| |
[align=center]Τσαλακωμένα τραπουλόχαρτα
πάνω
στη
άμμο
προσπαθούν
να
ορμηνέψουν
τις
μοίρες
μας…
Η δική σου ;
Μια
νοητή ευθεία
στο
απέραντο γαλάζιο
της
φαντασίας σου ,
μια
σιωπή
που
χίλια
ξημερώματα
βουβή δέχτηκες
τα
σημάδια της ,
μια
μικρή αιώρα
που αφέθηκες
να
σε
παρασύρει
στην
εξερεύνηση
της
λαγνείας ,
μάσκες σπασμένες
που
έχουν φορεθεί
απο
την
αρχή του
χρόνου
Η δική μου ;
Κομμάτια απο
ξεχασμένες
λέξεις
ειπωμένες
λίγο
πριν
το
τελευταίο αντίο ,
κόκκινα
μάτια
που
διψάνε
για
εκδίκηση ,
σκοτεινά υπόγεια
όπου
διάφορα
φαντάσματα
έκλεβαν
απο λίγο..
Κ τώρα μιλάμε…
Μιλάμε
με
μάτια
κλειστά…
Οπως πάντα…
Πριν προλάβεις να με αρνηθείς
θα έχουμε ξεχαστεί
μέσα σε κάθε στιγμή
που
πνιγήκαμε…
που
αφήσαμε
κάθε
λεπτό μας
να
μοιάζει πόνος ,
να μοιάζει
θολό μοτίβο
σε
μιαν
ομίχλη
που
άφησες
ν’ απλωθεί
πριν
γευτούμε
ο
ένας
τον
άλλο…
Κι
ίσως
κάποιες φορές
γεύσεις πικρές…
Ας είναι…
Κάποια στιγμή
όταν
κάποτε
μπεις
και
πάλι
στη
τροχιά
του
κομήτη σου
που
κάθε
αιώνα
περιμένεις
για
να φυγεις ,
να
ξέρεις
η
μαγεία πάντα θα υπάρχει…
Κ όταν
το
ταξίδι σου
πλησιάσει
πάλι
στον
πλανήτη μου τότε θα μείνεις …
για…
παντα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
