Ηλιαχτίδα
12-01-2007 @ 00:30 | ::oh.:: ::yes.:: | |
AceOfSpades
12-01-2007 @ 02:07 | μετά από μια προτροπή της just Στέλλας , είχα μπει και είχα διαβάσει αρκετά στον ιστροχώρο σου...φίλε είσαι εκπληκτικός... | |
Spartinos
12-01-2007 @ 02:11 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ::up.:: | |
fevroni
12-01-2007 @ 04:22 | .........! ! !
| |
justawoman
12-01-2007 @ 06:33 | Άνω δεξιά της σελίδας έχει ένα κουτάκι που λέει μήνυμα... αν αυτό γίνει κόκκινο σημαίνει ότι έχεις προσωπικό μήνυμα... πατάς πάνω και το διαβάζεις (προς ενημέρωση)...
Σχόλιο αργότερα... χαίρομαι που δημοσίευσες την αγαπημένη μου χρυσηίδα!
καλό μεσημέρι
| |
MARGARITA
12-01-2007 @ 06:46 | Εξαιρετικό Ιπτάμενε...μπράβο σου...
σε ευχαριστώ και για την πληροφορία....θα επανέλθω...
καλό μεσημέρι ::wink.:: ::smile.:: | |
justawoman
12-01-2007 @ 11:40 | μαινάδα αμέτρητες φορές
και ποίημα μία
........
τα επιρρήματά μου δεικτικές ομοβροντίες
οι μετοχές σου μέλλον τροπικό
χρώματα δισταγμοί συνηρημένοι
συν Αθηνά κι άλλες παρωπίδες «δήθεν»
........
Τελικά, η δική σου γραφή μοιάζει περισσότερο στης Δημουλά. Οι παραπάνω στίχοι δηλώνουν γιατί αγάπησα αυτή τη χρυσηίδα περισσότερο... όπως το κατέγραψες... η προσωποποίηση εννοιών και συναισθημάτων με την ανατρεπτική κι αναπάντεχη χρήση τους ανοίγει νέα πεδία στην ποιητική έκφραση...
Υποκλίνομαι αγαπητέ Τάσο! | |
Palioxaraktiras
12-01-2007 @ 13:34 | Μ αρεσεις πολυ Τασο Τοσο που σκεφτομαι να αλλαξω ονομα για χαρη σου και να το κανω απο παλιοχαρακτηρας Λιμναζουσα Λιμπιντο | |
flying_libido
13-01-2007 @ 23:13 | ΑΝΤΙ άλλων απαντήσεων στα κολακευτικά σχόλια σας:
Ένα παιδί φανατικό για γράμματα
χλωμό και κουρασμένο, ιδεώδη εν τη λύπη του
έχοντας «κατανόησι της ματαιότητας των μεγαλείων,
για το νόημα και την ιδέα με ρωτάει της
«υπεροψίας και της μέθης»
Μια θάλασσα μικρή δεκατρίω χρονών
με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα
με λίγο Βοριά λίγο λεβάντε
κύμα το κύμα, γυρίζει τον ήλιο για ν’ ακούσω
«το φωτόδενδρο και τη Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά»
Κι ο Κώστα Καρυωτάκης
μικρή ασυμφωνία εις Α μείζον
μισητό σκήνωμα, θανάτου άθυρμα,
συντριμμένο βάζον, κύμβαλον αλαλάζον, με ρωτάει
«ποιος τελευταίος θα γελάσει;»
Με χώρις Καρυωτάκη, Πολυδούρη ο Σκαρίμπας
μ’ ένα αψηλό τραγούδι για σιρόκους,
με τις πένες του πενιές σ’ ένα σαντούρι
και με γραφτά χίλια κομμάτια, με δασκαλεύει
γιαλό-γιαλό να φεύγουμε και άντε
«να λέμε όλο για μάτια, όλο για μάτια»
Κι ο αρκουδιάρης με τη γρια βαριά του αρκούδα
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη
πάνω απ’ τη σκλαβιά της, με ρωτάει
«ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι των χωρίς απάντηση ερωτήσεων;»
Σοφέ μου, που όλο ερωτήματα σκαρώνεις
με περιπαίζει ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου
«το τετράσοφο που σε ρωτάει λυχνάρι
να ’τανε λέει φεγγάρι
και εσύ είκοσι χρονών» | |
 |
