| |
| | Παραμιλητά |  | | |
15-6-2002
Κάποιες φορές
βρίσκομαι
μπροστά σε
μια
εκκλησία...
Είναι νύχτα!!!
Τα αστέρια
χορεύουν
το
τελευταίο
τους
Ρέκβιεμ!!
Ένα βιολί σιγοπαίζει..
Μια άρπα συνοδεύει στο χαμό του
το
βιολί.
Μαχαίρι το δοξάρι
σκίζει
τις
χορδές!
Τις βασανίζει,
προσπαθεί
να τις κάνει να ουρλιάξουν.
Ο αέρας τους
με
πνίγει!
Η ζωή
-σαν άμμο θα έλεγε κανείς-
γλυστρά στ ις άκρες μιας κλεψύδρας.
Ο χρόνος χαράζει
κοιλάδες
στο
πρόσωπό
μου.
Μου κλέβει λίγη ανάσα,
μου κλέβει λίγο,
όπως πάντα!!!
Κόσμος μαζεύεται
μπροστά
στα
σκαλοπάτια
της
εκκλησίας.
Ένας καλοφορεμένος άνδρας
περιμένει
μπροστά στη πόρτα...
Μια κόρη στα μαύρα
ντυμένη
τον
πλησιάζει.
Εκείνος χαμογελά.
Εκείνη δακρύζει...αμίλητη.
Όλοι χειροκροτούν!!!
Μονάχα εκείνη
κοιτάζει το σταυρό!
Βλέπει τον εαυτό της!
Όλοι χειροκροτούν
την
γαμήλια
κηδεία!!!
Κι
ο
Θεός;
Ο
Θεός
Κοιτάζει
μόνο!!!
Δεν απλώνει το χέρι Του,
δεν απλώνει
Την
σκέψη του...
Μονάχα αφήνει
να
συνεχιστεί
το
πανηγύρι...
Ωραίος Θεός!!!
Γεμάτος στοργή!!!
Χα χα χα!!!
Ο ουρανός χωρίζει,
η γη πεθαίνει,
γυρεύει
για
λίγο
χρώμα...
Όλα μπερδεμένα σε ένα τέλειο
κύκλο!!!
Γυρίζει,γυρίζει,γυρίζει...
Η ζωή μας
ένα
κουβάρι
με αόρατα νήματα
που
πρέπει
όμως
να εισαι
τυφλός
για
να
τα
δείς...
Φίλε μου κι εσύ κοιτάζεις
τα αστέρια;
Φίλε κι εσύ λησμονείς δυο μάτια,
ένα κορμί;
Τί κρίμα όμως έ;
Τι;
Θες να σου δώσω το χέρι;
Χα χα χα!!!
Με περνάς για Θεό;
Ίσως έχεις δίκιο.
Ναι!Έχεις δίκιο!!!
Ο άνθρωπος δίνει το χέρι του!!!
Ο Θεός ποτέ!
Φοβισμένο παιδί
μέσα σε μια
υδάτινη φυλακή.
Υδάτινος τάφος.
Ο Θεός διαιρείται με το μηδεν
στο
άπειρο.
Όλα κενά!!!
Χωρίς λέξεις!
Χωρίς συναισθήματα!!
Χωρίς σκέψεις!!!
Ωραία βιτρίνα έχεις χτίσει!
Κοίταξε ψηλά!!!
Τί βλέπεις;
Τον εαυτό σου
τα αστέρια
ή
το Θεό;
Τίποτα;
Χα χα χα!!!
Γελάνε τα αστέρια
γελάει το φεγγάρι
γελάει μέχρι
κι
ο
Θεός!!!
Όλα κενά!
Καίς λίγα δάκρυα αντί
για
λιβάνι;
Δεν έχεις μάθει
οτι
ο
Θεός
θέλει
Σταυρο;
Ας τον Σηκώσει μόνος Του λοιπόν.
Βλέπω σκιές
να
περνούν
τον
Αχέρωντα.
Μια
βάρκα
περιμένει...
Μια μαυροφορεμένη σιλουέτα
περιμένει
το
χρυσό νόμισμα!!!
Μέσα σε όλες τις σκιές
κι
εκείνη!!!
Ένα φως τρεμοπαίζει...
Είναι το βλέμμα της...
Ένας άνεμος με ταξιδεύει σε παλιά παραμύθια!
Σε εκείνα που οι ιππότες
πεθαίνουν πάντα.
Σε εκείνα που οι πριγκήπισσες πεθαίνουν
απο
ένα
δηλητηριασμένο αγκάθι.
Έρχονται στιγμές
που
φτιάχνω χάρτινα πουλιά
έτσι
για
να
ξεγελάσω τα σπασμένα μου φτερά!!
Μια ψευδαίσθηση
μεθάει
με
λίγο
αίμα!!
Τέλος τελετής
αρχή παραμυθιού!!!
Ένας βρυκόλακας σκίζει τον αιθέρα!!
Δακρύζει!!!
Περίεργο...
Το δάκρυ του έπεσε στα πόδια μου!
Κι
άρχισε τότε να μιλάει.
'' Πάντα ήταν μόνος
στην
κατάρα
που
διάλεξε ο ίδιος.
Γυρεύει λίγο δροσιά
απο τα χείλη
εκείνης της κόρης.
Την άγγιξε...
Την φίλησε...
Μονάχα μια φορά...
Και
τελευταία!!!
Πόσο γρήγορα τελειώνουν
τα αιώνια παραμύθια!
