| |
Άνοιξε τις φτερούγες της απαλά, και την έβαλε μέσα της για να μην κρυώνει. Ήταν τόσο μικρούλα και εξασθενημένη, που φοβόταν πως δεν θα καταφέρει να ζήσει. Η ανάσα της θαρρείς και κουβαλούσε αλυσίδες, που της απαγόρευαν να διαβεί το μονοπάτι της ζωής. Η καρδούλα της, χτυπούσε τόσο αργά, που θύμιζε βήματα βαλς. Πόσο φοβόταν εκείνη την ώρα για την μικρούλα της… Την έσφιξε περισσότερο μέσα στις ζεστές φτερούγες της, και έγειρε το κεφάλι της προς τον ουρανό.. «μην μας εγκαταλείπεις, σε χρειαζόμαστε» ,… ήταν η τελευταία σκέψη που έκανε εκείνη την κρύα βραδιά, και την κλείδωσε βαθιά μέσα στην ψυχή της, ποτισμένη με ελπίδα… η νύχτα πέρασε γρήγορα κάτω από τον ήχο της βροχής, δίνοντας αργότερα τη σκυτάλη στο φως της ημέρας… άνοιξε τα μάτια της, και σκέφτηκε την προηγούμενη βραδιά πλημμυρισμένη και πάλι από ελπίδα… όλα τριγύρω έλαμπαν από το δυνατό και ζεστό ήλιο, όπως ακριβώς έλαμπε και η ψυχή της…ποτέ της δεν είχε νιώσει τόση χαρά, όση εκείνο το άγιο πρωινό… ναι, η μικρούλα της, την κοίταζε με τα μεγάλα μαύρα μάτια της με τόση αγάπη, που ένιωσε την καρδιά της να χοροπηδάει σε έναν ξέφρενο ρυθμό.. «σε ευχαριστώ» της είπε, και κούρνιασε ξανά μέσα στις ζεστές φτερούγες της…
[I][B]***πάντα θα είναι εκεί και θα μας προσέχουν... όσα χρόνια και να περάσουν,
θα είμαστε για αυτές, πάντα τα μικρά τους.... ***[/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
