| |
[/align]Ο ΠΑΛΙΑΤΣΟΣ
Η σκηνή άδεια...
Το ακροατήριο γεμάτο...
Θυμάται...
Προσπαθεί να ξεχάσει...
Κοιτάζεται στο καθρέφτη...
Και ξεχνάει...
Βλέπει την παιδική του ηλικία,
τα εφηβικά όνειρά του,
την πρώτη του αγάπη,
το χωρισμό,
τη δουλεία του...
-Ψιτ!Εσύ!Ώρα να βγείς!
Και αρχίζει να μακιγιάρεται.
Φοράει το συνηθισμένο χαμόγελό του,
τα μεγάλα και γελοία του παπούτσια,
το φανταχτερό καπέλο του
και
το τρύπιο παντελόνι του
-που θα έλεγες πως απο εκεί δραπέτευσαν τα όνειρά του-
και
βγαίνει στη σκηνή
να διασκεδάσει το ακροατήριο.
Κάνει ακροβατικά,
πέφτει με αστείους τρόπους,
γλυστράει δηθεν κατα λάθος,
σηκώνεται,
ξαναπέφτει...
Μα κανείς δεν γελάει.
Εχει μείνει να αγναντεύει το πλήθος χωρίς πρόσωπο,
σαν μια θάλασσα φουρτουνιασμένη
Γενάρη μήνα
και
θυμάται
τις
πεταλούδες
που
πετάξαν
μακριά,
την κάθε άνοιξη που πέρασε,
τον εαυτό του
σαν
μικρό παιδί
που
κρύβεται
απο
τη μοναξιά του...
Μα κανείς δεν γελάει...
Και επανέρχεται πίσω...
Είναι γέρος.
Σαν σήμερα
πριν
εβδομήντα χειμώνες
γεννήθηκε...
αλλα κανείς δεν το θυμάται...
Ενα παιδί μονάχα χειροκρότησε
και
γέλασε.
Το κοίταξε παραξενεμένος
λες και δεν είχε ξανακούσει παιδικό χαμόγελο,
λες και δεν είχε νιώσει ποτέ παιδί...
Κάρφωνε το βλέμμα του
στα μαύρα μάτια του παιδιού,
στο όμορφο χαμόγελό του,
στα καστανόξανθά του μαλλιά...
Και
γύρισε
πίσω
στο
καμαρίνι του
ευχαριστημένος...
Κοιτάχτηκε στο καθρέφτη,
έβγαλε το μακιγιάζ του
απο τα πρόχειρα βαμμένα μαύρα μάτια του,
απο το ξεχασμένο χαμόγελό του,
απο τα γκρίζα του μαλλιά...
Και ξάπλωσε
στο
λιτό του
κρεβάτι,
έκλεισε τα κουρασμένα πια μάτια του
κι
αποκοιμήθηκε...
Εκείνο το βράδυ λοιπόν
λευκά περιστέρια πέταξαν στο σεληνόφως...
Την επόμενη ημέρα
κάποιοι είπαν
πως είδαν
έναν γεράκο
να φεύγει
με
ένα
παιδί
να
του
κρατάει
το χέρι,
να γελάνε
και
να ταξιδεύουν μαζί
προς το άγνωστο...
αλλά δεν
έδωσαν
καθόλου
σημασία...
Καλύτερα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
