| |
| | Για μια τελευταία φορά ακόμη |  | | | Αν η καθημερινότητα δεν ήταν ξεχωριστή, δε θα τη ζούσαμε κάθε μέρα... | | |
Γιατί έχεις αίματα στα χέρια σου; Ποιανού;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σε φίλησα μόλις άνοιξες τα μάτια σου το πρωί; Ούτε που θυμάμαι, πνιγόμουν στη δουλειά τελευταία.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου είπα "ευχαριστώ" για την κούπα του καφέ που με περιμένει στο πάσο της κουζίνας και δεν προλαβαίνω να πιω; Δεν ξέρω, θα 'χα αργήσει στο γραφείο.
Πότε σου άφησα το τελευταίο post-it με δυο στίχους που βρήκα και μου άρεσαν; Ναι, η αλήθεια είναι ότι τα post-it έχουν τελειώσει από καιρό. Όλο μου διαφεύγει ν' αγοράσω άλλα.
Ποιανού είναι τα αίματα είπες;
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που διαβάσαμε ταυτόχρονα, σελίδα σελίδα, μαζί; Η τελευταία ταινία που αγοράσαμε;
Πότε τσουγκρίσαμε τελευταία φορά τα ποτήρια μας -στην υγειά σου αγάπη μου- κι αγκαλιαστήκαμε για καληνύχτα;
Πότε κάναμε τελευταία μια περαστική γιαγιούλα ν' απηυδήσει με τη διαχυτικότητά μας και πότε μαγείρεψα και πέταξες κρυφά -νόμιζες- το φαγητό στη γλάστρα;
Πού είναι το ψευτοβραχιόλι σου που δεν αποχωριζόμουν ποτέ;
Και οι φωτογραφίες μας; Πότε έπαψες ν' απαθανατίζεις τα πάντα;
Το προοριζόμενο για παιδικό δωμάτιο γιατί είναι άδειο;
Και τα μαλλιά μου; Πού πήγαν τα μακριά μαλλιά που λάτρευες;
Και γιατί μου έρχονται όλα τώρα, τώρα που τίποτα πια δεν αλλάζει, γιατί, λίγο πριν τελειώσει, λίγο πριν σβήσει ολότελα μέσα μου η ζωή έρχεται να με τσιγκλήσει με τα όσα άφησα να κυλήσουν σα νερό από τις ανοιχτές παλάμες μου;
Πες μου ότι εσύ τα έζησες. Ότι τα κρατάς ανέπαφα μέσα σου.
Πες μου ότι -σε ικετεύω-, πες μου ότι δεν τα χαραμίσ...
Ούτε εσύ;
Πες μου έστω ότι γνωρίζεις πόσο όμορφος είσαι το πρωί ακόμα και αγουροξυπνημένος, πόσο εκτιμώ τον καφέ που παραμένει χρόνια σ' αυτή τη θέση, ότι τα post-it, οι φωτογραφίες, το βραχιόλι, τα βιβλία, τα φιλιά, οι αγκαλιές, το ξέρεις -δε γίνεται να μην το ξέρεις- ότι όλα με άγγιζαν μέσα μου, ότι τα ένιωθα πραγματικά;
Τι εννοείς; Μα τα ένιωθα... Μα τα ξέχασες... Μα τα θέλησα... Μα τα ξέχασες... Μα τα έζησα...
Μα τα ξέχασες... Ωραία λοιπόν, τα ξέχασα, έχει τόση σημασία;
Μάλιστα. Λυπάμαι τότε. Ναι, κατάλαβα ποιανού είναι τα αίματα.
Όχι, δεν μπορώ να παραμέινω στη ζωή.
Θ' αφήσω όμως τα μαλλιά μου να ξαναμακρύνουν για σένα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα... Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα... | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
