| |
| | Οι τρείς Σωματοφύλακες |  | | | Θελω να γραψω αλλα βαριεμαι....βασικα βαριεμαι και που θελω να γραψω.... πειραζει αν με αντιγραψω???? | | |
Κατηφορίζαμε το σοκάκι και οι τρείς μαζί, πλάι πλάι.
Σαν να μας ένοιαζε ποιός θα είναι μπροστά.
Ποιός την παρέα θα οδηγεί.
Εγώ μόλις είχα έρθει από τον Βόλο, και χωρίς να δω καλά καλά τους παπούδες, πήρα δρόμο.
Τα φιλαράκια να πάω να βρω.
Οχι οτι πήγα και μακριά για να τους βρω. Εξω από την πόρτα περιμένανε.
Δωδεκα χρόνια τώρα η ίδια δουλειά. Κάθε καλοκαίρι στο χωριό.
Από μωρό παιδί τους ξέρω αυτούς τους δυό.
Τίποτα δεν μας κράταγε μακρυά, τίποτα δεν μας χώριζε, τίποτα εκτός από τον Σεπτέμβρη.
Ολο το καλοκαίρι μαζί, μέχρι που ερχότανε η ώρα του σχολείου.
Τότε εγώ πίσω στον Βόλο και αυτοί εδώ, στου χωριού το σχολειό.
Ολο το χωριό μας είχε μάθει πια. Παντού μαζί, σαν ένας άνθρωπος.
Αφού μας είχαν βγάλει και παρατσούκλι.
"Οι τρείς σωματοφύλακες"
Ούτε που ξέραμε τι θα πεί αυτό.
Ο δάσκαλος μας το είχε βγάλει.
Τον ρωτήσαμε μια φορά.......
Δηλαδή εγώ τον ρώτησα, γιατί οι άλλοι δύο τον φοβόντουσαν τον δάσκαλο.
Βλέπεις ακόμα πονούσανε τα πισινά τους, απο τις ξυλιές που τους έριχνε όλο τον χειμώνα μες την τάξη.
Μα εγώ ήμουν αλλιώς, δεν ήταν ο δικός μου δάσκαλος, δεν τον φοβόμουν όπως αυτοί.
Ετσι τον ρώτησα μιά μέρα, τι πάει να πει "Οι τρείς σωματοφύλακες".
Αλλά ξέρεις τώρα πώς είναι οι δάσκαλοι.......
Εγώ μιά ερώτηση έκανα και εκείνος μου φόρτωσε βιβλίο να διαβάσω.
Εγώ έφταιγα που ρώτησα. Ακου εκεί καλοκαιριάτικο να κάθομαι να διαβάζω!.
Να κάτι τέτοια κάνουνε οι δάσκαλοι και τους παίρνουν τα παιδιά απο φόβο.
Βρε εγώ έφταιγα....
Τι με νοιάζει εμένα ποιοί ήτανε εκείνοι οι τρείς σωματοφύλακες?
Εμείς ξέρουμε ποιοί είναι.Εμείς είμαστε.
Ο Θανάσης, ο Νικόλας και η αφεντομουτσουνάρα μου.
Αυτό μας φτάνει. Σιγά μην κάτσουμε να διαβάζουμε καλοκαιριάτικα να βρούμε παραπάνω.
Ασε τον δάσκαλο να διαβάζει.
Ετσι, το πήραμε απόφαση, να φτιάξουμε τον δικό μας μύθο, για τους τρείς σωματοφύλακες.
Για τις αφεντιές μας δηλαδη.
Γιατί μύθος ήτανε. Αυτό το ξέρουμε, δεν ήμαστε στουρνάρια όπως μας λέει ο δάσκαλος.
Ποιόν θα τον λέγανε "Σωματοφύλακα" σε τούτη τη ζωή και γιατί να του φτιάξουνε και βιβλίο?
Το λοιπόν, αφού ήτανε μύθος, τότε πρέπει να ήταν σε άλλη εποχή.
