| |
| | Η μπαταρία |  | | | Άνεμος η αγάπη που σπρώχνει μακριά αυτά τα νέφια και τα κάνει σάρκα και αίμα σε ένα μείγμα Θεϊκό , σαν γλυκόποτη στιγμή, σαν μέθη.. | | |
[I]Ματώνω το φεγγάρι
Να γίνει σαν το κρασί μου κόκκινο
Να γίνει ένα με το αίμα μου για να το πιω στάλα – στάλα
Ακόμη έχω το δώρο που μου χάρισες
Στην όμορφη δερμάτινη συσκευασία
Με τον προσεγμένο σχεδιασμό του[/I]
Το έπινα λίγο – λίγο
Στιγμή τη στιγμή, μη μου τελειώσει
Σε έπινα σιγά – σιγά, μη μου χαθείς…
[I]Πέρασε καιρός, που γρατζούνιζα τις σκέψεις μου με τη μορφή σου[/I]
Πέρασε καιρός, που εκτελώνιζα τη ματιά μου, πέρα από τη Θάλασσα
Για να σε διαμορφώσω , για να σε εκτονώσω και να εκτονωθώ..
Πέρασα τα δικά μου μαρτύρια πριν λησμονηθώ
Αλλά δε γινόταν αλλιώς
Η γεύση σου αραίωνε, με το κέρασμα του χρόνου
Το κρασί πάλιωνε , η λύπη μεγάλωνε
[I]Στο περιεχόμενό του , διάβαζα σαν σε οθόνη τα δικά μας γεγονότα
Σε κάθε μου ποτήρι εξηγούσα από ένα , σκότωνα εσένα…Κι εσύ δεν ήσουν εδώ [/I]
Έπινα νερό να ξεδιψάσω
Μα η πηγή μου είχε στερέψει, μέσα στο απώνα σπήλαιο
Και είχε μείνει μόνο η ηχώ
Να απολαμβάνει τη μοναξιά σου και την απώλεια…
[I]Γύρναγα στο δωμάτιο τα βράδια
Έμπαινα μέσα στο καταφύγιό μου
Να γλυτώσω από τις βομβαρδισμένες σκέψεις μου[/I]
Παράπλευρες απώλειες μέσα στο λογικά μου, η σιωπή
Και πάντα σε έπινα και πάντα λιγόστευες
Και πάντα δεν ήσουν εδώ…
[I]Μέχρι που σε ήπια μέχρι στάλας, με μια γουλιά
Και τώρα είμαι μέσα στο μπουκάλι
και ταξιδεύω στα μεγάλα πελάγη σαν μήνυμα
Προσμένοντας σαν ευχή, να είσαι εσύ το κύμα που θα συναντήσω
Στην αυτοσχέδια σχεδία μου…[/I]
Σταμάτησε και το ρολοϊ του τοίχου
Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να εκκενώσει το φόβο μου
Χάλασα πάλι τη γωνιά μου , την ανακάτεψα, με έκανα κουρέλι
Ρούφησα λίγο ήλιο, καθώς ξημέρωνε η ζωή…
Ελπίζω , να έχει νόημα το γκρίζο
Και η ρεούμενη ψυχή μου να εισβάλλει πάλι στα ενδιάμεσα
Χρειάζομαι απλά μια καινούργια μπαταρία
Να επαναφορτίσω και να πιω από το καινούργιο μου μπουκάλι
Που θα στολίσω τη δική σου συσκευασία…
-[I] William ακούω βήματα στη σκάλα
- Πόσο του μήνα έχουμε;
- Τι σημασία έχει αυτό;
- Απλά ρωτάω μήπως ήρθαν τα χρωστούμενα σου[/I]¨
Όχι αυτά έχουν μάθει χρόνια τώρα να μπαίνουν μαζί με τη ξενιτιά
Από το παράθυρο….Εις υγείαν!!
[U]Καλή σου μέρα Avalon[/U]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ένα τυπογραφικό λάθος είμαι , που γεννήθηκε μέσα σε ανάποδες λέξεις | | | |
|
ΑΜΕLIE
15-01-2007 @ 03:42 | ::smile.:: | | ΑΙΟΛΟΣ
15-01-2007 @ 03:48 | Πολύ καλό φίλε μου ποίημα και σχόλιο...
Καλημέρα...
::smile.:: | | agrampeli
15-01-2007 @ 06:50 | William ακούω βήματα στη σκάλα
- Πόσο του μήνα έχουμε;
- Τι σημασία έχει αυτό;
- Απλά ρωτάω μήπως ήρθαν τα χρωστούμενα σου¨
ωραίοοοοοοοοοοο ::yes.:: | | justawoman
15-01-2007 @ 07:25 | http://www.speedyshare.com/263649260.html
| | Αγνή
15-01-2007 @ 16:45 | Μιά εικόνα, αν δεν έχεις αντίρρηση...από την:
Συνοικία του Τάνγκο (Barrio de Tango)
του Homero Nicolás Manzione
...Εκεί στην Πομπηία, σε μιά γειτονιά
Στα αναχώματα ν' αποκοιμιέσαι παλικάρι αποσταμένο.
Ένας φανός που τρεμοπαίζει πίσω απ' τη γωνιά
Κι ένα μυστήριο "αντιός" που σπέρνει το τρένο.
Ένα σκυλί που αλυχτάει τη σελήνη
Η αγάπη πίσω απ' την πόρτα κρυμμένη
Βατράχια που κροάζουν μέσα στη λίμνη
Κι από μακριά κάποιο μπαντονεόν βαριανασαίνει...
... | | elpidakwstopoulou
15-01-2009 @ 00:00 | Μέχρι που σε ήπια μέχρι στάλας, με μια γουλιά
Και τώρα είμαι μέσα στο μπουκάλι
και ταξιδεύω στα μεγάλα πελάγη σαν μήνυμα
Προσμένοντας σαν ευχή, να είσαι εσύ το κύμα που θα συναντήσω
Στην αυτοσχέδια σχεδία μου…
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
