| |
Σε κοιτώ με κοιτάς
η σιωπή μας κουφαίνει,
στο κενό μου πηδάς
μόνη κι απελπισμένη
Η απορία σηκώνει
του φρυδιού σου την άκρη
και στο βλέμμα παλιώνει
σαν κρασί ένα δάκρυ
Της ματιάς σου η δίνη
σαν κυκλώνας μ'αρπάζει
συμφορά και οδύνη
στην καρδιά μου σταλάζει
Η ανάσα σου δείχνει
της καρδιάς την τρεχάλα
και στο πάτωμα ρίχνει
των ματιών την ψιχάλα
Δύο χείλη σφιγμένα
της φωνής σου ασπίδες
σαν κεράσια σκισμένα
απο δόντια λεπίδες
Τ'αρχικά μου χαράζουν
των ματιών σου οι ρυτίδες
«πια δεν ζω» μου φωνάζουν
οι χαμένες σου ελπίδες
Δεν αντέχω τη λύπη
που βουλιάζει η ψυχή σου
της καρδιάς μου οι χτύποι
θάναι πάντα δικοί σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