Ετσι είναι οι μύθοι. Ωραίες ιστορίες, για φοβερούς ήρωες από άλλες εποχές.
Η δική μας εποχή έχει μόνο δουλειά και σχολεία.
Τίποτα το φοβερό.
Ολοι οι ήρωες, ζήσανε σε άλλες εποχές. Τα συζήτησα αυτά, με τούς άλλους δύο και συμφωνούσανε κι αυτοί.
Στην εποχή μας δεν έχει ήρωες. Μόνο κορόιδα έχει.
Κι αυτό μας πείραζε. Δεν θέλαμε να είμαστε κορόιδα.
Εμείς θα γίνουμε ήρωες, θα κάνουμε τους δικούς μας άθλους.
Να κάτι σαν τον Ηρακλή. Εκεινον τον αρχαίο, που τις ιστορίες του μας έλεγε ο κυρ-πρόεδρος τα βράδια.
Εκεί στην πεζούλα, έξω απ του αι-λιά το ξωκλήση που μαζευόμαστε κάθε βράδυ.
Βρε ένα πράμα κι ο πρόεδρος... Που τις έμαθε αυτός, τόσες ιστορίες?
Αλλά κι αυτός ο Ηρακλής..... Η που ήτανε κι ο "πρώτος" ήρωας ή ο πρόεδρος πουλάει μεγάλο παραμύθι.
Να μωρέ τον πρόεδρο να βάλουνε να γράφει τα βιβλία. Αυτός ξέρει να τα λέει ωραία.
Αλλά το θέμα είναι να φτιάξουμε τον μύθο μας. Και εμείς, δεν θέλουμε να μοιάζουμε σε άλλους.
Εμείς θα είμαστε στα αλήθεια ήρωες, όχι στα παραμύθια.
Τι κι αν είμαστε μόνο δώδεκα χρονών?
Εχουμε νιονιό και δύναμη και είμαστε και τρείς. Οτι θέλουμε θα κάνουμε.
Αρκεί να βρούμε τι θέλουμε να κάνουμε.
Πρέπει να είναι ηρωικό πολύ, μην γίνουμε λουκουμάδες ήρωες.
Και πρέπει να είναι και φθηνό. Μπατίρια και οι τρείς και το χαρτσιλίκι μηδέν.
Κι αν ζητήσουμε λεφτά από το σπίτι, τότε το ξύλο του δάσκαλου θα μας φαίνεται σαν χάδι.
Αλλά άντε να γίνεις ήρωας στο τσάμπα, στην εποχή που όλοι λεφτά σου ζητάνε.
Εκείνου του Ηρακλή, δεν του ζητήσανε ποτέ.
Το θυμάμαι καλά γιατί περίμενα πως και πως, να του ζητήσει κάποιος λεφτά και να αρπάξει κανένα βρωμόξυλο από τον Ηρακλή.
Μα τίποτα. Κανείς δεν έκανε κουβέντα για λεφτά.
Μέχρι που σκέφτηκα ότι ο πρόεδρος την έφτιαχνε την ιστορία, όπως ήθελε για να φαίνεται ωραία.
Τον ρώτησα μια μέρα.....
"Ει κυρ-πρόεδρε, τι μεροκάματο πήρε εκείνο το ανήψι του, για να πάει μαζί του στην Λερναία Υδρα?"
Ε να, αυτό με τσαντίζει στους μεγάλους.
Τους ρωτάς κάτι και εκείνοι ξεραίνονται στα γέλια, λες και τους καθαρίζεις αυγά.
Και το πρόβλημα, πρόβλημα. Για να γίνουμε ήρωες, θέλουμε λεφτά.
Θέλουμε στολές, όπλα, άλογα......
Πως να το κάνουμε. Ολες οι ιστορίες έχουν μέσα πράματα ακριβά.
Καλά τα όπλα δεν είναι και πρόβλημα.
