(Έπειτα από καιρό στην ακτή...Μια ακτή-άμμος...Δίχως βράχια.Αυτά τα ήπιες όλα εσύ,νομίζοντας πως έτρωγες τις ενοχές σου.Κάποιοι είπαν πως πνιγήκαμε,θυμάσαι?Εμείς ξέρουμε ότι απλά μας έψαχνε το Σύμπαν...Εμείς ξέρουμε.Αυτοί όχι!)
Εκεί που μας άραζαν-θυμάσαι?-
τίποτα δεν έφεγγε.
Τα βράχια έπιναν και μεθούσαν.
Να με θυμάσαι σου ζητούσαν.
Τίποτα άλλο δεν ποθούσαν.
Μα τα 'πνιξες τα βράχια για να πάψουν.
(δεν με πίστευες πως ζούσαν)
Και ενώ πνιγόμασταν...
Βουλιάζοντας...
Άκουγες τη φωνή μου να κλαίει:
"Θα με θυμάσαι για πάντα?"
