| |
Ανοίγω πανιά στο χρόνο ,
δε με τρομάζει η απόσταση , για τη ψυχή ,
είναι ένα βήμα.
Ψεκάδες κυμάτων , στάγονες σοφίας στο μέτωπο μου,
να κυλούν.
Κι ανησυχώ ,
την μορφή μου μην αφήσω να ακουμπήσει , μόναχα τον
αφρό.
Και σιωπώ ,
όταν αστέρια ραγίζουν μπροστά στης ακοής μου
τη ματιά.
Χειροκροτώ ,
εκέινο το φεγγάρι , το χλωμό με τη συννεφιασμένη χαίτη ,
τη ριχτή στη πλάτη.
Αδημονώ , να ταλαντεύομαι . στους ήχους της
θαλάσσιας αιώρας του αγνώστου,
Παρακολουθώ τα μουδιασμένα χαμόγελα της μνήμης μου,
να παραδίνονται σε βήματα...
σε ξέφρενο χορό.
Και ξυπνώ ,
από το παραμιλητό που άφησε στο στρώμα μου ,
τοίχος βαμμένος στο λευκό.
Κι ανοίγω πανιά ,
στης διαστροφής μου το χορό.
Κρατώ τη σιώπη στο ένα χέρι και τον ήχο στο άλλο..
Ποια φτώχια της ψυχής τραγούδησε απόψε?
Ποιο πρωινό με φίλησε , και είχα τα μάτια ανοιχτά?
Και τραγουδώ ,
τη μελωδία της ευτυχίας ,
στη βροχή των αστεριών κρατώντας τη πύρινη ομπρέλα
των ονέιρων μου.
Ανοίγωπανιά , στο δρόμο ,
στης άχρωμης ασφάλτου το σημάδι ,
με ένα χαμόγελο , λευκή μπογιά ,
και όνειρα φιλιά , εκέινα που γαργαλούν τα
χείλη τα τρεμάμενα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
