| |
Κάθε μέρα γεννάω καινούρια χαμόγελα,
μα το βράδυ έχουν μαραθεί..
Τα πρωινά που έρχονται με φοβίζουν..
Κρύβουν αγωνίες, αλλόκοτες σκέψεις, θλίψη...
Μια θλίψη που έχει βγάλει ρίζες στην ψυχή μου,
ανθίζει αιώνια, στραγγίζοντας την αργά αργά…
Όμως εγώ φυτεύω μόνο όνειρα
και τα βλέπω να μεγαλώνουν, να πληθαίνουν…
Είναι πια τόσο πολλά που δε χωράνε στα χέρια μου..
Το φως εξακολουθεί να υπάρχει,
μόνο που τώρα κρύφτηκε
πίσω από ένα μαύρο, περαστικό σύννεφο..
Το "αύριο" που περίμενα τόσο καιρό,
είναι πολύ κοντά μου, το νιώθω…
Ένας αέρας σιγανός
που κουβαλάει ανάσες απ’το παρελθόν,
ξεχασμένες ματιές, παραμελημένα "θέλω",
απρόσμενα ταξίδια, καινούριους δρόμους,
παραμυθένιους ουρανούς, φόβους…
Ίσως κι αγάπη-ποιος ξέρει…
Ένα φύσημά του
και θα στεγνώσουν όλα μου τα δάκρυα..
[I]Μα εσύ ως τότε πού θα’σαι; [/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
