Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132762 Τραγούδια, 271267 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Χαιρέτησα το χαμόγελό σου
 Από τις διαδρομές της ψυχής μου...
 

[B][align=center]Ρούφηξα διψασμένος το χαμόγελο...
Έπαιξα...
Θρυμμάτισα άθελα τον θρύλο σου...
Δεν φώναξες...
Μάζεψες τα κομμάτια του...
Προσπάθησες να κολλήσεις την ασχήμια του...
Δεν σου ανήκε...
Εγώ δίπλα σου, κοντά σου...


Έχασες κάποια στιγμή το φως...
Δεν ήμουν εκεί...
Απουσίαζα...
Ήταν ευκαιρία να σε αγγίξω...
Ίσως να σε φιλήσω...
Κολυμπούσα στο βάθος τον ματιών σου...
Ικέτευα να ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα...
Μπάτης ο αέρας τους άγγιζε τα κύτταρα...
Ένας γλάρος βούτηξε στην καρδιά μου...
Άνοιξε το άβατο...
Άρπαξε τον ποιό δυνατό χτύπο...
Δεν αντέδρασα...
Πονούσα...
Οι φτερούγες χτύπησαν δυνατά...
Η θάλασσα έσχιζε τον ουρανό...
Κομματιάστηκε πέφτοντας...
Το φεγγάρι έσβησε...
Τα αστέρια κρεμάστηκαν στους βράχους...
Ενσωματώθηκα με το σκοτάδι...
Πνιγόμουν από την κυριαρχία του...
Χανόμουν κι ανα-ζητούσα...
Το δικό σου χαμόγελο...


Η γη εκλιπαρούσε...
Επαιτούσε με στίχους...
Δανεικούς από άγνωστους ποιητές...
Που είχε χτίσει πάνω τους ουρανοξύστες...
Τα γράμματα είχαν χτιστεί από μπετό...
Είχαν τρυπηθεί από σίδερα...
Το χρώμα τους κυλούσε ξεφτισμένο...
Από τεφτέρια κιτρινισμένα...
Νωπά από δάκρυ...
Σκισμένα από στεναγμούς...
Παραχαράκτης της σιωπής τους...
Τραυλίζει ανήμπορη...
Οι ήχοι χαράζουν ψυχές...
Που αντιστάθηκαν στην ζητιανιά...
Τις έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα...
Τώρα εκλιπαρούν επαιτώντας...
Την τέφρα που σκοτεινιάζει...
Μάτια θολά από την ομίχλη τους...


Ο γλάρος πετούσε ψηλά...
Είχε στολίσει τα φτερά του με τον χτύπο μου...
Περιπολίες εκτελούσε αδιάκοπα...
Σε βρώμικα σοκάκια...
Λεωφόρους από ψεύτικα λαμπιόνια...
Προσμονούσε να φανείς...
Να μην χαθείς στην πανδαισία...


Η σιλουέτα σου στριμωγμένη σε μια γωνιά....
Δίπλα σου πεταμένα αποτσίγαρα...
Προφυλακτικά από πληρωμένο έρωτα...
Μπουκάλια που βρωμούσαν αλκοόλ...
Τραπουλόχαρτα σημαδεμένα από αμαρτία...
Σύριγγες γεμάτες από άγνωστες ζωές...
Καθόσουν αγκαλιά με την ατσάλινη θλίψη...
Το χαμόγελο είχε βραχεί...
Αποκολλήθηκε από τα χείλη...
Κυλιόταν ανάμεσα στα σκουπίδια...
Η καρδιά είχε παραιτηθεί από παλμούς...
Τα χέρια είχαν κρεμάσει...
Άγγιζαν βρώμικα σκαλοπάτια...
Κι εσύ...
Φοβόσουν...
Μόνη...


Σήκωσε τα μάτια...
Είμαι εδώ...
Ακούς...
Τους χτύπους της καρδιάς μου...
Ο ουρανός τρόμαξε...
Ανέβηκε ψηλά...
Τα αστέρια στολίζουν το φεγγάρι...
Η θάλασσα κόπασε...

Ο γλάρος μας πετά...

Στην ανάσα μας...
Στα χείλη μας...
Στο χαμόγελό σου...
Στο φως...


Ακούς...
Τους χτύπους μας...
Αγκαλιάζουν...
Τις ψυχές μας...
Ψυχή μου...


Στέλιος Κ.[/align][/B]


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 19
      Στα αγαπημένα: 3
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Έρωτας & Αγάπη,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Οταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρακαλώ μην σκοτεινιάσεις την ψυχή μου,αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες...
 
άχρωμη πινελιά
26-12-2006 @ 16:26
απλησίαστη η γραφή σου
χτίζει παλάτια με δικούς της θησαυρούς..
δεν εχεις ανάγκη από ιππότες
προστατεύεσαι απο τις προσευχές μου...
ΑΙΟΛΟΣ
26-12-2006 @ 16:43
Σήκωσε τα μάτια...
Είμαι εδώ...
Ακούς...
Τους χτύπους της καρδιάς μου...
Ο ουρανός τρόμαξε...
Ανέβηκε ψηλά...
Τα αστέρια στολίζουν το φεγγάρι...
Η θάλασσα κόπασε...

