| |
Αραχνοϋφαντα πέπλα
σκεπάζουν
το
άγνωστό μας...
Ξεχασμένοι είμαστε
σε
στάσιμα
νερά
στη
μέση
του
πουθενά...
Φυγή...
Στην
άκρη
ένα
ταμπούρο
-δεν θυμάμαι πως βρέθηκε εκεί-
που
η
μόνη
μουσική
που
ακούστηκε
ποτέ
ήταν
ο
κρότος
της
σιωπής
του....
Οι προσευχές μας γίνανε
άκαρπα
ταξίδια
στο
άγνωστό
μας
και
δεν
έμεινε
ούτε
ένα
αποτύπωμα
για
να
μας
οδηγήσει
πίσω
στην
αρχή
-αλήθεια φίλε μου ποιό αποτύπωμα;-
Αφήσαμε πίσω τις γιορτές,
τα εφηβικά σκιρτήματα...
Ανοίξαμε τις πύλες
της
αρένας,
-γνήσιοι μονομάχοι
με
το
κεφάλι
στραμμένο
στον
ουρανό-,
χαιρετήσαμε
την
Αυτοκράτειρα
και
ζητήσαμε
τον
θάνατο
στη
δόξα
του
παραλόγου...
της τρέλας...
όπως
εκείνος
ο
ζωγράφος,
-δεν συγκράτησα το όνομά του-,
για ένα
πορτραίτο
μόνο
παράτησε
πινέλα,
καμβάδες,
την
ίδια
του
τη
ζωή...
Στη προκυμαία
ακούστηκε
μια
νεανική φωνή
γεμάτη
ενθουσιασμό
και
ρώμη
-Λύστε τους κάβους
να
σαλπάρουμε
τώρα
που
ο
άνεμος
μας
ευνοεί,
τώρα
που
αλλάξαμε
και
βάλαμε
δυνατά
πανιά,
τώρα
που
είμαστε
δυνατοί
και
ακούμε ακόμα το τραγούδι
των
κυμάτων...
Σαλπάρουμε!!!-
Γέλια ακούστηκαν
χαρμόσυνα
και
δυνατές
επευφημίες...
Την επόμενη εβδομάδα
γυναίκες
ντυμένες
με
τη
μαύρη
θλίψη
τους
περιμέναν
ανυπόμονα...
Είχαν έρθει
πίσω
μονάχα
τα άψυχα
κουφάρια
τους,
τυφλά
μ'ένα σημάδι
στο
μέτωπό τους.
Ημερομηνίες
που
μας
βαραίνουν,
σημάδια
που
δεν
φύγανε ποτέ,
χρόνος
που
δεν
άλλαξε
ούτε
για
μια
στιγμή...
Χαρτιά κολλημένα
το ένα
πάνω
στο
άλλο,
πεταμένα
στο
άδειο
σεντούκι
του
χρόνου.
Όσες
σελίδες
κι
αν
το
γεμίσουν
πάντα
θα
μένει
άδειο...
Και
σήμερα
μια
εκκλησία
πενθεί...
Άστοχα λόγια
της
στιγμής
και
θύμηση
χωρίς
σκοπό
σαν
μια
σταγόνα
βροχής
στο
πρόσωπο
ενός
φυλακισμένου...
Δεν πρέπει να θυμάμαι!!!
Δεν θέλω να ξεχάσω!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
