| |
ένας σωλήνας εκεί που ανασαίνει
μια αρχή που ποτέ δεν αρχίζει
ένα τέλος σαν τη κάθε φορά
μια ζωή που δε φτάνει μακριά
τα λάστιχα στο κορμί πάνω παράσημα
και υγρά που ποτέ δεν τα βλέπεις
με τα μάτια ανοιχτά τυφλός στο διάστημα
ο ιδρώτας ξεραίνει του μυαλού τα κατάστιχα
οι λευκοί θεοί από πάνω σου ουρλιάζουν
τα παιδιά σου, τους όρκους, τη ζωή σου δικάζουν
μια γραμμή στην ευθεία το τέρμα προσμένουν
και ακρίδες σε τρώνε με χιλιάδες βελόνες
αριθμοί τηλεφώνων και γάντια κομμάτια
και οι ήχοι πεθαίνουν μες στα γκρίζα μου μάτια
κι ας σου πιάνω το χέρι ,δες, άκου
ακόμη εδώ μόνο εγώ σε αγγίζω...
μα έχεις φύγει για πάντα κι εγώ μόνος σαπίζω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