Θαυμάσιο Στέλιο…
Με τις αισθήσεις να εξεγείρονται…
Καλό σου βράδυ…
::smile.::
Palioxaraktiras
26-12-2006 @ 16:48
Στελιο τα χριστουγεννα σου κανουν καλο
Σημερα οι εικονες σου θυμιζουν κινηματογραφο στα καλυτερα του
Καλη σου νυχτα
maninoula
26-12-2006 @ 16:50
::theos.::
jan_d_ark
26-12-2006 @ 16:58
................
Σήκωσε τα μάτια...
Είμαι εδώ...
Ακούς...
Τους χτύπους της καρδιάς μου...
.......................

ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ο..... ::yes.::
Ραδάμανθυς
26-12-2006 @ 20:12
Ξεκίνησα σαν να ήμουνα
σε επική νουβέλα του μεσαίωνα
και με πέρασες έντεχνα στο σκοτεινό σήμερα.
Υπάρχει όμως και το φως που ξεχωρίζει μοναδικά.
ΓιΟΥΛΗ_Τ
26-12-2006 @ 21:10
Δεν εχει λόγια η ψυχή μου..
Ηλιαχτίδα
26-12-2006 @ 23:58
Τα αστέρια κρεμάστηκαν στους βράχους...

εξαιρετικο το ερωτικο σου Στελιο..



guesswho
27-12-2006 @ 01:02
Ο γλάρος πετούσε ψηλά...
..........................................
Περιπολίες εκτελούσε αδιάκοπα...
Σε βρώμικα σοκάκια...
Λεωφόρους από ψεύτικα λαμπιόνια...
Προσμονούσε να φανείς..
Να μην χαθείς στην πανδαισία...

Λάθος μέρα αποφάσισα να κόψω το κάπνισμα Στέλιο....
φιλιά!!
::wink.::
Τσακίρη Χαρά
27-12-2006 @ 01:53
Στελιο....... εισαι ξεχωριστος στο ειδος σου................... ::love.::
Εχεις τοσες πολλες εικονες σε καθε φραση σου που θα μπορουσα για ωρες να τις εξερευνω και να μη στερευουν.......
Spartinos
27-12-2006 @ 01:56
ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΤΕΛΙΟ ::up.::
radua
27-12-2006 @ 02:39
Πολύ όμορφο και συγκινητικό,μαι θάλασσα από δύσκολα μετουσιώνεται στο τέλος σε φως ,σε ελπίδα..όπου υπάρχει Αγάπη όλα είναι φωτεινά,γλυκά,παντοτινά.
Μπράβο σου ,πολύ καλό με άγγιξε..
Χρόνια πολλά ::xmas.::
MARGARITA
27-12-2006 @ 03:51
Σήκωσε τα μάτια...
Είμαι εδώ...
Ακούς...

Απλά υπέροχο Κένταυρε...τσακίζει αισθήσεις ::love.::
justawoman
27-12-2006 @ 03:59
Η γη εκλιπαρούσε...
Επαιτούσε με στίχους...
Δανεικούς από άγνωστους ποιητές...
Που είχε χτίσει πάνω τους ουρανοξύστες...
Τα γράμματα είχαν χτιστεί από μπετό...
Είχαν τρυπηθεί από σίδερα...
Το χρώμα τους κυλούσε ξεφτισμένο...
Από τεφτέρια κιτρινισμένα...
Νωπά από δάκρυ...
Σκισμένα από στεναγμούς...
Παραχαράκτης της σιωπής τους...
Τραυλίζει ανήμπορη...
Οι ήχοι χαράζουν ψυχές...
Που αντιστάθηκαν στην ζητιανιά...
Τις έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα...
Τώρα εκλιπαρούν επαιτώντας...
Την τέφρα που σκοτεινιάζει...
Μάτια θολά από την ομίχλη τους...
.............................

Εμπνευσμένος!
::xmas.::
μπρουχίτα
27-12-2006 @ 05:46
ολοζώντανος και ευαίσθητος όπως πάντα... ::smile.::
joyous
27-12-2006 @ 07:07
just... a smile! ::xmas.::
TAS
27-12-2006 @ 07:48
Με Παλιοχαρακτήρα... ::yes.:: ::yes.::
silmariel
27-12-2006 @ 10:13
Σύριγγες γεμάτες από άγνωστες ζωές...
Καθόσουν αγκαλιά με την ατσάλινη θλίψη...
Το χαμόγελο είχε βραχεί...
Αποκολλήθηκε από τα χείλη...
Κυλιόταν ανάμεσα στα σκουπίδια...
Η καρδιά είχε παραιτηθεί από παλμούς...
Τα χέρια είχαν κρεμάσει...
Άγγιζαν βρώμικα σκαλοπάτια...
Κι εσύ...
Φοβόσουν...
Μόνη...

αυτή η εικόνα...τι να πω..θέλω να στην κλέψω,να την χτυπήσω τατουάζ μέσα μου..επιτρέπεται?
horseman
27-12-2006 @ 14:07
Xαίρομαι που σας άγγιξε...
Το λιθαράκι σας είναι ότι ποιό πολύτιμο για την ψυχή μου...
για την πορεία της ανάμεσα στις δικές σας ανάσες...

Να είστε καλά...

Την αγάπη μου...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο