| |
Δεν υπάρχει ανθρωπιά σου λέω, τουλάχιστον όχι πια στη γη.
Άσε με μονάχη μου να κλαίω, φύγε πριν μας έβρει το πρωί.
Βαρέθηκα τα λόγια τα μεγάλα, τώρα πλέον ακούγονται σαν στάλα.
Ήθελα κάποιον ν’ αγαπάει εμένα, οι ελπίδες μου όμως χάθηκαν σε
στριμωγμένα τραίνα.
Έσβησε η φλόγα στην καρδιά μου, έλιωσε το πείσμα απ’ τη ματιά μου.
Νόμιζα ότι ζητούσα εσένα κι ύστερα κατάλαβα πως ήσουν ένα ψέμα.
Μ’ εξαπάτησες γι’ ακόμη μία φορά, μα πια είναι αλήθεια, το βλέπω καθαρά.
Λάθος που σ’ εμπιστεύτηκα, λάθος που σ’ ερωτεύτηκα, λάθος που αδυνατώ να ζήσω μακριά σου.
Φύγε πριν καώ απ’ τη φωτιά σου.
Μπόρεσα να σπάσω τα δεσμά μου και χαλινάρι έβαλα στα συναισθήματά μου.
Τίποτα δεν με κρατά πλέον εδώ, δε γίνεται μαζί να βυθιστώ.
Θέλω σε καινούριες θάλασσες να πλεύσω, θέλω να μου δώσεις χώρο ν’ αναπνεύσω, σε μέρη πρωτόγνωρα θέλω να ταξιδέψω.
Άσε μου το χέρι, ελεύθερη πετώ και κρατώ σφιχτά το αστέρι που αφαίρεσα απ’ τον ουρανό. Τι όμορφο που είναι!
Είχε τη μορφή σου, άρωμα γλυκό, στρώμα λουλουδένιο, ήρεμο κενό.
Προσπάθησα να μη σε θυμηθώ, μια για πάντα να προσποιηθώ πως σε ξέχασα καλά,
να μη σου αφεθώ ξανά, όμως τα δάκρυα, αν κι αληθινά, δε με σώζουν πια.
Γιατί με άφησες να φύγω, να χαθώ, τρομάζω όταν σκέφτομαι πόσο επιθυμώ να γυρίσω πίσω. Κοίτα με, πόσο εύκολα λυγίζω.
Κοίτα με, πώς αδύναμα τριγυρνώ ψάχνοντας να βρω αυτό που μου στέρησες από καιρό.
Την αγάπη…
Κοίτα με… Με κοιτάς;
Άκου με… Με ακούς;
Νιώσε με… Δεν με ένιωσες ποτέ σου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