Τα σπαθιά ξέρουμε πως να τα φτιάξουμε. Χρόνια τώρα φτιάχνουμε σπαθιά. Από την δευτέρα του δημοτικού τα ξέραμε.
Τότε στην δευτέρα τα φτιάχναμε με καλάμια, αλλά τώρα τα κάνουμε πιό καλά.Τα κάνουμε από ξύλο τώρα.
Εκείνα τα καλαμένια σπάγανε εύκολα. Ξέρεις τι είναι να σου σπάσει το σπαθί πάνω στην μάχη?
Εμένα να ρωτάς.Τρείς φορές μου έσπασε, μέχρι να βρω το κόλπο με τα ξύλινα σπαθιά.
Μαύρο με κάνανε ο θανάσης κι ο Νικόλας, όταν μου 'σπαγε το καλαμένιο.
Ε καλά και με τα ξύλινα δεν είναι και καλύτερα.
Μαύρο με ΄κανε ο γέρος, όταν κάρφωσα τον Νικόλα στο μπούτι με το καινούργιο ξύλινο.
Γιαυτό σου λέω μωρέ....Δεν είναι εποχή για ήρωες.
Που ξανακούστηκε ήρωας και να τον δέρνει ο γέρος του?
Και καλά που δεν τον πέτυχα ξανά, πέρσι με το τόξο.
Ακόμα κρεμασμένο, απ΄του παπούλη μου την ελιά, θα με είχε ο γέρος.
Αλλά κι αυτός ο Νικόλας, λες και τραβάει πάνω του όλα τα κακά. Ολα τα στραβά σ'αυτόν συμβαίνουν.
Να, έτσι βρήκε αυτός, πως να παίρνει τις ψάθες από τον βάλτο και να φτιάχνει τις ασπίδες.
Μπάς και την γλυτώσει ο φουκαράς.
Εντάξει τα όπλα, αλλά με τ'άλλα τι γίνεται?
Από στολές τι κάνουμε? Αλογα?
Ο Νικόλας είπε να πάρουμε του κυρ-λεωνίδα το γαιδούρι να το 'χουμε για άλογο.
Να, κάτι τέτοια λέει και μπλέκει συνεχώς.
"Ρε μπουμπούνα" του λέει ο Θανάσης(Ο σοβαρός της παρέας)
"Αν μας πάρει χαμπάρι ο κυρ-λεωνίδας, μέσα στ'αλωνιού το ξεροπήγαδο θα μας φουντάρει.
Κι αν μας πάρουν χαμπάρι οι γέροι μας, τότε γουλί το κεφάλι και μια βδομάδα όλοι μαζί,
πάνω στην ράχη, στου Παντελή τον στάβλο να καθαρίζουμε σβουνιές."
Να σου πω, αυτό με τις σβουνιές με έσκιαξε δεν λέω, αλλά πιό πολύ με 'νοιαζε που μιλάγαμε για γαιδούρι.
Που ξανακούστηκε ήρωας καβάλα σε γαιδούρι. Σιγά μην είναι ήρωας ο κυρ-Λεωνιδας.
Τη λύση την έδωσε ο Θανάσης που είναι και πρακτικό μυαλό.
"Και ποιός έχει ανάγκη τα άλογα?"
"Οι ήρωες" του λέω εγώ. "Ολοι τους έχουν άλογα"
Τι το'θελα και μίλαγα? Αφου σ'αυτά δεν τα βγάζω πέρα μαζί του. Γιατί δεν το βουλώνω?
"Σιγά τους ήρωες, λουκουμάδες είναι όλοι τους"
Και μείναμε εγώ και ο Νικόλας, να τον κοιτάμε με ένα δέος, λες κι ήτανε ο αι-γιωργης καβαλα στ'άλογο.
(Καλά ο αι-γιωργης χωρις άλογο.Είπαμε, μόνο οι λουκουμάδες έχουν άλογα. )
Τις στολές τις ξεπεράσαμε πιο εύκολα. Η λύση ήρθε από μόνη της.
