού…
Πέταξες με τον άνεμο… Που μ’ άφησε να στροβιλίζομαι ριζωμένος στο έδαφος…
Ξεμάκραινες… Και μ’ άφηνες να κοιτάζω μόνο τα μαλλιά σου να ανεμίζουν, να κυματίζουν…
“Αθώα κύματα” τα είπες κάποτε… Και με προσκάλεσες…
Νεκρή σειρήνα… Κοιμήθηκες…
Και με πόνεσες… Με πόνεσες τόσο που σ΄ αγάπησα περισσότερο… Που σ’ ερωτεύτηκα ξανά… Σαν την πρώτη φορά… Σαν κάθε φορά… Που ξυπνώ ιδρωμένος… Ερωτευμένος… Μα ζωντανός…
Κι εσύ, θαρρώ… Κι εσύ μ’ αγάπησες περισσότερο… Με ερωτεύτηκες ξανά… Τρελά… Γι’ αυτό και ζεις ακόμα… Εκεί που διάλεξες να πας…
Γιατί πάντα μου το έλεγες…
“Θα πετάμε μαζί…” και πέταξες, ψυχή μου…
Κι εγώ που τότε είχα πει… “Ναι, μάτια μου, σαν τα πουλιά…”
Τώρα ντρέπομαι… Διότι τα νεκρά πουλιά ριζώνουν, αγάπη μου… Αποσυντίθενται… Ξεθωριάζουν… Ναι… Σε ντρέπομαι, αγαπημένη μου…
Γιατί Σ’ Αγαπώ…
Κι εσύ μ’ αγαπάς… Το νιώθω…
“Θέλω να σε βλέπω να γελάς…” μου είχες πει τότε καρδιά μου… Τότε που τολμούσαμε να γελάμε με τον θάνατο… Τότε δεν ξέραμε…
“Είμαι ευτυχισμένος…”
Κοκκίνισες… Σε λάτρεψα…
Συνέχισες να με φροντίζεις, ακόμα και τότε που μου χάραξες τη καρδιά με τα μάτια σου… Συνέχισες να μου φροντίζεις τη πληγή…
“Είμαστε Ένα… Πάνω στα κύματα… Να το θυμάσαι… Να με θυμάσαι…” ψιθύρισες και πέταξες…
“Ναι, ανάσα μου…” μα δεν με άκουσες…
----------------------------------------------------------
Βαθιά σιωπή… Ξανά στους ουρανούς σου ταξιδεύω…
Κλείνοντας τα μάτια…
Κι εσύ, εκεί… Πετάς, ψυχή μου… Και με περιμένεις…
“Σε περιμένω, άγγελε μου… Μα μην βιαστείς…” μου λες κάθε φορά που ποτίζεις τις ρίζες μου με αγάπη… “Μείνε εκεί… Και ξεκουράσου… Θέλω να σε βλέπω να γελάς… Μέχρι να’ ρθείς…”
“Ναι, ανάσα μου…” σου λέω και μ’ ακούς…
Πέτα… Ψηλά…
Για σένα ζω, πεθαμένη νύφη μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 15
Στα αγαπημένα: 5
| | | | | | | |
|
