| |
Που να’ σαι άραγε;
Για σένα ξενυχτάω,
για σένα πονώ…
Γιατί χαράμισες τον ουρανό σου
και τα πέταλα των ονείρων γιατί τα άφησες
στο βοριά…
Μάλλον προσπάθησες να εξαγοράσεις
τη νύχτα μα στο είπα είναι ανέραστη…
Πέφτεις μέσα στην απεραντοσύνη…
Δεν μπορώ να σου πιάσω το χέρι
δεν μπορώ να σε βγάλω απ’ τη λήθη σου,
είναι το δικό σου ταξίδι…
Χάνεσαι στο βάθος της ωραιότητας…
Κάποτε μαγεύτηκα κι εγώ απ’ την ανυπέρβλητη
ομορφιά του «είναι», του «θα γίνει», του «εγώ»…
Μα η ζωή είναι αλλού…
Κάποιοι καμαρώνουν την ερμαφρόδιτη ηδονή στις ρεκλάμες
και κάποιοι άλλοι την προωθούν για βάλσαμο.
Ευτυχισμένοι όμως που υπάρχουμε σε έναν κόσμο που ενστερνίζεται και εθελοτυφλεί στο κάτι…
Όλα σκάκι κι όλα παπάς…
Λέξεις σαπίζουν στο τραπέζι και
οφθαλμαπάτες…
Το δικό μου ταξίδι δεν τελειώνει εδώ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