Εφτανε μόνο να δούμε την εικόνα......
Εμείς οι τρείς να βαδίζουμε στην πλατεία του χωριού ντυμένοι με ρούχα από άλλες εποχές.
Ολοι οι μεγάλοι να έχουν πέσει κάτω να χτυπιούνται απά τα γέλια, και οι πιτσιρικάδες να μας πετούν ντομάτες,
αυγά και ότι άλλο βρουν.
Τότε από τρείς σωματοφύλακες, θα γινόμασταν "οι ήρωες στραπατσάδα"!
Γιαυτό το ξεχάσαμε αμέσως αυτό με τις στολές. Αστο να πάει μωρέ......
Θα γίνουμε μυστικοί ήρωες.
Αλλά το μεγάλο πρόβλημα, είναι τι ήρωες θα γίνουμε, τι θα κάνουμε.
Ολοι οι ήρωες κάνανε κάτι, εμείς τίποτα?
Ηρωες κοπρόσκυλα? Δεν πάει, δεν το σηκώνει το φιλότιμο μας.
Kοίτα να δείς που το πιο δύσκολο είναι να βρείς τι κάνει ένας ήρωας.
Κάποια στιγμή ο Νικόλας είπε να κάνουμε έναν από τους άθλους του Ηρακλή.
Ουτε που πρόλαβα να δω για πότε του τη σβούριξε την καρπαζά ο Θανάσης.
"ρε κόπανε γιαλαντζί ήρωες θα γίνουμε"?
Να σου πω.... εμένα δεν με πείραζε να γίνω και γιαλαντζι ήρωας, αρκεί να γίνουμε κάτι τέλος πάντων
Αλλά όταν ο Νικόλας το συνέχισε......
"Γιατί βαράς ρε?"
"Μπορούμε να πάμε να καθαρίσουμε τον στάβλο του Παντελή, όπως έκανε κι ο Ηράκλης, στου μπάρμπα του τους στάβλους."
Ε, εκεί πιά του τη σβούριξα κι εγώ την καρπαζά του. Ε μα τον Θεό, πήγαινε γυρέυοντας να την φάει.
Θα τον έβριζα κιόλας, αλλά είχε φύγει ήδη, τρέχοντας και μισοκλαίγοντας.
Κοιταχτήκαμε με τον Θανάση....
Μάλλον το παρακάναμε λιγάκι. Αλλά κι αυτός να μην το κρατάει κλειστό το ρημάδι?
Και πού να πάει τώρα? Τα αλλά παιδιά του τη σβουράνε την καρπαζά χωρίς να μιλήσει καν.
Κάπου θα πάει να κρυφτεί τώρα να γλύψει τις πληγές σαν τον δαρμένο σκύλο.
Κι άντε να τον ξετρυπώσεις. Εχει ξαναγίνει αυτό και τον ψάχναμε όλη μέρα.
Την άλλη μέρα το μεσημέρι τον βρήκαμε, όταν τον είχε κόψει η πείνα και πήγε σπίτι του να φάει.
Μα τώρα δεν χρειάστηκε. Νάτον που έρχεται πάλι. Ερχεται που λέει ο λόγος.
Ο Μανώλης, ο μεγάλος αδερφός του Θανάση, είναι αυτός που τον φέρνει. Τον "σούρνει" πες καλύτερα.
Μόλις φτάνουν αρχίζει πάλι εκείνος, μισοκλαίγοντας τώρα...
"Ρε να το ξέρεται, εγώ πίσω δεν θα 'ρχόμουν, ούτε που θα σας ξαναμίλαγα. Να μα την Παναγία"
"Αυτός με'φερε με το στανιό".
Ο Μανώλης μόνο που δεν είχε πέσει κάτω να χτυπιέται από τα γέλια.
Να γι αυτό μας άρεσε ο Μανώλης. Δεν ήταν σαν τους άλλους τους μεγάλους.
Οχι ότι δεν ήτανε μεγάλος. Εδώ αυτός έχει πάει και φαντάρος.
