| |
| | Σιωπή |  | | | Επιστροφή στη μακρινή φυλή μου | | |
Σ΄ όσους με πρόσεξαν τη μέρα που πέρασε, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από ψυχής.
Ήταν για μένα μια καταπληκτική εμπειρία, να γνωρίσω τον πλούτο της νεώτερης
ελπιδοφόρας ποίησης.
Συγχαίροντας τις δημιουργίες σας και την αδιαπραγμάτευτη προς τα μέσα δύσκολη
αλλά επιτυχή πορεία , επιστρέφω τώρα στη σπηλιά μου, απ' την οποία σπανίως εξέρχομαι,
στρογγυλοκαθισμένη στη μονήρη οκνηρή μεγαλοθυμία μου, ορεσίβια αρκούδα καφέ (επίσης
ένα από τα επτά μου πρόσωπα). Από κει θα κρυφοβλέπω με το μισάνοιχτο αριστερό μου μάτι
τα νέα σας και θα γρυλίζω ικανοποιημένη απ' την τιμή που κάποτε σας γνώρισα.
Αυτό που ακολουθεί σας αφιερώνω, όχι σαν πόνημα κάποιας αξίας, αλλά σαν καταγγελία
της περιθωριακής μου διαστροφής.
Μη μου μιλήσεις αν με δεις στον κήπο,
μαζεύω φύλλα, να τα φυλακίσω στο μεγάλο λεξικό.
Είναι μια μυστική τελετή θυσίας στο χρόνο
που αφορά εμένα κι εκείνη,
καθώς θα φυλλομετρά βιβλία του παρελθόντος,
σε ευτελή παλαιοπωλεία του μέλλοντος.
Μήνυμα σε μπουκάλι στη θάλασσα,
που επιζητεί οπωσδήποτε παραλήπτη
για να του κοινοποιήσει ένα πνιγμό
-σε ανεξερεύνητα βάθη ωκεανών-
που σχέση καμιά δεν έχει
με το χωροχρόνο της πιθανής αποκάλυψης.
Μη μου μιλήσεις, δεν είμαι στον κήπο,
είμαι στο μπουκάλι και ταξιδεύω.
Ένα φύλλο από χαρτί,
μια κραυγή για βοήθεια
και μια σιωπή…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
vas
10-01-2007 @ 16:58 | αρώτηξις: γιατί οι πρόλογος είναι γραμμένος σε κανονικό
διάστιχο ενώ το ποιήμα (ωραίο) σε αραιωμένο? | | Aris4
10-01-2007 @ 16:59 | Αυτο κι αν ηταν χτυπημα κομμαντο !!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::up.:: | | vas
10-01-2007 @ 17:00 | απάντησις: ο πρόλογος είναι αγαθομανής
ενώ το ποίημα επιπόλαιο ::smile.:: | | silmariel
10-01-2007 @ 17:01 | πολύ ωραίο το ποίημα..
::yes.:: | | Denis
10-01-2007 @ 17:49 | Νιώθω τυχερός που είδα ξανά παραστατικές εικόνες από οικείες σκηνές του καθημερινού (αβίωτου) βίου της πόλης μας, αποκρυσταλλωμένες μέσ' απ' τον ξεχωριστό φακό του δικού σου βλέμματος... Κι ευχαριστώ από καρδιάς, που μου δάνεισες τα μάτια σου, για να τις δω να φωτίζονται μ' ένα διαφορετικό, ολότελα καινούργιο νόημα... Όμως, όλα τα ωραία πράματα, αποδεδειγμένα πια, βιάζονται να σβήσουν σαν τ' αναστάσιμα πυροτεχνήματα στον ουρανό... Ας είναι... Αρκεί που τα ρεμβάσαμε εκστατικά, έστω και φευγαλέα για μιαν ανεπανάληπτη αποδημητική στιγμή... | | Ηλιαχτίδα
11-01-2007 @ 00:45 | πολυ ωραιο μπράβο σου ::smile.:: | | χρήστος
11-01-2007 @ 03:39 | πολύ πολύ καλό, καλημέρα και καλωσόρισες
| | fevroni
11-01-2007 @ 03:49 | Δεν ξέρω ποιο από τα πρόσωπα ήταν αληθινό ή και κανένα...ξέρω όμως ότι αυτά ποθ έγραφες ήταν ωραία...στο καλό!
| | Palioxaraktiras
11-01-2007 @ 04:50 | Δλδ Μας εφιαξες και την κανεις οπως θαλεγε και ο Μητσαρας
Πουστια αυτο κι επιπολαιοτητα Ξυπνα την αγαθιαρα κι αστην εδω να τριγυρνα να μας ομορφαινει τις μερες
Καλημερα και το σημερινο σου ωραιοτερο κι απ την γραμματεα με τ ασημι κεφαλι | | ειρήνη
11-01-2007 @ 06:45 | πολύ καλό το ποίημα , όπως και τα προηγούμενά σου σατιρικά κείμενα ::smile.:: | | justawoman
11-01-2007 @ 06:58 | θα συμφωνήσω με τον Denis αλλά και με τον παλιιοχαρακτήρα
...μας έδωσες μια κουταλίτσα απ' το γλυκό και κρύβεις το βάζο
Θα μου πεις δικό σου είναι... ότι θες το κάνεις!
Στο καλό λοιπόν στην ωραία σου σπηλιά... και κράτα το παράθυρο του διαδικτύου ανοιχτό... δια παν ενδεχόμενον
::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