Καταραμένος έρωτας!
Με κοιτάς παράξενα ταξιδιώτη...
Καταλαβαίνω...
Παιδί της νύχτας που πετάει,
παιδί μια κατάρας πιο αρχαίας
κι
απο
τον
ίδιο
τον
Θάνατο.
Αντίο!!!''
Κι
έφυγε...
Κάποιες φορές
νιώθω την ψυχή μου
να διαιρείται
με το μίσος και την αγάπη.
Αποτέλεσμα;
Απόλυτο κενό!!!
Ώρες ώρες νιώθω θεατής
αρχαίας τραγωδίας,
ώρες ώρες νιώθω πρωταγωνιστής,
άλλοτε κομπάρσος.
Κάποιες φορές παλιάτσος μοιάζω!!!
Δεν υπάρχει χρόνος
ούτε
ένα
γράμμα
να
γράψεις,
έστω
δυο
λέξεις
μισές
να
αφήσεις πίσω...
Κάποιες λέξεις πνίγονται
σε
ένα
μισοάδειο
μπουκάλι με σκέψεις.
Ατενίζω το χθές!
Ατενίζω το παρόν!
Δεν υπάρχει αύριο!
Χαραγμένες αναμνήσεις
πάνω σε γυάλινο πάπυρο!!
Κρύα καρφιά να είναι χάμω...
Νεκρά λουλούδια κολυμπούν
σε
μια
χάρτινη
θάλασσα
πλημμυρισμένη
απο
πεταμένες
πένες...
Και
στη
μέση
δυο άγγελοι
νεκροί!!
Αυτοί που προδώσαν τα φτερά τους μιαν αυγή
και
χόρεψαν
στη
δύση!!
Τα σύννεφα τρέχουν πολύ γρήγορα.
Με αφήνουν πάντα πίσω
να
ψάχνω
τον
ήλιο.
Χα χα χα!!!
Ποιός γελάει;
Μάλλον ο εαυτός μου
με
σαρκάζεται
πάλι...
Τα δάχτυλά μου μένουν ακίνητα.
Προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι,
μα μένουν πάντα
σκυφτά.
Ένας οδοιπόρος παίζει
τον
αυλό του.
Μαζεύει γύρω του γυναίκες
παιδιά
γέρους
νέους...
Αλλά παίζει τον ίδιο το σκοπό!
Τόσο ίδιο
όσο
το
σήμερα
το
αύριο
το χθές.
Του πετουν κάλπικα όνειρα
-καλπικες λίρες θέλω να πω-
κι
εκείνος
χαίρεται.
Πιστεύει
πως
είναι μεγάλος οργανοπαίχτης!
Ειρωνία!!!
Ένα γηρασμένο άλογο
τρικλίζει.
Η
γη περιμένει
μια
νέα
άνοιξη
να
γεννήσει..
Μα εκείνη κάνει έκτρωση...
Όλα είναι
στην
επιλογή
της...
Κι
αυτό
το
βράδυ
ένα
παραμύθι
γεννιέται...
Κι
όπου να' ναι
ένας
νέος
ταξιδιώτης
θα
νιώσει τον άνεμο
να
αγγίζει
την
ψυχή
του
εκεί
όπου
η
ζωη
συναντά
το
θάνατο
στο
τελευταίο
μονοπάτι
τους...
Τέλος παραμυθιού!
Αρχή της αιωνιότητας!
Καληνύχτα....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | potius morri quam foedari...kalytera nekros para na zeis xwris timh | | | |
|
MARGARITA
12-12-2006 @ 16:41 | Έκτακτο ανακοινωθέν,,,Σημειώθηκε έκρηξη στο ηφαίστιο Maximus...
Καλό ξημέρωμα | | silmariel
12-12-2006 @ 17:02 | Πολύ θλιμμένο και όμορφο.. | | Solus
12-12-2006 @ 17:29 | ''ένας νέος
ταξιδιώτης θα νιώσει τον άνεμο να αγγίζει την ψυχή του''
καλη σου μερα Maximus! κάτι πολύ όμορφο γεννήθηκε μεσα απο τη θλίψη!!!....
φιλιά
| | Αγνή
12-12-2006 @ 18:54 | ::love.:: | | Ηλιαχτίδα
13-12-2006 @ 00:14 | Μαχαίρι το δοξάρι
σκίζει
τις
χορδές!
Τις βασανίζει,
προσπαθεί
να τις κάνει να ουρλιάξουν.
Μοναδικη γραφη....... ::yes.:: | | ΠΡΩΤΑΡΗΣ
13-12-2006 @ 01:44 | Κάθετη γραφή, σα να κατεβαίνεις στην κόλαση, έπεσα μαζί σου....ξεκινάει νέος κύκλος ζωής...κι εγώ εκεί, μέχρι να πέσω πάλι..
Όμορφο ::yes.:: | | AceOfSpades
13-12-2006 @ 02:49 | ωραίος ο Μονομάχος.. | | justawoman
13-12-2006 @ 06:07 | Με πρόλαβε ο πρωτάρης!
Κάθετη βύθιση! | | εφήμερος
13-12-2006 @ 07:37 | αν πλήρωνες για χαρτί... | | ΓιΟΥΛΗ_Τ
13-12-2006 @ 23:10 |
Κι
αυτό
το
βράδυ
ένα
παραμύθι
γεννιέται...
Πολύ όμορφο όλο, μα θα κρατήσω αυτό και με αυτό θα σε καλωσορίσω..
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