Πάει μιά βδομάδα που γύρισε από τον στρατό.
"Καλα ρε σεις, τον φιλαράκο σας βαράτε?" ωχ, αρχιζει και αυτός τα ίδια με τους άλλους τους μεγάλους.
Τελικά, όλοι αργά η γρήγορα θα χαλάσουνε. Μεγάλοι θα γίνουν.
¨Τι σας έκανε μωρέ και τον καρπαζόσατε πάλι? Τη μάνα σας έβρισε" επέμενε ο Μανώλης.
"Ναι ρε, τη μάνα σας έβρισα?" Πήρε θάρος κι ο Νικόλας.
Ε, τώρα να λέμε και την αλήθεια, την μάνα δεν την έπιασε στο στόμα του.
Αλλά άντε να του εξηγήσεις του Μανώλη. Μεγάλος είναι κι αυτός, που να καταλάβει.
Του τα 'πε όμως ο Θανάσης. (Αδερφός του ήτανε, έπρεπε να του τα πεί)
Εεερεεε μεχρι τον Βόλο ακουστήκανε τα γέλια του Μανώλη όταν άκουσε την ιστορία όλη.
"ρε σεις, δουλειά για ήρωες θέλεται και δεν το λέτε τόσον καιρό?"
Κοιταχτήκαμε κι οι τρείς μας.....
Ρε τι να λέει τούτος δω....Που καταλαβαίνει αυτός από ηρωίστικες δουλειές?
"Αντε ρε και ψάχνω εγώ για κάποιους ήρωες, να μου κάνουν μια δουλειά, δύσκολη και σημαντική πολύ"
"Αλλά ρε... το νου σας. Μην μου τα κάνετε θάλασσα και μετά τρέχω και δεν φτάνω!"
Και μας βάνει κάτω ο Μανώλης την ιστορία του να μας πει.
Πως εκεί πέρα στο αρβανιτοχωρι είναι μιά κοπελιά που εκείνος την αγαπά πολύ.
Ωραία μας τα 'λεγε ο Μανώλης, μα να πω την αλήθεια, εγώ τόση πρεμούρα για ένα κορίτσι,
δεν μπορούσα να την καταλάβω.
Αλλά ωραία μας τα έλεγε. Σαν ιστορία ήτανε.
Πως την πρωτόδε, που της πρωτομίλησε, κάτι για φτερουγίσματα στην καρδιά μας είπε, μα εγώ δεν καταλάβα και πολλα.
Αλλά τα έλεγε σαν ιστορία κάπως.
Τέλος μας είπε και για την "αποστολή".
Να πηγαίνουμε κάθε μέρα εκεί στο αρβανιτοχώρι, να παραφυλάμε.
Να δούμε ποιους συναντά, σε ποιους μιλά, αν έχει κάποιο "αίσθημα" (μα καλά γιατί δεν μιλάνε ελληνικά οι μεγάλοι?)
Κι όταν είναι η κατάληλη η ώρα θα μας δώσει "ραβασακι" να της πάμε.
Να σου πω... το "ραβασάκι¨μπορεί να μην ξέρω τι είναι, αλλά τι με κόφτει εμένα?
Εμάς δουλειά μας είναι να το πάμε όχι να ξέρουμε τι είναι.
Και είναι και εκείνο το άλλο....
Εκείνο το "..όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.."
Ε αυτά είναι λόγια να λες στους ήρωες, όλα τα άλλα ήταν απλώς οι σάλτσες
Να σε αυτά τα λόγια είναι που κολήσαμε και οι τρείς...
"Αποστολή" και "όταν έρθει η κατάλληλη ώρα"
Ποιός μας κρατάει τώρα....
