| |
| | Εσωστρεφείς Διάλογοι (μέρος 1ο) |  | | |
-Καλημέρα…
-Μη μου πεις ότι σήμερα είσαι καλά…
-Κάθε μέρα τα ίδια λέμε…
-Τόσο χάλια, ε;
-Συνήθεια είναι… Δε βαριέσαι;
-Βαριέμαι, αλλά τι να κάνω… Κολλητός μου είσαι… Σήμερα θα μου πεις;
-Κάθε μέρα σου λέω… Αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξεις…
-Ναι…; Ξέρεις, κι εγώ το ίδιο αναρωτιέμαι… Με τόση μαυρίλα στη ζωή σου, πόσο θ’ αντέξεις…
-Ανησυχείς;
-Όχι, ό,τι και να γίνει δίπλα σου θα’ μαι… Ώρες ώρες ξέρεις τι σκέφτομαι; Αλήθεια, γιατί δεν αυτοκτονείς;
-Τώρα να αυτοκτονήσω; Τώρα που έφτασα στην ουρά;
-Πάλι αυτή η ουρά; Καλά, πόσο μεγάλη είναι αυτή η ουρά; Από τότε που σε γνώρισα όλο γι’ αυτήν την ουρά ακούω…
-Ναι, δεν έχεις άδικο… Τελικά μεγάλη ψευδαίσθηση η ουρά… Τρως, τρως και ποτέ δεν τελειώνει…
-Υπομονή, φίλε μου…
-Ναι, υπομονή… Ξέρεις η υπομονή είναι συνήθεια… Πολύ άσχημη λέξη αυτή η “συνήθεια”, ε; Δεν είναι μαύρη, είναι γκρι… Μουντή…
-Κάθε μέρα τα ίδια λες, γιατί δεν αλλάζεις κάτι;
-Τώρα να αλλάξω; Στα γεράματα;
-Δεν μπορείς;
-Μη με νευριάζεις, ρε φίλε… Τόσες φορές σου έχω πει…
-Καλά… Πες μου ό,τι θες…
-Θα σου πω… Έχω ανάγκη να σου πω… Και σήμερα…
Ρε φίλε μου, είμαι 70 χρονών… Και για 70 χρόνια κάθε μέρα τα ίδια σκέφτομαι, τα ίδια σου λέω, τα ίδια μου απαντάς… Από τότε που γεννήθηκα τα ίδια…
Ξέρεις τι με πληγώνει, ρε μάγκα; Ότι εδώ και 70 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα… Ο κόσμος είναι ίδιος… Και χειρότερος… Ποτέ δεν είχαν οι άνθρωποι ελπίδες… Πραγματικές ελπίδες… Ούτε τότε, ούτε τώρα… Μόνο ψευδαισθήσεις…
-Κάθε μέρα τα ίδια μου λες… Μα, θα σου κάνω μια ερώτηση που δεν έχω κάνει ποτέ…
Γεννήθηκες γέρος; Αν δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε μέχρι σήμερα, τότε γέρος γεννήθηκες… γιατί μιλάς πολύ γερασμένα…
-Ίσως γι’ αυτό με ρωτάς κάθε μέρα, φίλε… Γιατί ποτέ δεν με κατάλαβες… Όχι. Παιδί γεννήθηκα… Το κακό είναι ότι τίποτα δεν άλλαξε… Παρέμεινα παιδί… Και ποτέ δεν προσαρμόστηκα στον κόσμο των μεγάλων… Ποτέ δεν ταυτίστηκα… Και ποτέ μου δεν άντεξα αυτόν τον κόσμο… Αυτό που βλέπουν οι άλλοι με ωριμότητα εγώ ακόμα το βλέπω με ευαισθησία… Και σε όλη μου τη ζωή μόνο οι βόλτες στη “παιδική χαρά” με έκαναν να νιώθω καλά…
-Ναι, φίλε μου… Κατάλαβα… Πρέπει να φύγω… Θα τα πούμε αύριο…
-Ναι, σ’ ευχαριστώ που μ’ άκουσες…
-Α, και κάτι τελευταίο πριν φύγω… Ποτέ δεν είναι αργά ν’ αλλάξεις… Όχι να αλλάξεις εσένα… Τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή… Γιατί γύρω σου υπάρχουν πολλές “παιδικές χαρές”… Φαντασία να έχεις…
Αυτό το ξέρουν όλα τα παιδιά…
Καλημέρα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
0 Rh -
29-12-2006 @ 04:29 | αυθεντικά δοσμένος ο διάλογος. μου άρεσε | | jan_d_ark
29-12-2006 @ 04:29 | καλημερα..... ::smile.:: | | agrampeli
29-12-2006 @ 04:51 | Ίσως γι’ αυτό με ρωτάς κάθε μέρα, φίλε… Γιατί ποτέ δεν με κατάλαβες… Όχι. Παιδί γεννήθηκα… Το κακό είναι ότι τίποτα δεν άλλαξε… Παρέμεινα παιδί… Και ποτέ δεν προσαρμόστηκα στον κόσμο των μεγάλων… Ποτέ δεν ταυτίστηκα
μου τεριάζει ::xmas.:: | | Ηλιαχτίδα
29-12-2006 @ 05:25 | ::yes.:: | | Δήμητρα
29-12-2006 @ 05:37 | Πολύ όμορφος διάλογος...
Θα περιμένω το 2ο μέρος... | | ΑΙΟΛΟΣ
29-12-2006 @ 05:45 | Με Δήμητρα...
Πολύ καλό όντως...
::smile.:: | | MARGARITA
29-12-2006 @ 06:20 | Σχολιαρόπαιδο μου μια έφηβη 58 χρόνων στο μαχαλά της
με τις παιδικές χαρές σου φωνάζει ¨"σε αγαπάω¨" άκουσε την
όμορφη η ζωή...όμορφος και ο θάνατος γιατί γεννάει ζωή...κύκλος βλέπεις.....καλή χρονιά να έχεις Λυπημένε ::hug.::
Αναμένω στην οθόνη την συνέχεια | | ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
29-12-2006 @ 08:58 | πολύ καλός διάλογος και αυθεντικός ::smile.:: | | justawoman
29-12-2006 @ 10:29 | Έχεις απόλυτο δίκιο Λυπημένε, όλα είναι θέμα οπτικής!
::smile.::
| | Palioxaraktiras
29-12-2006 @ 10:35 | Με τη στελλα κι εγω
Θεμα οπτικης
θεμα φιλοσοφιας
στασης ζωης
Ομως θα πω και τουτο
Οι μεγαλοι δεν ειναι οπως τους βλεπουν οι μικροι, οπως και οι μικροι δεν ειναι οπως τους βλεπουν οι μεγαλοι
Αυτα τα λεω σαν μεγαλος, δεν ταλεγα σαν μικρος | | sorrowman
07-01-2007 @ 12:06 | Σας Ευχαριστω Ολους... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
