| |
Μ'ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη παγωμένο,
μέσα από μια ασπρόμαυρη χλωμή φωτογραφία,
χρόνια κοιτάς μα τώρα πια σ'έχουνε ξεχασμένο
όπως ξεχνάνε στο γιαλό τα σκουριασμένα πλοία.
Μονάχα κάνας φίλος σου, στο καπηλειό του Στράτου,
μεθάει με φθηνό κρασί και στ'όνομά σου πίνει,
θυμάται πώς κάθε βραδιά καθόσουνα σιμά του,
και τού'λεγες για τη γλυκειά πατρίδα σου τη Σμύρνη.
Και τα ποτήρια γέμιζαν κι αδειάζανε και πάλι
κι εσύ τραγούδαγές γλυκά της προσφυγιάς τον πόνο,
και το μυαλό ταξίδευε με του πιοτού την ζάλη
στη Μικρασία αντίστροφα γυρίζοντας το χρόνο.
Την σιωπη σου σαν σπαθί κρατάς ακονισμένη,
τις ώρες που τα μάτια τους ντρέπονται να σε δούνε
κι ένας αντίλαλος απ'την φωνή σου την θλιμμένη
τους ψυθιρίζει ενάν σκοπό, κι όμως δεν τον ακούνε.
Μονάχα κάνας φίλος σου, στο καπηλειό του Στράτου
μεθάει με φθηνό κρασί και στ'όνομά σου πίνει,
θυμάται πώς κάθε βραδιά καθότανε σιμά σου
και τού'λεγες για τη γλυκειά πατρίδα σου τη Σμύρνη.
Και τα ποτήρια γέμιζαν κι αδειάζανε και πάλι
κι εσύ τραγούδαγές γλυκά της προσφυγιάς τον πόνο
και το μυαλό ταξίδευε με του πιοτού την ζάλη
στη Μικρασία αντίστροφα γυρίζοντας το χρόνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