"Νικόλλααααααα"
Οι μανάδες. Να ποιός μας κρατάει. Οι μανάδες πάντα ξεφυτρώνουν στήν πιο ακατάλληλη στιγμή
Σαν ελατήριο πετάχτηκε ο Νικόλας..."Παιδιά εξαφανίζομαι"
"Αν βγάλει τον γέρο έξω να με ψάχνει, τότε με βλέπω απο αύριο στου Παντελή, δεμένο χειροπόδαρα να καθαρίζω τις σβουνιές με την γλώσα"
Οχι ότι κι εμείς μπορούσαμε να κάτσουμε παραπάνω. Παρέα με τον Νικόλα στου Παντελή θα μας έστελναν και εμάς.
Ηρωες να σου πετύχει όμως....
Δεν βαριέσαι, κι αυριο μέρα είναι.Ξεκινάμε από αύριο τα ηρωιλίκια.
------------------------------Καληνυχτα----------------------------
Τελος επεισοδιου. Ητανε πολυ μακρυ και ειπα να αφησω την αποστολη(ες) για αλλη φορα
Να παω και εγω για υπνο γιατι με βλεπω και μενα να τους κανω παρεα εκει στου Παντελη.[B][/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
Aris4
29-12-2006 @ 18:19 | Φοβερη η ιστορια..
το μονο που δεν μου αρεσε ηταν μηνες πριν , οταν σε σχολιο μου σου ειχα πει κατι σαν , " ελπιζω να κρατιεσαι ακομη σε επαφη με τους παλιους σου φιλους " , και απηντησες οτι ηταν ολο της φαντασιας .Ισως επειδη μου θυμησε ιστοριες με δικους μου φιλους , θα μου αρεσε πιο πολυ αν ηταν αληθινη η ιστορια .
Πες και κανα ψεμα ρε Γιωργο !!!!!
Οπως και να χει , πολυ καλο !!!!!! ::up.:: | | silmariel
29-12-2006 @ 19:35 | υπέροχο διήγημα..θα περιμένω και τη μυστική αποστολή..
καληνύχτα | | kin
29-12-2006 @ 22:26 | Καλημερα σας!!!!
Αααα τωρα που το λες ρε συ Αρη, κατι αρχιζω να θυμαμαι...
Τελικα μαλον ηταν αληθινη ιστορια η οποια επιε δεκαετιες ζουσε αιχμαλωτη στα μπουντρουμια του υποσυνηδητου μου και ξαφνικα εκεινη την νυχτα βρηκε την ευκαιρια να δραπετευσει....
(καλα τα παω στο ψεμα?) | | Ηλιαχτίδα
30-12-2006 @ 00:49 | οταν αντιγραφεις τον εαυτο σου βλεπω του δινεις και καταλαβαινει! ::naugh.::
πολυ καλο αυτο που εγραψες. Ειπες τελος επεισοδιου. Θα εχει άλλο?? ::wink.:: | | MARGARITA
30-12-2006 @ 02:16 | Έλα να γράψουμε μαζί το βιβλίο μου και βάλε το όνομα σου πρώτο...γραμμένα έχω τα φράγκα και τους τίτλους...στη φιλία υποκλίνομαι Γιώργο...καλημέρα σου ::xmas.:: | | Ραδάμανθυς
30-12-2006 @ 03:06 | Καλημέρα.... ::laugh.:: μετά δακρύων... | | agrampeli
30-12-2006 @ 05:32 | πολύ ωραία ιστορία θα περιμένω την συνέχια ::xmas.:: | | justawoman
30-12-2006 @ 08:38 | τρεις σωματοφύλακες ή τρεις καμπαλέρος;;; ::laugh.::
απολαυστικότατη η γραφή σου Γιώργο... νέο Τσιφόρο οσμίζομαι
καλή χρονιά ::xmas.:: | | elli
30-12-2006 @ 11:48 | Γιώργο θα το τυπώσω σε εκτυπωτή...scripta manent...Αξίζει πολλά περισσότερα το κείμενο και η ιστορία σου!! Kαλή Χρονιά να έχεις και ό,τι επιθυμείς να το πάθεις...Φιλιά ::xmas.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
